Ο δρόμος προς την αποδοχή του εαυτού μου

Στην καθημερινότητά μου μ’ ενοχλούν πολλά πράγματα γύρω μου, σε σχέση με τον εαυτό μου και τους άλλους. Όταν παρατηρώ τα αρνητικά αρχίζω και αισθάνομαι δυσφορία, αισθάνομαι άσχημα για τον εαυτό μου πχ γιατί έχω παχύνει. Αρχίζω με μια προσπάθεια να ελέγξω την κατάσταση ξεκινώντας δίαιτα. Στην πορεία όμως καταλαβαίνω ότι δυσκολεύομαι. Όσο πιέζω τον εαυτό μου να τρώω λιγότερο, τόσο εκείνος αντιδρά και οι βραδινές επιδρομές στο ψυγείο γίνονται όλο και πιο συχνές.

Έτσι αρχίζει ένας φαύλος κύκλος αυτο-επίκρισης και ενοχών. Κατηγορώ τον εαυτό μου που δεν έχω αυτο-έλεγχο, νιώθω ενοχές και συναισθηματική δυσφορία και καταλήγω να τρώω για να αυτοπαρηγορηθώ.

Τι μπορώ να κάνω για να βγω απ’ τον φαύλο κύκλο;
Να σταματήσω να πολεμώ τον εαυτό μου, να σταματήσω να με επικρίνω για τα επιπλέον κιλά ή για τη δυσκολία μου για αυτοέλεγχο. Να αποδεχτώ ότι έτσι είμαι στην παρούσα στιγμή της ζωής μου.  Δεν πειράζει που είμαι έτσι, το αποδέχομαι, δεν το πολεμώ. Αποδέχομαι αυτή τη δυσκολία μου, δεν κατηγορώ τον εαυτό μου, ησυχάζω μ’ αυτό που είμαι, μ’ αυτό που κάνω, δεν προσπαθώ να το ελέγξω.

Κάθε φορά που νιώθω άσχημα για κάτι, επαναλαμβάνω μέσα μου τα λόγια της αποδοχής. Κάτι σαν προσευχή…

Αποδέχομαι τον εαυτό μου όπως είναι, αποδέχομαι αυτά που με δυσκολεύουν, αποδέχομαι αυτά που δεν μπορώ να ελέγξω, ησυχάζω μέσα μου…

Μπορώ να ονοματίζω κάθε φορά αυτό που με δυσκολεύει, πχ η θλίψη που νιώθω, οι δύσκολες πλευρές του συντρόφου μου, ο θυμός μου, μια συμπεριφορά μου, η επίκριση που έχω προς τους άλλους, τα παιδιά μου, οτιδήποτε δεν μπορώ να ελέγξω και να αλλάξω προς την κατεύθυνση που θα ήθελα. Και καλό θα ήταν αυτή την «προσευχή» να την λέω κάθε μέρα σε στιγμές χαλάρωσης, όπου είμαι μόνος με τον εαυτό μου και μπορώ να συγκινηθώ ή ακόμα καλύτερα να κλάψω. Στην αρχή μπορεί να μου φαίνεται ξένο, ή να φέρνω αντίσταση, αλλά το προσπαθώ συνειδητά.

Μια τέτοια «προσευχή», θα μπορέσει να αλλάξει τον προγραμματισμό μου. Έχω μεγαλώσει σ’ ένα περιβάλλον που όλοι χρησιμοποιούσαν την επίκριση σαν μέσο ελέγχου. Έχω εσωτερικεύσει την επίκριση απ’ το περιβάλλον μου και την χρησιμοποιώ ενάντια στον εαυτό μου. Έτσι δεν μπορώ να αποδεχτώ τον εαυτό μου και ειδικά τις δύσκολες πλευρές μου. Ως αποτέλεσμα δεν μπορώ ν’ αποδεχτώ τις δυσκολίες των άλλων ανθρώπων και της ζωής.

Όταν σιγά σιγά μάθω να ησυχάζω μέσα μου, να αντέχω τον πόνο και τη δυσφορία, να μιλάω ήρεμα και τρυφερά στον εαυτό μου, να αφήνομαι σ’ αυτό που μου συμβαίνει χωρίς να τρέμω μην χάσω τον έλεγχο, τότε έρχεται η αλλαγή. Όταν αποδέχομαι τον εαυτό μου, τότε γίνομαι ικανός να τον φροντίσω και να τον αγαπήσω. Στο παράδειγμα με τα παραπάνω κιλά, έχοντας εδραιώσει την αυτοαποδοχή.

Αποδέχομαι αυτό που είμαι και μετά μπορώ να βλέπω τα καλά στη ζωή μου, να νιώθω ευγνωμοσύνη που είμαι ζωντανός, που μπορώ να περπατώ, που έχω την υγεία μου, που έχω την οικογένειά μου, το σπίτι μου, όλα τα θετικά που μπορεί να υπάρχουν γύρω μου. Και τότε μπορώ να απελευθερωθώ απ’ τα δεσμά της επίκρισης, του άγχους, της κατάθλιψης, του ψυχαναγκασμού… και να νιώσω επιτέλους χαρά! Και πάντα να θυμάμαι ότι η επίκριση είναι η βάση της ασθένειας του πολιτισμού μας και η αποδοχή το φάρμακο που θα με θεραπεύει!