Πολλές φορές ταυτιζόμαστε με τα προβλήματα των παιδιών μας και σπεύδουμε να πάρουμε θέση, να πούμε την άποψη μας και να δώσουμε συμβουλές.Φανταστείτε τον εαυτό σας σαν παιδί, να γυρνάτε από το σχολείο με κάτι που σας προβλημάτιζε και όταν το εκστομίζατε στη μαμά σας, άρχιζε εκείνο τον ατελείωτο μονόλογο, λες και αγόρευε σε δίκη. Είχε κάποια πρακτική αξία; Σας είχε βοηθήσει κάτι από όλα εκείνα που μονολογούσε;
Τα παιδιά δεν ζητάνε από εμάς να τους λύσουμε τα προβλήματα τους, αλλά να τους δείξουμε το τρόπο για το πως τα ίδια θα το καταφέρουν αυτό. Τα παιδιά χρειάζονται την καθοδήγηση μας και την ενθάρρυνση μας, όχι έτοιμες λύσεις και συμβουλές, αλλά τα ερεθίσματα εκείνα που θα τα οδηγήσουν να ανακαλύψουν μόνα τους τις λύσεις που χρειάζονται. Χρειάζεται τα ίδια να το καταφέρουν αυτό. Εκεί έγγυται η δική μας χρησιμότητα ως γονείς.
Σε πρακτικό επίπεδο μπορούμε να τα ακούσουμε. Να τους ζητήσουμε να περιγράψουν τι τα απασχολεί και πως αισθάνονται για αυτό, να τα φέρουμε δηλαδή σε επαφή με τα συναισθήματα τους. Σε αυτό το στάδιο χρειάζεται να αισθανθούν ότι τα καταλαβαίνουμε, ότι τα συμπονάμε, ότι είμαστε κοντά τους, χωρίς να χρειάζεται να πούμε ή να κάνουμε κάτι. Απλά και μόνο η προσοχή μας και ο χρόνος που τους αφιερώνουμε είναι αρκετά για να πάρουν το μήνυμα αυτό.
Από εκεί και πέρα μπορούμε να τα προτρέψουμε να σκεφτούν προτάσεις και να διερευνήσουν τρόπους αντιμετώπισης.
Αν έχουν προσπαθήσει για κάτι στο παρελθόν χωρίς αποτέλεσμα, μπορούμε να τα βοηθήσουμε να θυμηθούν τις αντίστοιχες ενέργειες που έκαναν τις προηγούμενους φορές και να αξιολογήσουν την αποτελεσματικότητα τους. (Έτσι μαθαίνουν από τα αποτελέσματα των συμπεριφορών τους)
Να τα ενθαρρύνουμε να σκέφτονται και να πειραματίζονται προσεγγίζοντας νέους τρόπους και διαφορετικές οπτικές. Εκεί πάνω μπορούμε να προτείνουμε και δικές μας οπτικές αλλά σαν προτάσεις, αφήνοντας το παιδί να διερευνήσει και να αξιολογήσει την χρησιμότητα τους.
Με αυτό το τρόπο, τα παιδιά μαθαίνουν να πειραματίζονται, να εφαρμόζουν νέες τακτικές συμπεριφοράς και έτσι αφήνουν πίσω τους το φόβο της αποτυχίας. Αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους, τονώνεται το αίσθημα της αυτοεκτίμησης τους και τελικά μαθαίνουν να διαχειρίζονται τις δυσκολίες τους ή να προσπαθούν προς αυτή τη κατεύθυνση χωρίς φόβο και ενοχές.
Με αυτό το τρόπο τους δείχνουμε πρακτικά ότι τα θεωρούμε ικανά να βρουν την κατάλληλη λύση στο πρόβλημα τους και τα αφήνουμε το χώρο να δράσουν και να αναλάβουν την ευθύνη τους.
Τα παιδιά, μας θέλουν δίπλα τους συμμάχους και συμπαραστάτες, αυτό επιθυμούν από εμάς. Αν καταφέρουμε για μια στιγμή να δούμε το κόσμο μέσα από τα μάτια τους, θα δούμε τόση αθωότητα και ομορφιά που θα καταλάβουμε ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος μας και τι ακριβώς χρειάζεται να κάνουμε. Όλα τα άλλα είναι εξωτερικές πληροφορίες που έχουν μικρή ή μηδαμινή αξία. Αλλά η μοναδική και αλάνθαστη πληροφορία για το τι χρειάζεται να κάνουμε ως γονείς των παιδιών μας, θα την πάρουμε όταν καταφέρουμε να τα νιώσουμε ολοκληρωτικά και ουσιαστικά, έστω και για μια στιγμή.
Ας το προσπαθήσουμε, αξίζει το κόπο! Γιατί τότε μπορούμε να είμαστε χρήσιμοι γονείς και φωτεινοί δάσκαλοι τους.
Γιατί ο ρόλος μας δεν είναι να τα καθοδηγήσουμε να κάνουν το σωστό αλλά να τα βοηθήσουμε να διακρίνουν μόνα τους το σωστό και να το επιλέγουν αυθόρμητα. Όχι επειδή τους το είπαμε εμείς, αλλά γιατί τα ίδια έχουν πειστεί για την χρησιμότητα και την ορθότητα του.
Και έτσι βαδίζουν με ασφάλεια και αυτοπεποίθηση στο δρόμο που τα ίδια μαθαίνουν να χαράζουν.
Σε αυτό άλλωστε δεν μας εκπαιδεύουν και οι δυσκολίες που συναντάμε στη ζωή;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου