Λίγοι τον κέρδισαν και πολλοί ηττήθηκαν από αυτόν. Ο έρως, όπως τον ονόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες, έγινε αίτια να γραφτούν πολλά τραγούδια-ύμνοι. Είναι η πλήρης ένωση της ψυχής με το σώμα, που αν χωριστεί μοιάζει με οδυνηρή απώλεια. Ίσως γι’ αυτό οι άνθρωποι σταμάτησαν να τον αναζητούν.Κι όχι, δε μιλάω για εκείνον τον υποτιθέμενο έρωτα που απλά περνάς καλά. Μιλάω για τον άλλον, εκείνον που διηγούνταν τα παραμύθια όταν ήμασταν μικρά. Το βαθύ κι ουσιαστικό δέσιμο που μόνο οι τολμηροί το αντέχουν. Που για χάρη του μπορούν να ταξιδέψουν χιλιόμετρα και να νικήσουν δράκους. Αλλά σήμερα κάπου κρύφτηκε.
Βρήκε καταφύγιο στα ανείπωτα λόγια και τα άψυχα βλέμματα των ανθρώπων. Σταμάτησαν να νιώθουν ή απλά φοβούνται; Δεν ξέρω πια τι να σκεφτώ. Απλά παρακολουθώ τις εξελίξεις σαν θεατής στο σινεμά. Ίσως αυτό που νιώσαμε να μην το νιώσουμε ποτέ ξανά. Δεν είναι θέμα ανθρώπου, είναι θέμα του λεγόμενου timing.
Κάποιες φορές ένας άνθρωπος εισβάλλει στη ζωή σου κάνοντας την παρουσία του αδιάφορη κι άλλες έρχεται την κατάλληλη στιγμή κάνοντάς την πρωταγωνίστρια. Έτσι ήρθες κι εσύ. Τίποτα φαντασμαγορικό, τίποτα παραμυθένιο, παρά μόνο αυτό το χαμόγελο που τα γέμιζε όλα.
Όταν ερωτεύεσαι δεν έχει σημασία πού βρίσκεσαι, αλλά αν είναι δίπλα σου ο κατάλληλος άνθρωπος. Εκείνος που κάνει τα πιο τρελά πράγματα να μοιάζουν λογικά. Που όταν τον συναντάς, νιώθεις την καρδιά σου να σκιρτά και χαμογελάς σαν παιδί. Κάθε ώρα, κάθε λεπτό που είστε χώρια σκέφτεσαι το χαμόγελό του. Τη στιγμή που τα σώματά σας θα μπορέσουν να ανταμώσουν ξανά.
Μιλάω για εκείνα τα βράδια που εκμυστηρευόσουν τα πιο μεγάλα σου μυστικά κι αποκάλυπτες ανεπιφύλακτα τις πιο ενδόμυχες πλευρές του εαυτού σου. Για εκείνες τις υποσχέσεις που δόθηκαν κάτω από γεμάτα φεγγάρια και που κανείς δεν τις έχει ξεχάσει.
Μα φυσικά υπάρχουν κι έρωτες που δεν κατάφεραν να αρχίσουν ή αν άρχισαν ήταν τόσο σύντομοι που ήθελες ακόμα λίγο. Μα οι πιο θλιβεροί είναι οι ανείπωτοι. Εκείνοι που κάποιος ένιωσε τόσα πολλά που δεν κατάφερε να νικήσει το θηρίο μέσα του. Αντίθετα, το φύλαγε με ευλάβεια σαν πολύτιμο θησαυρό. Τι πραγματικά, όμως, τον εμπόδιζε; Ο φόβος της απόρριψης ή ότι οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές; Κανείς δεν έμαθε. Μόνο εκείνος ξέρει πώς ένιωσε, κανείς άλλος. Κάθε μέρα πρόσφερε ένα μικρό κομμάτι απ’ την ψυχή του χωρίς αντάλλαγμα. Γιατί ο έρωτας είναι συναίσθημα ανιδιοτελές.
Πολλές ταινίες έχουν βασιστεί στην περίφημη ατάκα απ’ την Αντιγόνη Σοφοκλέους «έρως ανίκατε μάχαν», που σημαίνει «έρωτα ανίκητε στη μάχη». Αλλά ποια είναι η πραγματική μάχη; Αναμφίβολα κάθε εποχή κρύβει τις δικές τις παγίδες. Φαντάσου κάθε παγίδα σαν έναν πελώριο τοίχο που ακινητοποιεί τους ανθρώπους. Θέλει εντατική προσπάθεια και πίστη στις επιθυμίες σου για να σπάσει.
Αν, όμως, δειλιάσεις οποιαδήποτε στιγμή, το παιχνίδι θα τελειώσει και τότε ένα άλλο πιθανότατα να ξεκινήσει. Στην εποχή μας όλο το παιχνίδι παίζεται γύρω απ’ την εικόνα. Αλλά το μέσα σου; Πώς μπορείς να εξωτερικεύσεις το μέσα σου όταν όλα αυτά τα πρότυπα δεν μπορούν να προσαρμοστούν στις δικές σου ανάγκες;
Και με αυτόν τον τρόπο τίθεται το μεγάλο ερώτημα: Αν σε έναν κόσμο γεμάτο «όμορφους», για τα κοινωνικά στερεότυπα, ανθρώπους καταφέρεις να βρεις εκείνον που σε κάνει να εξωτερικεύεις τον πραγματικό σου εαυτό ατόφια μπορείς να επιτρέψεις να χαθεί απ’ τη ζωή σου; Άτιμη αυτή η καθημερινότητα. Καζάνι που βράζει.
Όταν είσαι ερωτευμένος θέλεις τον άλλον περισσότερο από ό,τι τον έχεις. Θεωρητικά είναι μια προϋπόθεση ενός άγραφου συμβολαίου, γραμμένη με ψιλά γράμματα. Γιατί είμαστε άνθρωποι κι οι άνθρωποι κάνουν λάθη. Δεν προσεγγίζουν όλοι τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Άλλωστε, αυτό είναι το ελκυστικό. Να έλκεσαι από εκείνο που πριν το γνωρίσεις έλεγες «εγώ ποτέ».
Η καθημερινότητα, όμως, είναι δίκοπο μαχαίρι. Κάποιες φορές προσφέρει στιγμές ευτυχίας κι άλλες σε κάνει να νιώθεις πως ασφυκτιάς. Πως θες λίγο ελεύθερο χώρο και χρόνο για σένα. Εκεί τρυπώνουν οι άνθρωποι κομπάρσοι, όπως τους ονομάζω. Την κατάλληλη στιγμή λένε την ατάκα τους κι αφήνουν να καθορίσεις εσύ το τέλος του έργου. Θα ενδώσεις στο εφήμερο ή θα παλέψεις για την Ιθάκη που κάποιος θα σου προσφέρει;
Εν κατακλείδι, ο έρωτας είναι θύελλα κι εσύ μπροστά του ένα φυλλαράκι. Διδάξου από αυτόν και κράτα μόνο τα καλά. Γιατί έτσι μόνο θα νιώσεις ότι ζεις αληθινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου