Πληγώνεις γιατί κάποτε πληγώθηκες

Όλοι κάποια στιγμή πονέσαμε. Ανθρώπινο συναίσθημα ο πόνος. Ανθρώπινο κι όμως όλοι κάνουμε τα πάντα για να τον αποφύγουμε, όπως ο διάολος το λιβάνι. Από μικρά παιδιά μας μάθαιναν τρόπους να τον γλυτώσουμε. «Όχι τόσο δυνατά στην κούνια, θα πέσεις και θα χτυπήσεις!». Λες κι άμα πέφταμε απ’ την κούνια, ο πόνος θα ήταν αβάσταχτος. Και πέσαμε και μία και δύο φορές, είδαμε πώς είναι να πονάς, κλάψαμε και ξανανεβήκαμε. Στη συνέχεια, μεγαλώσαμε, ερωτευτήκαμε, κάναμε σχέσεις και καταλάβαμε ότι υπάρχει και χειρότερος πόνος απ’ αυτόν της παιδικής χαράς.

Άπαξ και πονέσεις μία φορά πολύ, τότε δε θες και δεύτερη. Όταν έχει καεί η γούνα σου, ξέρεις πολύ καλά τι έφταιξε.

Ξέρεις πολύ καλά τι ήταν αυτό που σε πόνεσε, που σε έριξε κάτω, που σε γονάτισε. Μπορεί να ήταν ένα ψέμα, μια αδιάφορη συμπεριφορά, ένα κέρατο ή ένας εγωισμός. Δεν έχει σημασία. Δε σε νοιάζει η αιτία, σε νοιάζει το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα είναι σε όλες τις περιπτώσεις το ίδιο: πόνος.

Πλέον, αντιμετωπίζεις τους νέους ανθρώπους στη ζωή σου με καχυποψία. Έχει χαθεί η αθωότητά σου. Κι αυτό γιατί δε θες να περάσεις πάλι νύχτες πνιγμένες στο κλάμα ούτε μέρες καρφωμένος πάνω απ’ την οθόνη ενός κινητού, περιμένοντας το μήνυμα που τόσο πολύ θες να διαβάσεις. Και που ξέρεις πως ποτέ δε θα έρθει. Γι’ αυτό αποφασίζεις να είσαι σκληρός απ’ την αρχή. Ο πιο σίγουρος τρόπος να μην πληγωθείς ξανά, είναι να είσαι εσύ αυτός που θα προκαλέσει τον πόνο στον άλλο.

Κι έτσι βρίσκεσαι ξαφνικά σε μια θέση που τόσο καιρό έλεγες πως σιχαινόσουν. Κάνεις ό,τι δε θέλεις να σου κάνουν, από φόβο μη γίνεις εσύ ξανά το θύμα. Ξέρω, είναι δύσκολο να παραμείνεις το καλό παιδί, όταν σε έχουν ρίξει κάτω τόσες φορές. Πονάει ακόμα περισσότερο όταν τα άτομα που σε γονάτισαν είναι αυτά που λάτρευες. Μόνος σου σηκώθηκες, δε βρέθηκε κανείς εκεί να σου δώσει το χέρι του για να σε βοηθήσει. Τα κατάφερες όμως και μπράβο σου για αυτό. Αλλά η διαδικασία σε σκλήρυνε.

Τώρα έχεις χτίσει ένα τείχος γύρω σου και δεν αφήνεις κανέναν να πλησιάσει από φόβο μη σε ρίξουν πάλι κάτω. Υπάρχουν άτομα που προσπαθούν να το γκρεμίσουν. Παίρνουν φόρα και πέφτουν πάνω του με όλη τους τη δύναμη. Εσένα, όμως, δε σε νοιάζει που πονάνε, γιατί κάποτε πόνεσες κι εσύ. Ξέρεις ότι πληγώνονται, αλλά δε σκοπεύεις να τους δώσεις το κλειδάκι που ανοίγει την πόρτα. Τους αφήνεις να πέφτουν πάνω στο τείχος ξανά και ξανά, με όλη τους τη φόρα, μέχρι να αναγκαστούν να φύγουν μακριά για να κλείσουν τις πληγές που εσύ τους άνοιξες.

Εξαιτίας ενός και μόνο ανθρώπου, λοιπόν, που στο παρελθόν σε πλήγωσε, εσύ έγινες η αιτία να πληγωθούν πολλοί άλλοι. Έχασες την παιδικότητά σου και σταμάτησες να είσαι ο καλός ήρωας του παραμυθιού. Οι κακοί σε νίκησαν, σε άλλαξαν και σε πήραν με το μέρος τους. Με λίγα λόγια, έγινες ό, τι σιχάθηκες. Είναι κρίμα γιατί ξέρω ότι δεν το ήθελες.

Μπορείς να σταματήσεις να πληγώνεις τους άλλους αν το θες. Μπορείς να σταματήσεις να γίνεσαι εσύ η αιτία που κάποιος υποφέρει. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να πάρεις την απόφαση να ξανανέβεις στην κούνια και να πηδήξεις, όπως έκανες μικρός. Κι ας πέσεις κάτω, κι ας χτυπήσεις, κι ας πονέσεις. Και τι έγινε; Θα ξανασηκωθείς. Άλλη μία φορά. Αντέχεις.