Αν με σκεφτείς, κοίταξε δίπλα σου

Πάντα υπήρχαν, πάντα υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν λόγοι που μας χωρίζουν. Αναρίθμητες αιτίες και άλλες τόσες αφορμές μας οδηγούν σε τέλματα χωρίς επιστροφή και το ξέρεις.

Μια οδυνηρή απώλεια, ένα μη αναστρέψιμο στιγμιαίο λάθος, ένας ξαφνικός μικρός θάνατος, μάσκες οξυγόνου σε κατάλευκα κρεβάτια νοσοκομείων με υγρούς πράσινους τοίχους, το κενό σε ένα βλέμμα, το «γιατί» σε ένα ανεκπλήρωτο πάθος, ο φόβος.

Πάντα υπήρχαν, πάντα υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν λόγοι που μας χωρίζουν λοιπόν.

Ίσως γιατί έφυγες νωρίς και από εκεί ψηλά προσεύχεσαι για μένα, ίσως γιατί δείλιασα εγώ μπροστά σε ένα κατακόκκινο, ολόψυχο «α’ πληθυντικό» και το έβαλα στα πόδια, ίσως γιατί οι συναισθηματικές αποστάσεις που διανύουμε περισσότερο οδηγούν σε βίους παράλληλους παρά στο «μαζί», ίσως γιατί τελικά η μεγάλη μας πρόκληση να είναι η ίδια η ζωή.

Ξέρεις… δεν τη συνηθίσαμε όπως θα μας άξιζε. Υπήρξαμε λίγο κουτοί και τα «κουτιά» που μας φύτεψαν από νωρίς στο κεφάλι, υπερίσχυσαν. Και περάσανε χρόνια αρκετά μέχρι να καταλάβουμε στο τέλος πως ζωή τελικά, είναι όλα αυτά.

Να ανθίζουν λουλούδια στο τσιμέντο, να επαναστατούμε για έναν έρωτα αλήτη, να πηγαίνουμε κόντρα στις προσωπικές μας αντιστάσεις και να μας υπερβαίνουμε, να υψώνουμε γέφυρες, αντί για τοίχους που όλο και πιο κοντά μας φέρνουν και όλα αυτά να συμβαίνουν με πάθος. Με συναίσθημα. Με αυθεντικότητα. Γιατί μόνο έτσι αξίζει.

Για όλα αυτά που μας χωρίζουν λοιπόν ας τσουγκρίσουμε, ας πιούμε στην υγειά τους και ας γελάσουμε λίγο κρυφά, ειρωνικά. Όλα αυτά που μας ενώνουν είναι πολλά περισσότερα.

Μοίρασμα, στιγμές, λάθη, πάθη, νοσταλγίες, μελωδίες, αγκαλιές.

Ακόμα και αν εκεί ψηλά που είσαι δε μπορώ να σου σφίξω ζεστά τα χέρια, είσαι εδώ. Ακούω τη φωνή σου και το γέλιο σου. Έχω την αίσθηση σου και τις γλυκές σου ρυτίδες γύρω από τα μάτια κοιτάζω απέναντί μου.

Ακόμα και αν είσαι σε άλλη αγκαλιά, είσαι εδώ. Μας ενώνουν μυστικά, πράγματα που γνωρίζουμε εμείς και μόνο και μοιραστήκαμε μέσα από όνειρα, ιδέες και φαντασία. Ξέρεις εκεί, δε μπαίνει φρένο πραγματικότητας.

Ακόμα και αν πέταξες μακριά, πολλά χιλιόμετρα για μια νέα ζωή, είσαι εδώ. Ακούω στο κεφάλι μου ακόμα τα γέλια μας κάτι βράδια σε ταράτσες και αισθάνομαι τα μάτια μου να γεμίζουν με τη σκέψη σου και μόνο. Να είσαι καλά και… μαζί σου.

Αν με σκεφτείς, κοίταξε δίπλα σου. Σε όποιο σύμπαν, ουρανό, χώρα, αγκαλιά και πόλη. Γιατί ίσως οι συνθήκες δε θα είναι κατάλληλες ποτέ για να σου πω «ευχαριστώ» για όλα όσα μας ενώνουν και πίστεψέ με, είναι πολλά περισσότερα απ’ όσα μας χωρίζουν.

Γιατί ακόμα και αν μας χώρισαν, πάντοτε όλα συνεχίζονται και η καρδιά γνωρίζει. Γνωρίζει πως ό,τι αφήνει «στίγμα», ζει μέσα σου για πάντα και πως τελικά είναι πάντα δίπλα σου κι ας έφυγε, κι ας φύγει…