Μιας και το τρέξιμο πέρα-δώθε με κούρασε, αποσύρομαι για λίγο απ΄ το στάδιο της καθημερινότητας και κοντοστέκομαι: νιώθω πως τα μάτια μου κουράστηκαν να αντικρίζουν τούτην εδώ την πραγματικότητα!Ανοίγω το παράθυρο και στέκομαι κοιτώντας πέρα μακριά τον ορίζοντα… Για πρώτη φορά σκέπτομαι, πως, έστω και αν τα μάτια μου κοιτούν και πάλι το ίδιο τοπίο, η οπτική μου τώρα, είναι διαφορετική: αίφνης διακρίνω νέες λεπτομέρειες, μοιάζει απ΄ το βλέμμα μου ν’ αναδύεται μια εντελώς νέα εικόνα! Και αναρωτιέμαι, τελικά, αν υπήρχαν από πάντοτε εκείνα που λίγο πιο πριν, δε βλέπαμε… Κι αν, ίσως ό,τι δε βλέπουμε τώρα, θα γεννηθεί κάποια στιγμή στο βλέμμα μας, θα λάβει παρουσία αργότερα στην συνείδησή μας…
Η αλήθεια, λοιπόν, δεν είναι πια απόλυτη, και η αντίληψη, η προσοχή μας, ποτέ πλήρης απέναντι στα πράγματα, γιατί συνήθως, αντιλαμβανόμαστε μονοδιάστατα, εκείνο που θέλουμε, ίσως και αντέχουμε να δούμε την εκάστοτε στιγμή… Σαν να παλεύουμε να ενώσουμε τα κομμάτια ενός γιγάντια ατελούς παζλ, γεμάτου με τμήματα -θραύσματα της κάθε μικρής αλήθειας μας, στον καθρέφτη… Και κάπως έτσι, οικοδομούμε ένα παρόν περιορισμένης οπτικής, που, αν πραγματικά του το επιτρέψουμε, μπορεί ν’ αρχίσει να διευρύνεται σιγά-σιγά… Αληθινά, ποιός μπορεί να ξέρει;
‘Ισως, όλα εκείνα που αδιάκοπα διψάμε να μάθουμε, τα γνωρίζουμε βαθιά μέσα μας ήδη, μα, δεν τα έχουμε σύρει ακόμη εκεί έξω, στο φως… Και ίσως, τις περισσότερες φορές, πίσω απ΄ τα προβλήματα, τα λάθη ή τις αποτυχίες μας, να κρύβεται όχι η εγγενής -όπως συχνά μας πείθουν οι άλλοι, και μετά και εμείς οι ίδιοι, υποβάλλουμε τον εαυτό μας να πιστεύει- ανικανότητά μας να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του κάθε εγχειρήματος, αλλά πολύ απλά, το γεγονός ότι το σημείο της οπτικής μας δεν είναι ακόμη καθαρό και πλήρες, με άλλα λόγια, δεν μπορούμε ακόμη να αντικρίσουμε ολόκληρη την εικόνα!
Η γνώση μας λοιπόν, για κάποιο διάστημα, μοιραία θα παραμένει ημιτελής, τόσο, όσο να μην μας επιτρέπει να αντιληφθούμε τη λύση ή να δώσουμε μια απάντηση στο ζήτημα που μας απασχολεί! Μέχρι που, θα φτάσει η μέρα που οι περιορισμοί στο οπτικό μας πεδίο θα εκλείψουν, και τότε θα μπορέσουμε επιτέλους να δούμε ολόκληρη την εικόνα, να αντιληφθούμε εκείνες τις λεπτομέρειες, να συλλάβουμε τις λύσεις: η απάντηση μια μέρα θα εμφανιστεί ακριβώς μπροστά μας, αρκεί βέβαια πρώτα να διαθέτουμε υπομονή, ώστε η έλλειψη της απάντησης να μη μας καταβάλλει, μα συγχρόνως και επιμονή, ώστε να προσπαθούμε διαρκώς να παρατηρήσουμε τα πράγματα από μια άλλη, καινούργια οπτική γωνία!
Γιατί, τι να ‘ναι η γνώση, εν τέλει; ‘Ισως, μια ανάμνηση-θραύσμα που κρύβεται, σωπαίνει στη σκιά της συνείδησης, μέχρι τα μάτια να ανοιχτούν απλόχερα στο οικείο φως, ίσως εκείνο το ένα μα κρίσιμο λεπτό της εποπτείας, που σου αλλάζει, μέσα σε ελάχιστες στιγμές, την προοπτική της Ζωής! Εκείνη η ασύλληπτη πραγματικότητα, που ΄χει τη δύναμη να σε ταξιδέψει σε καινούργια σύμπαντα γνώσης: εκείνη η ασύλληπτη πραγματικότητα που είναι στο χέρι σου να εξερευνήσεις, αν, όπως έλεγε ο Σωκράτης, βρίσκεις τη δύναμη να αντικρίζεις την κάθε μέρα της ζωής σου, με νέα μάτια!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου