Κάποιοι άνθρωποι είναι δυνατοί, σκληροί και τολμηροί. Άλλοι είναι πιο μαλακοί, ευαίσθητοι, παρορμητικοί.
Τους πιο ευαίσθητους ανθρώπους δεν τους έβλεπαν με τόσο καλό μάτι στην ιστορία.
Πολλοί δεν τους βλέπουν με καλό μάτι και σήμερα.
Ευαίσθητος σημαίνει για κάποιους πιο ευάλωτος, ευάλωτος σημαίνει λιγότερο αποτελεσματικός στα της επιβίωσης.
Η χαοτική του φύση μπορεί να διαταράξει την τάξη πραγμάτων.
Και μέγιστη έγνοια των ανθρώπων είναι η εξασφάλιση της επιβίωσης άρα πρότυπα της ανταγωνιστικής πόλης είναι οι πιο δυνατοί-σταθεροί.
Ο δυνατός θα δημιουργήσει γύρω του μια ελκτική ροή και θα πάρει αυτά που η ανταγωνιστική κοινωνία θεωρεί τα σημαντικά και σπουδαία αγαθά.
Ο αναποτελεσματικός και ευάλωτος θα περιθωριοποιηθεί σε ένα περιβάλλον πιο μαλακό, μπερδεμένο και ήπιο, γνωρίζοντας την περιφρόνηση των σταθερών της κοινωνίας.
Όλα αυτά φυσικά είναι σχετικά παρόλη την επιρροή τους και την πραγματικότητά τους στον κόσμο μας. Πώς όμως να στοχαστεί κάποιος τις ευρύτερες αλήθειες αν ριψοκινδυνεύει έτσι την επιβίωσή του;
Ο δυνατός αρσενικός είναι ποθητός και σήμερα και έχει πλέον εγκατασταθεί και το πρότυπο της δυνατής γυναίκας, η οποία εξαιτίας της φύσης της συνδυάζει στα μ.μ.ε. και στον χώρο εργασίας τη δύναμη με το συναίσθημα, την αποτελεσματικότητα με την συναισθηματική ευρύτητα.
Φυσικά τα μ.μ.ε. δείχνουν μόνο το «ιδανικό» και κάθε τέτοια παρουσία λάμπει στην τηλεόραση μόνο για λίγες ώρες, τελειοποιημένη και αψεγάδιαστη.
Φαίνεται ιδιαίτερα περιποιημένη, σεξουαλική, ικανή ως μητέρα, κόρη, σύντροφος, με τα διάφορα διλλήματα να την αναδεικνύουν μάλλον παρά να τη δυσκολεύουν.
Στην πραγματικότητα όμως και οι γυναίκες και οι άντρες συναντούν σταθερά απροσδόκητες προκλήσεις.
Όλες οι δυνάμεις έχουν το τίμημά τους.
Η ευαισθησία έχει τίμημα την υποτίμηση, τον εξευτελισμό, την περιθωριοποίηση.
Η σκληρή δύναμη έχει τίμημα την συναισθηματική συγκράτηση (μερικό μούδιασμα της ύπαρξης), την φιλοσοφία νικάω-χάνεις, την εστίαση μορφής τούνελ (εστίαση μόνο σε συγκεκριμένα πράγματα μέσα στο ατελείωτο ρεπερτόριο των επιλογών της ζωής).
Στην Ιλιάδα ο Πάρης αν και καλός πολεμιστής αντιπροσωπεύει τον πιο ευαίσθητο/δειλό, ερωτιάρη άντρα.
Όταν αντικρίζει στο πεδίο της μάχης τον Μενέλαο, εκεί που κοκορευόταν κατάλαβε ότι κινδύνευε οπότε «με την ουρά στα σκέλια» χώθηκε ανάμεσα στους συντρόφους του.
Σε αυτό το σημείο η Ιλιάδα αποσαφηνίζει τη διαφορά μεταξύ του σκληρού δυνατού άντρα (Μενέλαου) και του δειλού (Πάρη) που αναγκάζεται λόγω δημόσιας ντροπής να δώσει μάχη σώμα με σώμα με τον πρώτο.
Σε ένα βαθύτερο επίπεδο και υπό ένα πρίσμα εδώ η Ιλιάδα διδάσκει τη σημασία του να είναι κανείς θαρραλέος και ασταμάτητος αλλιώς είναι απαράδεκτος, δειλός, δημιουργός μπελάδων και αξιοκατάκριτος.
Είναι ενδιαφέρον το πρίσμα υπό το οποίο βλέπει κάποιος κάτι: ο ευαίσθητος και αδύναμος μπορεί να κατακριθεί ως δειλός και προβληματικός για το κοινωνικό σύνολο.
Μπροστά στην επιβίωση πρέπει ο αδύναμος να κατακριθεί για να σταθεροποιήσει ο συλλογικός κοινωνικός νους τη βεβαιότητα πως πρέπει να είμαστε δυνατοί.
Σε έναν κόσμο όπου κινδυνεύουμε από πολλές πλευρές ο αδύναμος είναι μίασμα, αρρώστια.
Η κατάκριση παρόλα αυτά είναι χαρακτηριστικό αυτών που επιθυμούν και ίσως κατέχουν τη δύναμη αλλά δεν την έχουν συνδυάσει με εσωτερική αρμονία.
Πώς μπορούμε λοιπόν να επιβιώνουμε σίγουρα, σταθερά και μόνιμα, κάτι που είναι πρωταρχική μας ανάγκη, και ταυτόχρονα να είμαστε ειρηνικοί, βοηθητικοί και μεγαλόψυχοι προς τους άλλους; ευρύτερα, πώς θα τείνουμε προς την εξάλειψη της παιδικής αντίληψης καλού-κακού, κακού λύκου-καλού κυνηγού;
Ποια μορφή αντίληψης είναι καλύτερη απ’ αυτήν στην ιδανική κοινωνία;
Υπό ποιες συνθήκες θα μπορούσαμε να δούμε τους «εχθρούς» ως ανθρώπους με διαφορετική αντίληψη του κόσμου που χρειάζονται όπως όλοι οι άλλοι την αγάπη, την φροντίδα, την κατανόησή μας;
Τα λόγια του σπουδαίου Έκτορα προς τον Πάρη που έκλεψε την Ωραία Ελένη:
Βρε σκυλο-Πάρη, ομορφονιέ, γυναικολυσσασμένε,
ξελογιαστή, που να ΄ταν να πας δίχως παντριά και κλήρο!
Καλύτερο θα ΄ταν αυτό και θάμαστε πολύ πιο κερδισμένοι
παρά να σε αναθεματίζει και να σ’ αγριοβλέπει ο κόσμος.
Πώς θα γελάνε οι Δαναοί (Έλληνες) πούλεγαν δα πως είσαι
κάποιος γενναίος αρχηγός σαν είδαν τη θωριά σου
την όμορφη… μα πού καρδιά και παλικαροσύνη!
Μωρέ χαράς τον ήρωα που μούπαιρνες καράβια
και το γιαλό ταξίδευες με φίλους της καρδιάς σου,
κι έσμιγες μ’ αλλοχωριανούς κι από μακριά απ’ τα ξένα
γυναίκα εδώ μας έφερες αγγελοκαμωμένη,
συγγένισα παλικαριών, για συφορά μεγάλη,
του τόπου κι όλου του λαού και του γερογονιού σου,
για αιώνια των εχθρών χαρά, πίκρα μου εμένα πάντα!
Λοιπόν δε θα σταθείς μπροστά στον βασιλιά Μενέλαο;
Θάβλεπες τίνος αντρός βαστάς τη λυγερή γυναίκα…
Δε θα ωφελούσε η λύρα σου και της θεάς τα δώρα,
τα κάλλη αυτά και τα σγουρά, σα σ’ έστρωνε αυτός στο χώμα.
Έχε όμως χάρη που άκακα τα ‘χουν τα σπλάχνα οι Τρώες
αλλιώς, θα σε ξεπάστρευαν με τα λιθάρια ως τώρα,
για να ξοφλήσουν τους καημούς που τόσο σου χρωστάνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου