Όλοι αξίζουμε την αγάπη που πασχίζουμε να δώσουμε. Είναι γεγονός. Γιατί όσα προσφέρεις εσύ σε άλλους, άλλα τόσα θα ήθελες να λάμβανες από αυτούς. Δεν είναι πάντα έτσι όμως. Και κάθε λίγο και λιγάκι ψάχνεσαι να δεις τι φταίει.«Οι λέξεις φταίνε. Αυτές ενθάρρυναν τα πράγματα σιγά σιγά ν’ αρχίσουν να συμβαίνουν» (Κική Δημουλά). Αυτές οι λέξεις όμως όσο αναγκαίες και να ‘ναι δεν οδηγούν πάντα σε καλό. Γιατί συχνά βγαίνουν λόγια που πληγώνουν και δεν μπορούν να σβηστούν. Γιατί έχουν πια ειπωθεί, έχουν καταγραφεί στο υποσυνείδητο του άλλου λες και σφυρηλατήθηκαν εκεί.
Λένε ότι στον έρωτα, όπως και στον πόλεμο, όλα επιτρέπονται. Μα ο έρωτας δεν είναι πόλεμος. Θα έπρεπε, τουλάχιστον, να είναι ακριβώς το αντίθετο. Εμείς τον τοποθετούμε σε μάχιμη κατάσταση.
Είτε από φόβο, ανασφάλεια, εγωισμό ή περηφάνια, καταλήγουμε να βάζουμε τον άλλον σε ένα κλουβί, υποχρεώνοντάς τον να ζήσει τη ζωή του πια στο δικό μας πλαίσιο. Δεν είναι πια ελεύθερος όπως τον γνωρίσαμε και στο τέλος, περιοριζόμαστε και εμείς οι ίδιοι. Το να προσπαθείς να αλλάξεις τον άλλον πάει ενάντια στον λόγο που σε έλκυσε εξ αρχής. Καταντάς να του αφαιρείς την αυθεντικότητά του, ακόμα και την αξιοπρέπεια του, και να δείχνεις σκληρός ακόμα κι αν αυτό δεν ισχύει. Κι αυτό δημιουργεί ανεπανόρθωτες ρήξεις σε μια σχέση που κατά βάθος θες να κρατήσει.
Όπως για όλα σε αυτή τη ζωή, χρειάζεται συνεννόηση, επικοινωνία, κατανόηση, πάρα πολύ υπομονή, και ακόμη πιο πολύ προσπάθεια. Η εμπιστοσύνη θέλει δυο. Και θέλει αμοιβαιότητα. Η ζωή δεν είναι εύκολη. Και τίποτα από όλα αυτά που αξίζουν δεν κατακτήθηκε χωρίς αγώνα. Πρέπει να μάθουμε να ακούμε, να αφουγκραζόμαστε ακόμα κι αυτά που δεν λέγονται. Να μπαίνουμε στη θέση του άλλου και να σκεφτόμαστε λίγο πιο ανοιχτά. Γιατί συχνά τα πιο θαυμάσια πράγματα κρύβονται σε αυτά που παραβλέπουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου