Μην έχεις υπερβολικές προσδοκίες από τους άλλους

Πες μου, τι είναι αυτό που περιμένεις από τους άλλους;
Να δείξουν κατανόηση στα ζόρια σου;
Έχουν τα δικά τους.
Να μπουν στη θέση σου;
Τα δικά τους παπούτσια ήδη τους πληγώνουν, δύσκολο να φορέσουν τα δικά σου.

Να συμπαρασταθούν στην ψυχή σου;
Πολεμούν τους δικούς τους δαίμονες, όπως κι εσύ θες να καθησυχάσεις τους δικούς σου.

Μην έχεις υπερβολικές προσδοκίες από τους άλλους.
Αυτές οι προσδοκίες σου είναι που σε απογοητεύουν.
Γιατί αν το σκεφτείς λογικά, μια χούφτα άνθρωποι είναι δίπλα σου.
Κι αυτό που σε συνδέει μ’ αυτήν τη χούφτα ανθρώπων, δεν είναι κοινωνική/ επαγγελματική/σεξουαλική συναναστροφή. Δεν έχει καμιά σχέση με τα like και τις φιλοφρονήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Είναι σχέση εμπιστοσύνης, αγάπης και σεβασμού.
Είναι σχέση που νίκησε τον χρόνο και κέρδισε μια θέση στην καρδιά σου.
Είναι μια σχέση που άντεξε στους κραδασμούς και ξέρει τι θα πει «ευχαριστώ» και «συγγνώμη».
Είναι μια σχέση που σε κοιτάζει κατάματα, όχι για να παραμυθιάσει τις αμφιβολίες σου, αλλά για να ακουμπήσει μέσα στο βλέμμα σου τη δική της αλήθεια.

Εθιστήκαμε εμείς οι άνθρωποi στα λόγια χωρίς αντίκρισμα, εθιστήκαμε στο παιχνίδι της υπερβολής.
Ένα παιχνίδι σημείο των καιρών.
Συμβιβαστήκαμε με τους εύκολους όρους χρήσης του.
Ενθουσιαστήκαμε με την ψευδαίσθηση της σημαντικότητάς μας.
Ξεγελαστήκαμε πιστεύοντας στην αδυναμία του αντιπάλου να (μας) αντισταθεί.
Κι έτσι καταλήξαμε να ονομάζουμε φιλία το κοινωνικό αλισβερίσι, έρωτα το σεξουαλικό νταλαβέρι και αλήθεια κάθε ψέμα πασπαλισμένο με φρουφρού κι αρώματα.

Όλα αυτά δημιουργούν μια επικίνδυνη αίσθηση αυξημένων προσδοκιών, οι οποίες σκορπίζονται σαν τραπουλόχαρτα στους πέντε ανέμους, γιατί δεν έχουν ρίζα να ριζώσουν και χώμα για να πατήσουν αποφασιστικά και στέρεα πάνω του.
Προσδοκίες που στηρίζονται πάνω σε χρησιμοθηρικά ένστικτα, σε σχέδια δράσης και στοχευμένες πράξεις, δε διασφαλίζουν τη συναισθηματική ασφάλεια που έχει ανάγκη ο άνθρωπος. Γίνονται καπνός, όταν οι ανάγκες αλλάξουν, όταν τα σχέδια αποτύχουν, ή όταν αποκαλυφθεί πως ήταν άνθρακας ο θησαυρός.

Να νιώθεις μόνο τυχερός γι’ αυτήν τη χούφτα ανθρώπων που ξεροσταλιάζει στο πλευρό σου. Γι’ αυτούς που δε χρειάζεται να απολογηθείς για τα λάθη σου, που σου σκουπίζουν απαλά αίμα από τις πληγές σου, που δε μετράνε νίκες, αλλά χρόνια στο πλευρό σου σε κάθε μάχη σου, σε κάθε ήττα της ζωής που σε γονάτισε.

Αυτούς να εμπιστεύεσαι. Γιατί αυτή η χούφτα ανθρώπων σου έμαθε τι θα πει εμπιστοσύνη.