Υποκρισίες και αλήθειες

Έχω την πεποίθηση πως η Αγάπη από μόνη της δεν είναι ένα -μη- εγωιστικό συναίσθημα σε καμιά εκφρασμένη μορφή της ούτε καν στην «Μητρική Αγάπη».

Δεδομένου ότι για μένα η σκέψη ΔΕΝ διαφέρει από την πράξη, δεν είναι το μοίρασμά τους που με κάνει να ενεργώ εγωιστικά ή μη, αλλά θα ήταν η απόκρυψή τους από το άμεσα ενδιαφερόμενο πρόσωπο. Εγωιστική στάση θεωρώ αυτή που υιοθετούν οι άνθρωποι που δεν εκφράζονται απόλυτα διάφανα από φόβο μήπως πληγωθούν ή πληγώσουν ή από το φόβο της μοναξιάς ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο…

Πόσο εγωιστής είναι κάποιος που σκέφτεται… α, δεν θα το πω αυτό έτσι (ενώ το έχει ήδη σκεφτεί) ή δεν θα το πω καθόλου αυτό ή εκείνο γιατί μπορεί να επηρεάσω τον άλλο και να του χαλάσω το όνειρο ή να τον ξυπνήσω από το λήθαργο;

Πόσο εγωιστής είναι αυτός που χωρίς να με ρωτήσει λες και είμαι ανίκανος να αποφασίσω μόνος μου, να πέσω, να σηκωθώ, να ξαναπέσω κλπ. και στην τελική να μάθω, με προστατεύει (δήθεν) μη μοιραζόμενος μαζί μου την αλήθεια της σκέψης, καρδιάς, ψυχής του;

Πόσο εγωιστής είναι αυτός που με αφήνει να ζω σε μια γυάλα με χρυσόψαρα σε έναν κόσμο όμορφο κι αγγελικά πλασμένο μη σκεπτόμενος πως αυτός ο ίδιος υπάρχει το ενδεχόμενο να μην είναι για πάντα δίπλα μου να με προστατεύει, υποτίθεται;

Πόση ευθύνη πχ. έχουν οι γονείς όταν κρατούν φυλακισμένα αλλά απολύτως προστατευμένα τα παιδιά τους, αχ μην πέσουν, μην κρυώσουν, μην στενοχωρηθούν κλπ. χωρίς να σκεφτούν πως κάποτε δεν θα ναι πια δίπλα τους και τότε τι εφόδια θα έχουν και πως θα επιβιώσουν σ’ αυτόν τον κόσμο που τότε μόλις θα ανακαλύψουν πως δεν είναι μόνο όμορφα κι αγγελικά πλασμένος;

Πόσο σημαντικό είναι οι άνθρωποι να γίνονται καλύτεροι άντρες, καλύτερες γυναίκες πετώντας από πάνω τους σκόνη και σκουριά αιώνων; Για τον εαυτό τους πρωτίστως κι όχι ο ένας για τον άλλον…

Τώρα αν καταφέρουμε να είμαστε δύο σε ένα, έχει καλώς. Αλλά και να μην γίνει αυτό, ΠΑΛΙ έχει καλώς. Η βελτίωση αφορά πρωτίστως το ίδιο το άτομο σαν μονάδα. Όμως η βελτίωση αυτή έρχεται όχι σαν επιφοίτηση (καλά θα ήταν) αλλά μέσα από εμπειρίες, βιώματα, ερεθίσματα, παρατήρηση και μοίρασμα.

Μοίρασμα και όχι παρέμβαση. Δεν είναι το ίδιο αυτά τα δύο. Μοίρασμα κατά το οποίο ο καθένας επωμίζεται τις δικές του ευθύνες κι όχι ο ένας του αλλού, σαν να ‘ναι η πατερίτσα του. Μόνο του εαυτού μας πατερίτσα μπορούμε να είμαστε.

Τώρα το εγωιστικό κομμάτι στην «ερωτική αγάπη» αφορά μάλλον τις προσδοκίες και ελπίδες που γεννιόνται στον καθένα μας πως ο άλλος θα μας καταλάβει, ταυτιστεί απόλυτα μαζί μας κλπ. πράγμα που είναι ανέφικτο και το γνωρίζω.

Σκέφτομαι πως όταν κοιτάζω έναν κατ΄εμέ υπέροχο ζωγραφικό πίνακα σε καμιά περίπτωση δεν συλλαμβάνω το μεγαλείο της ίδιας της πηγής έμπνευσης του ίδιου του ζωγράφου. Απλά τον θαυμάζω, τον αποδέχομαι, ανατριχιάζω, ριγώ.

Τον αφήνω να μου γεννάει μέσα μου καινούργια πνοή και αφήνομαι να γεννηθώ εκ νέου μέσα σε αυτή, ξανά και ξανά και ξανά. Θυμάμαι όμως και ξέρω πως δεν ήταν αυτή η πρόθεση του δημιουργού του. Λογικά, ηθικά δεν είχε πρόθεση ο δημιουργός, απλά μοιράστηκε, αφέθηκε, έγινε για μένα ερέθισμα να αφεθώ κι εγώ. Κι ο ίδιος ας μην το μάθει ποτέ, δεν έχει σημασία… Μου έδωσε ένα ερέθισμα, έστω μια μικρή μικρούλα σκέψη. Κάτι κινήθηκε, κάτι μεταβλήθηκε, κάτι δεν θα΄ ναι ποτέ το ίδιο ξανά… στην ροή του χρόνου.

Θεωρώ πως οτιδήποτε έχει υπάρξει δεν «τελειώνει» ποτέ, απλά μεταβάλλεται σε κάτι καλό, σε κάτι κακό δεν έχει σημασία. Ποιος το ορίζει άλλωστε; Αργά ή γρήγορα εφόσον είναι «συλλέκτης» για ότι του κάνει και «πετάει» ότι δεν του κάνει, τον δρόμο του θα τον βρει.

Το δικό του δρόμο. Όχι τον δικό μου.