Ο κόσμος κρίνει αβίαστα το κάθε τι επειδή δεν έχει κατανοήσει τίποτε γι αυτό το οποίο κρίνει. Κάθε ανθρώπινη δράση είναι εν δυνάμει σωστή και λανθασμένη ταυτόχρονα, αλλά το απόσταγμα κάθε δράσης είναι η κατανόηση του αποτελέσματος κι όχι η κριτική της ποιότητας του.
Όταν έρθει η κατανόηση τότε η κριτική μοιάζει με ένα φαιδρό στιγμιότυπο αλλά ακόμη κι η μετανόηση της, είναι κι αυτή ένα επίπεδο κατανόησης.
Ο ορίζοντας της κατανόησης διευρύνεται με το στοχασμό και τη σιωπηλή αναρώτηση, με την αυτοπαρατήρηση και την επάγρυπνη και συνειδητή παρουσία στο χώρο, ως αίσθηση κι όχι ως μέγεθος, και τη στιγμή αλλά όχι το χρόνο.
Όσο αυξάνεται το επίπεδο κατανόησης χαμηλώνει η επιθυμία κριτικής επειδή η κατανόηση από μόνη της εμπεριέχει την κρίση και τη διάθεση μη κριτικής κι έτσι το αποτέλεσμα είναι η Γνώση αλλά κι αυτή δεν είναι από μόνη της αρκετή.
Το επόμενο βήμα είναι η σοφή δράση βασισμένη στον ορθολογισμό, μέχρι το επόμενο, επειδή ποτέ δε θα υπάρξει τέλος αλλά μόνο εξέλιξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου