Μα δεν υπάρχουν τίγρεις εδώ

Συνηθίζουμε να λέμε ότι το κλειδί για όλα είναι το “κάνω” ώστε να “έχω” και , στη συνέχεια, για να “είμαι”. “Κάνουμε” για να “έχουμε” πράγματα που μας επιτρέπουν με τη σειρά τους να “είμαστε” αναγνωρίσιμοι, τιμημένοι και ευτυχισμένοι. Θεωρώ πως το σχήμα αυτό είναι νοσηρό και ίσως το ανατρέψουμε. Όταν κάποιος, κατ’ αρχάς επιδιώκει να “είναι”, το “κάνω” συμμορφώνεται με αυτό το “είναι” και έτσι οδηγείται στο “έχει”. Μόνο όταν κάποιος είναι ισορροπημένος, γνήσιος, ακέραιος και συμπονετικός, οι πράξεις του θα είναι τόσο ποιοτικά διαφορετικές, ώστε θα δημιουργηθούν νέες πραγματικότητες. Το επίπεδο συναίσθησής μας είναι εκείνο που καθορίζει το επίπεδο του είναι μας.

Η κοινή συνείδηση βρίσκεται στο επίπεδο του λογικού, γι’ αυτό κάνουμε ό,τι είναι λογικό να γίνει και έχουμε ό,τι είναι λογικό ν’ αποκτήσουμε. Όταν ανεβαίνουμε στο άλλο επίπεδο συνείδησης, κάνουμε ό,τι κάνουμε, όχι επειδή έχουμε κάποιο λόγο, αλλά επειδή αυτό επιλέγουμε και έτσι αποκτούμε κάτι που από τη μια πλευρά είναι ασυνήθιστο και από την άλλη απρόσμενο.

Όταν προσπαθούμε να λειτουργούμε με βάση όχι τα συναισθήματά μας αλλά τις επιλογές μας, μόνο τότε λειτουργούμε πραγματικά ελεύθερα.

Πολλές φορές θεωρούμε άνετη την απλή παραίτηση, γι’ αυτό και τα τείχη του νου μας είναι πιο συμπαγή από τα πέτρινα, αφού έχουν την ικανότητα να μας εμποδίζουν να σκεφτούμε έστω και την δυνατότητα ύπαρξης μιας άλλης πραγματικότητας, διαφορετικής από εκείνη που ξέρουμε.

Όταν στη ζωή μας συμβαίνει κάτι που δεν μας αρέσει, όπως η απουσία αναγνώρισης ή ευγνωμοσύνης ή όταν συναντούμε κάποιον που αρνείται να συνεργαστεί μαζί μας, απορρίπτουμε αμέσως ετούτο το πρόσωπο ή την κατάσταση. Πρόκειται για κάτι λογικό και φυσιολογικό, κι εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα: επιλέγουμε με την καρδιά και δικαιολογούμε με την λογική, κι αυτό που θα αποφασίσουμε τελικά να νιώσουμε θα αποκλειστεί αμέσως από ένα απόλυτα λογικό επιχείρημα.

Ο κόσμος που μας φαίνεται λογικός δεν είναι εκείνος της λογικής, αλλά ο κόσμος των αυτοματισμών. οπότε, είναι λογικό να ταραζόμαστε και να θυμώνουμε όταν υπάρχουν γύρω μας ερεθίσματα που μας προκαλούν δυσφορία. Ο κόσμος της λογικής μας φαίνεται τόσο ακαταμάχητα σωστός, ώστε γαντζωνόμαστε πάνω του σαν να μην υπάρχει καμία άλλη επιλογή. Γι’ αυτό όταν παρατηρούμε τον εαυτό μας, βρίσκουμε αιτίες, αποδείξεις και δικαιολογίες που ενισχύουν την ιδέα ότι εμείς έχουμε δίκιο και οι άλλοι άδικο.

[Στον κόσμο των Σούφι υπάρχει ο Νασρεντίν Χότζας, ένας άνθρωπος σοφός και συνάμα εκκεντρικός. Κάποτε, ο Νασρεντίν σκόρπιζε ψίχουλα γύρω του, όταν ένας γείτονας τον πλησίασε και τον ρώτησε:
“Τι κάνεις εκεί Νασρεντίν;”
“Προσπαθώ να κρατήσω τις τίγρεις μακριά”, αποκρίθηκε ο Νασρεντίν.
“Μα δεν υπάρχουν τίγρεις εδώ”, είπε σαστισμένος ο γείτονας.
“Το οποίο αποδεικνύει πόσο αποτελεσματική είναι η μέθοδος μου, δεν νομίζεις;”, αντιγύρισε ο Νασρεντίν.]