Οι θεωρίες και οι ερμηνείες είναι εμπόδια

Η Ε. Η. Είπε ότι είχε μαζέψει ένα τσουβάλι από θεωρίες, ερμηνείες, τελετουργίες και αποφθέγματα, αλλά ήταν μπερδεμένη, αβέβαιη και μάλλον χαμένη.

Τη ρώτησα αν δεν θεωρούσε σημαντικό να κατανοήσει πρώτα τι είχε κάνει στον εαυτό της κι από κει να προχωρήσει με αυτή την κατανόηση και να «ξαναεκπαιδεύσει» τον εαυτό της.

Επειδή χωρίς να κατανοήσει το παρελθόν θα ήταν σαν να επαναλαμβάνει ή να βουλιάζει μέσα σ΄αυτές τις ανώφελες σκέψεις και δραστηριότητες. Για να κατανοήσει το παρελθόν έπρεπε να αρχίσει με το παρόν, από την κατάσταση όπου βρισκόταν εκείνη τη στιγμή. Ήταν σημαντικό να γίνει αντιληπτό το εξής: από τη γνώση του εαυτού της που είχε στο παρόν, όσο μεγάλη ή μικρή μπορεί να ήταν, θα έπρεπε να αποκτήσει επίγνωση ακολουθώντας τις κινήσεις του παρελθόντος. Έτσι, κατανοώντας τες, δεν θα ξαναπαγιδευόταν σ΄αυτές.

Οι άνθρωποι πηγαίνουν από κλουβί σε κλουβί, από εμπόδιο σε εμπόδιο, από γνωστό σε γνωστό, κι έτσι υπάρχει αδιάκοπη εσωτερική σύγκρουση και καμία απελευθέρωση από τη θλίψη. Αυτό το όργιο συναισθημάτων και δακρύων, ρομαντισμού και ευχαρίστησης είναι ο τρόπος για την ανακάλυψη της αλήθειας, κάτι ύψιστου; Εκεί που δυναμώνουν τα αισθήματα, μετά δεν τα παρατάνε πάλι; Και αυτό το αδιάκοπο πλάτεμα και στένεμα δεν φθείρει άδικα την ευλυγισία της σκέψης;

Δεν είναι ουσιαστικό να καλλιεργηθεί σε ύψιστο βαθμό η ευλυγισία της σκέψης και του συναισθήματος για να κατανοηθεί το αληθινό; Όταν αυτή η βαθιά ευλυγισία εξαντληθεί, σπαταληθεί σε ρομαντικά δάκρυα και ικανοποιήσεις, τότε πώς μπορείς να νιώσεις, να καταλάβεις, το αληθινό που χρειάζεται μια αυξημένη σταθερότητα;

Έχοντας σπαταλήσει τον εαυτό της, όπως πολλοί άλλοι, θα έπρεπε τώρα, ήπια και συνετά, να καταπιαστεί με το να αναζωογονήσει την κατασπαταλημένη ευαισθησία της μέσα από την αυτεπίγνωση. Με αυτή την επίγνωση έπρεπε να καλλιεργήσει μια ήσυχη και ανεκτική παρατήρηση των σκέψεων και των συναισθημάτων της, χωρίς να ταυτίζεται μαζί τους. Οι θεωρίες και οι ερμηνείες, οι τελετουργίες και τα αποφθέγματα δεν έχουν καμία αξία: εμποδίζουν την αυτογνωσία και δεν βοηθάνε. Περισσότερο διασκορπίζουν παρά εστιάζουν τη σκέψη και το συναίσθημα σε εκείνο που είναι ουσιαστικό. Φέρνουν διάσπαση και όχι ενοποίηση. Φέρνουν ένα στενό πνεύμα μισαλλοδοξίας και διαίρεση ανάμεσα στους ανθρώπους.

Σ΄αυτόν το δρόμο υπάρχει σύγχυση, σύγκρουση και ανταγωνισμός. Ενδίδει κανείς σ΄αυτά σαν μια φυγή από τον εαυτό του, αλλά δεν υπάρχει φυγή από τον εαυτό, απαλλαγή από τον εαυτό, ασφάλεια στον εαυτό. Χωρίς αυτογνωσία υπάρχει άγνοια, και η άγνοια θρέφει θλίψη και σύγχυση, αβεβαιότητα και φθορά. Ο νους κάποιου είναι γεμάτος με θεωρίες και ερμηνείες, ενώ κάποιος άλλος διαμορφώνεται να ζει με πράγματα νεκρά. Ένας άλλος πιέζει τη σκέψη και το συναίσθημά του να συμμορφωθεί με κάποιο μοντέλο.

Το καλό και το κακό, και τα δύο, σε περιορίζουν αντί να επιτρέπουν στη σκέψη και στο συναίσθημα να κυλούν άγρυπνα και παρατηρητικά, σε βαθύτερη και πλατύτερη κατανόηση. Η παρεμπόδισή της, μέσω του φόβου, της απληστίας και της εχθρότητας, είναι επίσης αιτία σύγκρουσης και σύγχυσης.

Η επισκέπτρια θα έπρεπε να αποκτήσει αυτεπίγνωση και να ανακαλύψει γιατί είχε μαζέψει θεωρίες, ερμηνείες και λοιπά. Οι απλές εγκεφαλικές, επιφανειακές, λογικές εξηγήσεις για τη συσσώρευση τους έχουν μικρή σημασία και δεν πρόκειται να ελευθερώσουν τη σκέψη και το συναίσθημά της. Θα πρέπει να το ανακαλύψει μέσα από επίγνωση.

Αυτή η ανακάλυψη, καθώς είναι η αλήθεια, θα είναι απελευθερωτική και δημιουργική. Από αυτή την ανακάλυψη με την αυτογνωσία έρχεται σωστή σκέψη. Η επιθυμία διαλύεται με τη σωστή σκέψη. Η ελευθερία από την επιθυμία είναι αρετή. Και καθώς ο νους πλησιάζει το αιώνιο, υπάρχει σβήσιμο κάθε επιθυμίας.