Ξύπνα, αρκετά κοιμήθηκες

Good Morning, λοιπόν! Αφύπνιση ή αλλιώς «ξύπνα, Χαράλαμπε» (τυχαίο το όνομα, απλά εξωτερικεύει μια ένταση που τη χρειάζομαι στην εκκίνηση). Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζω. Έλα τώρα, αρκετά κοιμήθηκες. Η Γη γυρίζει, άνθρωπε, ο κόσμος σε κάθε μεριά του υποφέρει, χάνεται κι εσύ αρνείσαι να ξυπνήσεις για να ζήσεις.    

Μείνε εκεί να χουχουλιάζεις στο μαξιλάρι σου κι άσε τη ζωή να περνά ανεκμετάλλευτη από μπροστά σου. Γιατί πληγώθηκες, γιατί κουράστηκες, γιατί η ζωή είναι δύσκολη. Χίλια δύο ανούσια «γιατί», που όλοι μας λέμε στο κουρασμένο εγώ μας για να το παρηγορήσουμε. Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι, γιατί έτσι μας μαθαίνουμε να λειτουργούμε, να επιβιώνουμε, μέχρι όντως να κληθούμε να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις και τότε απλά να συνειδητοποιήσουμε για πόσο ηλίθιους λόγους υποφέρουμε και κλαιγόμαστε μέρα-νύχτα.

Κλαιγόμαστε γιατί δουλεύουμε αρκετά και δεν έχουμε χρόνο για τον εαυτό μας, ή γιατί δεν έχουμε δουλειά και λεφτά. Γκρινιάζουμε γιατί ο σύντροφός μας δε μας δίνει αρκετή σημασία, ή γιατί μας δίνει πάρα πολύ κι είναι ασφυκτικό όλο αυτό. Δεν αντέχουμε τη μοναξιά και θέλουμε έναν άνθρωπο δίπλα μας κι όταν έχουμε πάλι θα βρούμε λόγους για να έχουμε να πούμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Έχουμε υγεία δεν την εκτιμάμε, δεν έχουμε και παλεύουμε για να την αποκτήσουμε γιατί καταλαβαίνουμε πόσο σπουδαία είναι η ζωή μαζί της κι ότι ακόμα έχουμε πολλά να κάνουμε.

Και κάπου στην πορεία ξεκινάει ξανά αυτός ο φαύλος κύκλος των παραπόνων, της μιζέριας της κάθε μας στιγμής. Ναι, αυτοί είμαστε κι έτσι έχουμε μάθει να ζούμε, αλλά ευτυχώς η ανθρωπότητα εξελίσσεται και μαζί της αναπτύσσεται και το γνώθι σ’ αυτόν, με αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι άνθρωποι να μπορούν να επενδύσουν στα πραγματικά ουσιώδη και σημαντικά πράγματα, εστιάζοντας στον πυρήνα, αφήνοντας τα γύρω απλά να υπάρχουν.

Φόβος. Οι δυσκολίες που προβάλλει ένα τέτοιο συναίσθημα μόνο με την ύπαρξή του στον εσωτερικό ψυχισμό μας είναι ολέθριες. Τόσο βλαβερός είναι τις περισσότερες φορές και γι’ αυτό πρέπει να τον αποβάλλουμε απ’ τη ζωή μας. Μα ό,τι και αν κάνουμε θα υπάρχει. Αποτελεί ένα απ’ τα βασικά αισθήματα του ψυχισμού μας, χωρίς τον φόβο θα υπήρχε ρήξη σ’ αυτό που κάποιος θα μπορούσε να το ονομάσει πύργο της προσωπικότητάς μας.

Το κάθε συναίσθημα πρέπει να υπάρχει, απλά όλα είναι καλό να μπορούν να λειτουργούν με αρμονία κι εκεί είναι που δημιουργείται το πρόβλημα. Ο κάθε άνθρωπος λειτουργεί με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Λόγω του ότι όλα τα συναισθήματα έχουν μια κοινή ρίζα, οι περισσότερες συμπεριφορές μπορούν να αναλυθούν και να γίνουν αντιληπτές. Λόγω, όμως, του ότι τα συναισθήματα επηρεάζονται απ’ τη μεταβλητή της υποκειμενικότητας, αυτή η ανάλυση είναι περίπλοκη και δυσανάλογη κάθε φορά.

Γι’ αυτό το λόγο δεν μπορεί να υπάρξει ένας κανόνας με τον οποίο κάποιος θα μπορεί να μας πει ότι έτσι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τη ζωή. Ούτε μπορούμε να σκεφτόμαστε κάθε φορά σε κάθε πρόβλημα που θα παρουσιάζεται πόσο άθλιος είναι ο κόσμος σε άλλα μέρη και πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε όσα έχουμε και τα λοιπά. Όχι, δεν είναι αυτή η λύση, όπως λύση δεν είναι και η υπερανάλυση των πραγμάτων. Λύση είναι η ισορροπία.

Κι η ισορροπία δεν επέρχεται έτσι απλά, ξυπνώντας ένα πρωί απ’ το λήθαργο της πραγματικότητας, νομίζοντας ότι είσαι ο Δαλάι Λάμα κι επειδή διάβασες ένα βιβλίο, άρθρο ή οτιδήποτε μπορεί να σου προσδώσει κάποια μικρή γνώση ή αισιοδοξία. Όχι, η ισορροπία έρχεται όταν αποφασίσεις να γνωρίσεις τον εαυτό σου και τις δυνάμεις σου. Όταν αποφασίσεις να ανοίξεις τα μάτια σου στον πραγματικό κόσμο χωρίς να φοβάσαι τις συνέπειες ή τι θα αντικρίσεις και πείσεις τον εαυτό σου ότι μπορείς να αντισταθείς σε κάθε δυσκολία, ακόμα κι αν δε βγεις αλώβητος απ’ όλο αυτό.

Η ισορροπία θα επέλθει όταν αποφασίσεις να δεχτείς ότι ο κόσμος δεν είναι ρόδινος και μέσα στα πολύχρωμα τοπία που θα θες να χτίσεις πάντα θα υπάρχει μια μαύρη κηλίδα που θα στιγματίζει την κάθε σου στιγμή. Όταν μπορέσεις να διαχειριστείς αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα της απογοήτευσης και της ματαίωσης τότε τίποτα δε θα σε λυγίσει ξανά.

Κι όχι, δεν είναι απλά μια θεωρία με λόγια. Είναι η παραδοχή της πραγματικότητας, είναι ο λόγος που πολλοί μπορούν να ξυπνάνε το πρωί και να χαμογελούν. Είναι ο τρόπος που οι απώλειες όσο δυσβάσταχτες κι αν είναι κάποια στιγμή γίνονται διαχειρίσιμες. Γιατί αυτό επιβάλλει η ζωή, ο κόσμος που ζούμε. Δεν είναι λύση να κλειδώνεις το είναι σου περιμένοντας να δείξεις τι αξίζεις μόνο στους καλούς. Ούτε λύση είναι να σταματάς να προσπαθείς για το καλύτερο γιατί κανείς δεν αναγνωρίζει τις προσπάθειές σου.

Η αναγνώριση, το να δίνεις και να παίρνεις πίσω όσα προσφέρεις, το να προσπαθείς να είσαι τέλειος μέσα σε μια ατελή πραγματικότητα δεν πρόκειται να σου χαρίσει την ευτυχία. Γιατί πάντα θα περιμένεις κάτι απ’ τους άλλους, πάντα θα συγκρίνεσαι με κάποιο άλλο άτομο, πάντα οι άλλοι θα κινούν τα νήματα της ζωής σου κι όχι εσύ.

Γίνε κυρίαρχος του εαυτού σου, δώσε και δείξε αυτό που είσαι και –πίστεψέ με– όλα επιστρέφονται κάποια στιγμή, απλά αν δεν περιμένεις κάτι συγκεκριμένο και δεν έχεις φτιάξει καλούπια επιβράβευσης, θα έρθουν από εκεί που δεν το περιμένεις, με τον πιο αναπάντεχο τρόπο κι αυτό είναι δεδομένο και καταγεγραμμένο από πολλούς.

Ποιους; Δεν έχει σημασία, σημασία έχει να κοιτάξεις βαθιά στο εγώ σου, να το αναδείξεις και να αποδεχτείς ότι δε θα δουν όλοι τον πλούτο που κρύβεις, αλλά θα υπάρξει μία στιγμή που θα γίνει κι αυτό. Αν είσαι μεταμορφωμένος σε κάτι άλλο, ψεύτικο, αμυντικό, γεμάτο άρνηση κι απαισιοδοξία, δεν πρόκειται να το δεις, πολύ πιθανότερο να το καταστρέψεις.

Ξύπνα, λοιπόν, και βγες στη μάχη. Το ξυπνητήρι χτυπάει, ήδη στα όνειρά σου αντιμετωπίζεις τα τέρατα, ξύπνα λοιπόν και πάλεψε μαζί τους. Πού ξέρεις, αυτή η μάχη μπορεί να κάνει το όνειρο να βγει αληθινό! Κι αν όχι; Θ’ αποκτήσεις εμπειρία για την επόμενη.