Δεν φταίει το καρφί αν εσύ τρίβεσαι επάνω του

Φαντάσου πως υπάρχει ένα καρφί στον τοίχο πίσω σου, εκεί που προσπαθείς να ακουμπήσεις το κορμί σου για να το στηρίξεις ή να το ξεκουράσεις. Την πρώτη φορά δεν το γνωρίζεις αυτό, έτσι αφήνεις το βάρος σου επάνω του αυθόρμητα και νιώθεις ξαφνικά το καρφί να σε τρυπάει στο θώρακα, στο ύψος της καρδιάς. Απομακρύνεσαι στιγμιαία γιατί πονάς, αλλά μετά από λίγο το ξεχνάς και κάνεις την ίδια κίνηση νιώθοντας το καρφί να σε τρυπάει ξανά. Ενοχλείσαι τότε και αρχίζεις να διαμαρτύρεσαι. Απομακρύνεσαι πάλι, αλλά ξεχνώντας το έπειτα από λίγη ώρα, αφήνεις ξανά το βάρος σου στον τοίχο και το καρφί δεν σε τρυπάει απλώς, αλλά σε ματώνει ελαφρά αυτή τη φορά.

Εσύ θυμώνεις, διαμαρτύρεσαι πιο έντονα κι αρχίζεις να κατηγορείς το καρφί που σε ξανατρύπησε. Απομακρύνεσαι θυμωμένα μα δεν περνάει πολύ ώρα που θέλοντας να στηρίξεις το κορμί σου στον τοίχο, ακουμπάς πάλι επάνω του, νιώθοντάς το να σε τρυπάει ξανά. Μόνο που αυτή τη φορά, επειδή δεν είναι η πρώτη, επειδή το σημείο είναι ήδη ερεθισμένο κι ευαίσθητο, επειδή έχεις ήδη ματώσει και πονάς, νιώθεις τον πόνο πολύ πιο δυνατό και το αίμα να τρέχει στην πλάτη σου.

Προσπαθώντας να απομακρυνθείς όμως αυτή τη φορά, διαπιστώνεις πως σε έχει σχεδόν αγγιστρώσει κι έτσι οι μόνες κινήσεις που σου επιτρέπονται είναι αριστερά-δεξιά που ανοίγουν παραπάνω την πληγή καθώς εσύ τρίβεσαι τώρα επάνω του κυριολεκτικά. Και μόλις καταφέρνεις να απαγγιστρωθείς, διαπιστώνεις πως η πληγή σου έχει μεγαλώσει πολύ κι ο πόνος δεν είναι πια υποφερτός.

Θυμώνεις υπερβολικά τώρα. Πονάς και κατηγορείς το καρφί που σε τρυπάει ξανά και ξανά αδιαφορώντας για τον πόνο σου. Το κατηγορείς για την ύπαρξή του, την ποιότητά του, κατηγορείς ακόμα και τον τοίχο πάνω στον οποίο βρίσκεται. Μόλις ξεθυμαίνει λίγο ο θυμός σου κι αφού ο πόνος σου έχει καταλαγιάσει παροδικά, του λες πόσο άδικο είναι να σε πονάει. Του περιγράφεις το πώς νιώθεις για να σε καταλάβει, το ρωτάς γιατί το κάνει , προσπαθείς ακόμα και να το πείσεις πως δεν το θέλει στ’αλήθεια και πως μπορεί να διορθωθεί, αρκεί να το προσπαθήσει.

Εχοντας ξεθυμάνει τελείως μάλιστα μετά από λίγη ώρα – αφού αυτό δεν αντιδρά κι εσύ θεωρείς πως σε ακούει, πως έχει καταλάβει αυτά που του λες και πως έχει μετανιώσει για τον πόνο που σου προκάλεσε – προθυμοποιείσαι ακόμα και να το βοηθήσεις να διορθωθεί, προκειμένου να μπορείς να ακουμπάς ελεύθερα πια στον τοίχο και επάνω του, χωρίς να απειλείσαι και να φοβάσαι.

Μόνο που το καρφί δεν έχει ακούσει τίποτα από όσα του είπες. Δεν έχει καταλάβει καν γιατί το κατηγορείς. Δεν μπορεί να νιώσει τον πόσο σου και δεν μπορεί να αντιληφθεί πως κάτι κάνει λάθος. Απεναντίας, θεωρεί πως εσύ φταις που τρίβεσαι επάνω του, αφού έχεις άπειρες άλλες επιλογές: να στηρίξεις το σώμα σου σε άλλο σημείο του τοίχου, σε άλλον τοίχο, σε άλλον διάδρομο, σε άλλο κτίριο, σε άλλη περιοχή, σε άλλη πόλη… αδυνατεί λοιπόν να δεχτεί πως φταίει εκείνο για την πληγή σου, θεωρώντας μάλιστα την ευθύνη αποκλειστικά δική σου, αφού εσύ επιλέγεις να μεγαλώνεις την πληγή αυτή κάθε φορά που επιλέγεις να ακουμπήσεις επάνω του, ξέροντας τον πόνο που θα σου προκαλέσει.

Και έχει δίκιο. Αυτό δεν είναι παρά ένα καρφί σε έναν τοίχο. Καρφωμένο, χωρίς επιλογές και χωρίς κρίσεις συνειδήσεως για εκείνους που επιλέγουν να πληγώσουν το σώμα τους ακουμπώντας επάνω του επίμονα όπως εσύ. Εκείνο μπορεί να μην έχει επιλογές, εσύ όμως έχεις: Να σταματήσεις να το ακουμπάς. Γιατί δεν φταίει το καρφί αν τρίβεσαι επάνω του, αλλά εσύ.