Επέλεξα μια ηλικία τυχαία και παρέμεινα εκεί. Άλλωστε, τι αξία έχει ένας τυχαίος αριθμός γραμμένος πάνω σε μία άψυχη ταυτότητα, όταν η ψυχή σου έχει διαλέξει να παραμείνει κάπου ή να προχωρήσει ή να γυρίσει πίσω;Ηλικιακά πλέον με πρόσταζε μόνο η ψυχή μου. Σταμάτησα από καιρό να ακολουθώ τη φυσιολογική για τους άλλους εξέλιξη των χρόνων. Προχωρούσαν τα χρόνια κι εγώ αντέστρεφα τους όρους της ζωής μου. Αντί να μεγαλώνω, μίκραινα.
Έκοβε ταχύτητα το τρένο της ζωής μου από επιλογή συνειδητή.
Σταμάτησα, δε φοβόμουν την εμφάνιση των πρώτων ρυτίδων στο πρόσωπό μου, σταμάτησα να φοβάμαι για το πώς θα με χαρακτηρίσουν οι άλλοι. Δεν ασχολούμουν καν. Τους έβλεπα όλους αυτούς, είχαν γεράσει πριν την ώρα τους. Τι φρικτή διαπίστωση ήταν αυτή αλήθεια... Δεν ήθελα να καταλήξω έτσι ποτέ.
Είχα άλλους φόβους να με κυριεύουν πια. Φοβόμουν μην τυχόν και εξαφανιστεί από μέσα μου η αγνότητα, γιατί εκεί ναι, γερνάς και όταν γερνάς εσωτερικά, μοιραία θα γεράσεις και εξωτερικά. Φοβόμουν μη χάσω την αισιοδοξία μου απέναντι στην ζωή. Για φαντάσου να έρθει η μέρα που θα στερέψω από όνειρα, θα είμαι ζωντανή νεκρή.
Μάταια οι γύρω μου προσπαθούσαν να με πείσουν ότι βαδίζω σε λάθος δρόμο. Ήθελαν να με μεγαλώσουν γιατί αυτοί δεν κατάφεραν να συγκρατήσουν ή να παραμείνουν στην παιδική τους ηλικία.
Ο κόσμος των ενηλίκων να σας πω την αλήθεια δε μου αρέσει καθόλου γιατί καταστρέφει την παιδική αθωότητα και δε με χωράει κιόλας.
Παιδί γεννήθηκα παιδί θα πεθάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου