Πόσο σημαντικό είναι να έχουμε όνειρα και όραμα για τη ζωή μας;

Πόσο σημαντικό είναι το οξυγόνο; Πόσο σημαντικός είναι ο ήλιος, το φεγγάρι, η βροχή, τα φυτά; Θα μπορούσαμε άραγε να ζήσουμε χωρίς αυτά; Έχεις ποτέ σταθεί να κοιτάξεις – και εννοώ πραγματικά να κοιτάξεις – να αναγνωρίσεις και να εκτιμήσεις τα μικρά θαύματα που υπάρχουν παντού γύρω σου; Την απίθανη ζωή που απλά συμβαίνει με ή χωρίς εσένα;

Παρατήρησες ποτέ τα δέντρα και τα δώρα τους ή έχεις σταθεί ποτέ κάτω από τη βροχή με την επίγνωση του ρόλου της στο ότι εσύ είσαι ζωντανός αυτήν ακριβώς τη στιγμή; Γιατί, βλέπεις, το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε είναι σε τόσο βαθιά ισορροπία, σε μια συνεργασία πλήρους ισορροπίας για να μας δίνει τις μέρες και τις νύχτες, τις τέσσερις εποχές, το οξυγόνο που αναπνέουμε και, και…

Γιατί τότε ξεχνάμε ότι είμαστε μέρος αυτού του περιβάλλοντος; Ότι τα σώματά μας δουλεύουν σε μια θαυμαστή ισορροπία με το περιβάλλον μας; Πως το σώμα μας είναι ένα αριστούργημα τελειότητας και μπορεί να αυτοθεραπεύεται; Αντιθέτως, διαχωρίζουμε τους εαυτούς μας από όλη αυτή τη μαγεία και περπατάμε και μιλάμε σαν ρομπότ. Επαναλαμβάνουμε όσα μας λένε, επαναλαμβάνουμε τις εμπειρίες μας, τα λάθη μας, χωρίς να βλέπουμε ολόκληρη την εικόνα.

Χωρίς να βλέπουμε την ομορφιά μέσα μας και έξω μας, χωρίς να καταλαβαίνουμε το άπειρο πλήθος διασυνδέσεων που υπάρχουν παντού. Είναι σαν να ζεις έναν συνεχή εφιάλτη πόνου, θλίψης, εξόδων, υποθηκών, χρεών, ασθενειών χωρίς να έχεις την παραμικρή ιδέα για τις άπειρες ανέγγιχτες δυνάμεις μας.

Αυτό που οι περισσότεροι από εμάς ξεχνάμε καθώς μεγαλώνουμε, είναι η αληθινή επιθυμία της καρδιάς μας να είμαστε μέρος αυτού του μαγικού σύμπαντος. Ξεχνάμε τα όνειρά μας, το πάθος μας, τους γνήσια ευτυχισμένους εαυτούς μας που οραματίζονται το μέλλον. Είναι εξαιτίας όσων από εμάς σταματάμε να ονειρευόμαστε, που η ισορροπία του σύμπαντός μας χάνεται. Γιατί, βλέπεις, όταν σταματάμε να ονειρευόμαστε και να είμαστε αυθεντικά δημιουργικοί, τότε σταματάμε τη ροή της ενέργειας μέσα μας και έξω από εμάς, εκπέμπουμε φόβο και πόνο σε όλους και σε καθετί ζωντανό γύρω μας.

Ο καθένας μας έχει τη δική του μοναδική ομορφιά, το δικό του μοναδικό μονοπάτι στη ζωή. Ναι, η κοινωνία μας δεν είναι φτιαγμένη έτσι ώστε ο καθένας μας να μπορεί να παίρνει το χρόνο του για να εξερευνήσει τα όνειρά του, αλλά όλοι ξέρουμε ότι όταν κάνουμε αυτό που αγαπάμε, ο χρόνος χάνει τη σημασία του, το φαγητό γίνεται απλά τροφή και όχι κάτι με το οποίο γεμίζουμε το κενό μας.

Τότε ερχόμαστε σε σύνδεση και επιθυμούμε να μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας με όλους, μοιραζόμαστε και δίνουμε με ευκολία, γινόμαστε θετικοί και αισιόδοξοι, εμπνέουμε τους ανθρώπους γύρω μας απλά και μόνο με το να υπάρχουμε. Ακόμα και αυτοί που δεν πιστεύουν σε μας, δεν μας ενοχλούν τόσο, γιατί έχουμε πλέον βρει το δικό μας νόημα ζωής. Γινόμαστε πλέον μέρος αυτού του μαγικού σύμπαντος, γινόμαστε μέρος του όλου. Αξίζει να ζεις τη ζωή σου χωρίς όνειρα, όραμα και νόημα; Σκέψου το!