Ας αναλογιστούμε το γνωστό – πλασμένο από τον Πλάτωνα – μύθο του Έρωτα, που γνώρισε εξαιρετική επιτυχία ιδιαίτερα την εποχή της ευρωπαϊκής Αναγέννησης. Πράγματι στο Συμπόσιο ο φιλόσοφος συγκρίνεται με τον Έρωτα διότι αμφότεροι είναι καταδικασμένοι στην αιώνια κίνηση μεταξύ των άκρων. Αρκεί να ξαναδιαβάσουμε το μύθο της σύλληψης του Έρωτα που αφηγείται η ιέρεια Διοτίμα και της οποίας τα λόγια μεταφέρει ο Σωκράτης, για να καταλάβουμε καλύτερα τη σύγκριση. Κατά τη διάρκεια γιορτής για τη γέννηση της Αφροδίτης, ο Πόρος (θεός της επινοητικότητας), μεθυσμένος από νέκταρ, παραδίδεται στην Πενία (θεά της φτώχειας) : από την ένωσή τους γεννιέται ο Έρως του οποίου το πεπρωμένο, λόγω των αντιτιθέμενων χαρακτηριστικών των γωνιών του, είναι να χάνει και να κερδίζει το καθετί.
Ούτε θνητός ούτε αθάνατος, ούτε φτωχός ούτε πλούσιος, ο Έρως παίζει το ρόλο του μεσάζοντα, κατορθώνοντας να εκφράσει συμβολικά τη συνθήκη του φιλόσοφου, πάντα αιωρούμενη μεταξύ άγνοιας και σοφίας. Τοποθετημένος ανάμεσα στους θεούς (που δεν αποζητούν τη σοφία διότι ήδη την έχουν) και τους αμαθείς (που δεν την αποζητούν διότι νομίζουν ότι την κατέχουν), ο αληθινός φιλόσοφος, εραστής της σοφίας, θα προσπαθήσει να την προσεγγίσει κυνηγώντας τη σε όλη του τη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου