Υπάρχουν μόνο δύο χρόνοι, το ‘τώρα’ και το ‘πολύ αργά’

Ξέρεις πώς είναι: τα γεγονότα έρχονται από το παρελθόν, σαν να είναι μια οντότητα από μόνα τους. Αναμνήσεις στριφογυρίζουν στο νου, ενώ εσύ το μόνο που θέλεις να κάνεις είναι να τις εξαφανίσεις. Τα συναισθήματα αναβλύζουν κι εσύ αντιδράς με έναν τρόπο που ξέρεις ότι δε θα σου κάνει καλό. Εγκλωβίζεσαι σε σκέψεις που κάνουν να φαντάζουν τα επόμενά σου βήματα επικίνδυνος άθλος.

Έχεις ακούσει να λένε πως ελευθερία είναι το τι κάνεις με αυτά που σου συμβαίνουν. Θέλεις κι εσύ να τη νιώσεις αυτήν την ελευθερία , να ξεκλειδώσεις την πόρτα της ολοκλήρωσης και της καλύτερης έκδοσης του εαυτού σου, όμως δεν ξέρεις πώς να το κάνεις. Ίσως και να έχεις δοκιμάσει διάφορους τρόπους οι οποίοι δε σε βοήθησαν να σπάσεις τις αλυσίδες που σε δένουν με το παρελθόν.

Υπάρχει κάποιος τρόπος τελικά που μπορεί να λειτουργήσει ως μοχλός για να ‘ξεπλύνεις’ από πάνω σου τα κολλώδη υπολείμματα που σου έχουν αφήσει τα παρελθοντικά γεγονότα, οι άνθρωποι και οι καταστάσεις; Αρχικά θα ήταν ωφέλιμο να δούμε ότι στην ουσία δεν υπάρχει αυτό το πράγμα που ονομάζεται παρελθόν. Οτιδήποτε γίνεται, γίνεται στο τώρα, στο παρόν.

Οι αναμνήσεις και τα γεγονότα είναι σκέψεις που συμβαίνουν τώρα. Ο θυμός ή ο πόνος για το παρελθόν συμβαίνουν τώρα. Αυτό που στο ‘τώρα’ αναμασάς, είναι αυτό που κρατά το παρελθόν ζωντανό. Κι αυτό είναι εκπληκτικό μόλις το συνειδητοποιήσεις. Ναι, γιατί θα καταλάβεις πως ουσιαστικά αυτό που σε κάνει να υποφέρεις είναι μια σκέψη και μια ανάμνηση που συμβαίνει στο τώρα.

Όμως τίποτε από αυτά δεν έχει σημασία αν εσύ δεν τους δώσεις δύναμη να σε κυριεύσουν, αν δεν αντιδράσεις συναισθηματικά κι αν δεν ψάξεις να κρυφτείς μέσα στη γνωστή δικαιολογία: «είμαι δικαιολογημένος/η να σκέφτομαι ή να αισθάνομαι έτσι», «η ζωή είναι άδικη», «με έκανε να πονέσω οπότε πρέπει να το διορθώσει» κλπ. Αυτό ζωντανεύει τον πόνο σου και επηρεάζει τον τρόπο που θα λειτουργήσεις στο σήμερα.

Αν πραγματικά θέλεις να απελευθερωθείς από το παρελθόν, χάσε το ενδιαφέρον σου για αυτό. Δες ότι δεν σε εξυπηρετεί η τάση σου να επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά τα ίδια γεγονότα στο μυαλό σου πείθοντάς σε ότι δικαιολογημένα κουβαλάς αυτό τον μανδύα πόνου που τελικά σου στερεί την ελευθερία.

Σταμάτα να προσδιορίζεις τον εαυτό σου και την αξία σου βάσει αυτών που έγιναν κάποτε. Είναι σαν να φοράς ρούχα τα οποία δε σου κάνουν πια, δε σε κολακεύουν. Είναι εύκολο να πέσεις στην παγίδα μιας λάθος διάγνωσης ότι είσαι το θύμα, ότι είσαι άτυχος/η, καταραμένος/η ή το καλό παιδί που πάντα την πατάει από την καλή του την καρδιά.

Ξέρω, η αίσθηση είναι τόσο αληθινή, όμως οι εμπειρίες σου είναι μέρος της ζωής σου, δεν είσαι εσύ. Μην αφήνεις να σου δώσουν ταυτότητα. Είσαι κάτι παραπάνω από τις εμπειρίες σου, από την ιστορία που λες στον εαυτό σου για τον εαυτό σου. Αυτό που θα σε λυτρώσει είναι το να κάνεις ένα βήμα και μετά άλλο ένα. Να απομακρύνεσαι από εκεί που πόνεσες, μέχρι οι εικόνες του τότε να γίνουν μικρές κουκκίδες που κανένα ενδιαφέρον δεν θα έχουν πια.

Ο στόχος σου είναι να κάνεις την ιστορία σου ουδέτερη ώστε να χάσει τη δύναμη που έχει πάνω σου. Ο στόχος σου δεν είναι να ξεχάσεις το παρελθόν σου, γιατί είναι αδύνατον. Ούτε να αγνοήσεις τα όσα σου συνέβησαν, γιατί αυτό θα δημιουργήσει άλλα προβλήματα όπως εθισμούς.

Στόχος σου δεν είναι να περιμένεις να έρθουν να σου ζητήσουν συγνώμη, να νιώσουν μεταμέλεια αυτοί που σε πλήγωσαν ή να έρθει να διορθώσει την κατάσταση αυτός/η που την δημιούργησε, γιατί με αυτόν τον τρόπο απλά αναβάλλεις την ευτυχία σου. Μην περιμένεις πως ο χρόνος θα γιατρέψει τις πληγές σου, γιατί δεν είναι η δουλειά του χρόνου αυτή, είναι δική σου. Και άλλωστε πως μπορεί ο χρόνος να γιατρέψει πληγές αν ο μόνος χρόνος που γνωρίζεις είναι το παρελθόν;

Κάποιος κάποτε είπε: «υπάρχουν μόνο δύο χρόνοι, το ‘τώρα’ και το ‘πολύ αργά’». Εύχομαι να επιλέξεις το πρώτο.