Η ανθρωπότητα, λοιπόν, είναι ένα. Πράγμα που για μένα, σημαίνει ότι η ανθρωπότητα είναι όντως το «εγώ», δεν είναι απλώς λόγια. Μπορεί να έχουμε εξωτερικές σωματικές διαφορές – προσώπου, χρώματος, ύψους και λοιπά- αλλά ψυχολογικά περνάμε τις ίδιες δυστυχίες, χαρές, πληγές και τραγωδίες. Αυτό είναι το «ποτάμι» όπου ο άνθρωπος ζει ψυχολογικά. Το μόνο που υπάρχει είναι αυτό το «ποτάμι», που είναι η κοινή συνείδηση των ανθρώπων. Το «ποτάμι» είναι φτιαγμένο από επιθυμίες, ανησυχίες, απελπισία, μοναξιά, πόνο, όπως και τα αντίθετά τους. Μπορεί να έχεις ένα διαφορετικό όνομα, αλλά η συνείδησή σου είναι ίδια με όλων. Μέσα σ’ αυτό το «ποτάμι», ο άνθρωπος έχει επινοήσει τους θεούς, τις τελετές, τους Σωτήρες, όλα. Όλα είναι επινοημένα. Υπάρχει τίποτα πνευματικό σ’ αυτά; Υπάρχει τίποτα που να μην ανήκει στο «ποτάμι», στο χρόνο; Τίποτα. Ούτε ο Άτμαν, ούτε η «ψυχή» ούτε ο Θεός που έχουν επινοήσει. Αυτό το «ποτάμι», λοιπόν, είναι κοινό σε όλους μας, η συνείδησή μας είναι αυτό το «ποτάμι». Και όταν πεθαίνουμε, αυτό το «ποτάμι» συνεχίζει. Το «ποτάμι» εκδηλώνεται ως Χ, Ψ, και λοιπά. Όλοι ανήκουμε στο «ποτάμι», και όλες οι ιδιότητες του «ποταμού» είναι μέσα μας, όπως μία σταγόνα του «ποταμού», έχει όλες τις ιδιότητές του. Όπως ένα κύμα, δεν είναι διαφορετικό από τον ωκεανό που εκδηλώνεται σαν ένα κύμα και μετά εξαφανίζεται.
Τώρα: Αν ο Χ ή ο Ψ που είναι εκδήλωση του «ποταμού», βγει από το «ποτάμι», αυτός είναι απολύτως ελεύθερος από το «ποτάμι». Αν, όμως, πεθαίνοντας, δεν έχει ελευθερωθεί εντελώς από το «ποτάμι», θα μείνει σ’ αυτό κι εκείνο θα εκδηλωθεί σαν Ψ, Ω και λοιπά. Αν ο Χ δεν βγει από το «ποτάμι», δεν υπάρχει σωτηρία ούτε γι’ αυτόν ούτε για την ανθρωπότητα.
Και τι είναι το «εγώ»;
Είναι αυτό που έχει εκδηλωθεί ως Χ ή Ψ και λοιπά και θεωρεί τον εαυτό του ξεχωριστή οντότητα, πράγμα που δεν είναι γεγονός, είναι μία ψευδαίσθηση. Κι όταν πεθάνει είναι πάλι μέρος του «ποταμού». Κι όσο ο άνθρωπος, δεν βγαίνει από το «ποτάμι», δεν υπάρχει σωτηρία, ούτε γι’ αυτόν ούτε για την ανθρωπότητα. Αυτό είναι όλο.
Τώρα: Αν ο Χ ή ο Ψ που είναι εκδήλωση του «ποταμού», βγει από το «ποτάμι», αυτός είναι απολύτως ελεύθερος από το «ποτάμι». Αν, όμως, πεθαίνοντας, δεν έχει ελευθερωθεί εντελώς από το «ποτάμι», θα μείνει σ’ αυτό κι εκείνο θα εκδηλωθεί σαν Ψ, Ω και λοιπά. Αν ο Χ δεν βγει από το «ποτάμι», δεν υπάρχει σωτηρία ούτε γι’ αυτόν ούτε για την ανθρωπότητα.
Και τι είναι το «εγώ»;
Είναι αυτό που έχει εκδηλωθεί ως Χ ή Ψ και λοιπά και θεωρεί τον εαυτό του ξεχωριστή οντότητα, πράγμα που δεν είναι γεγονός, είναι μία ψευδαίσθηση. Κι όταν πεθάνει είναι πάλι μέρος του «ποταμού». Κι όσο ο άνθρωπος, δεν βγαίνει από το «ποτάμι», δεν υπάρχει σωτηρία, ούτε γι’ αυτόν ούτε για την ανθρωπότητα. Αυτό είναι όλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου