Γιατί θαρρείς πως θα ξέφευγε απ’ τον έρωτα το «είναι» και το «φαίνεσθαι»; Δεν είναι λίγες οι φορές που πιστεύεις πως γνωρίζεις μια ιστορία, αλλά η αλήθεια ξάφνου αρχίζει να ξεδιπλώνεται με ανατρεπτικό κι φευγαλέο θα έλεγες ρυθμό μπρος τα μάτια σου. Πρόκειται για μια εσωτερική «βόμβα» με βασική ακόλουθη συνέπεια, την ψυχική σου ρήξη. Εκεί που το ρόδινο αντικαθίσταται με το χαοτικό , εκεί που η ολοκλήρωση αρχίζει να «αιμορραγεί», εκεί που η λαχτάρα της ανάμνησης φαντάζει ψευδαίσθηση πλέον, έτσι κάπου εκεί λοιπόν γεννιέται η απορία, συνοδευόμενη από μια κενή απόχρωση ελπίδας «Γιατί; Γιατί μου συμβαίνει όλο αυτό;». Συζητείται η πιο σκληρή, ίσως, ιστορία στα ειδύλλια, αυτή χωρίς ξεκάθαρο επίλογο.
Τι συνειρμούς φέρνει ξαφνικά, το πρώτο πρωινό δίχως εκείνον; Αγκαλιά με το γνώριμο μαξιλάρι, εκείνο τον συλλέκτη των στιγμών σας, βιώνεις τον τοξικό, αλλά ταυτόχρονα εθιστικό πόνο. Οι αυθόρμητες γλυκανάλατες λέξεις που ψιθύριζε σαν απομνημονεύματα ερωτευμένου ουρανού και τα αισθησιακά με τόλμη και δισταγμό χάδια του σαν… πράξεις ντροπαλής γης σε παρασύρουν σε μια εικονική πραγματικότητα, σε παραλύουν… Παράνοια για μια στιγμή. Τον κατηγορείς, τον δικαιολογείς , παίρνεις το φταίξιμο, ηρεμείς, αγριεύεις, αναπολείς τη λογική. Λες κι ο έρωτας έχει λογική!
Κάποτε «φύλαγες» τους δαίμονες μέσα σου να σε ελέγχουν, να σε προσέχουν, δεν ήταν άλλωστε και τόσο κακοί. Τους έδιωξες τώρα πια, μιας κι είχες εκείνον. Τώρα όλα στον αόριστο καταγράφονται, τίποτα δεν απέμεινε. Πρώτο βράδυ ολομόναχη σου μένεις ξύπνια να αναζητείς σκιές. Η νύχτα σε περιπαίζει κι καυχιέται με τα άστρα της να την γεμίζουν. Το ίδιο όμορφη ήσουν κι εσύ ντυμένη με τα άστρα που σου χάρισε. Τόσο ανώνυμη κατέληξες τώρα. Σου είναι αδύνατο να δεχτείς πως απορρίφθηκες, πως είχες ημερομηνία λήξης. Συνεχίζεις παθητικά να μονολογείς πως επιθυμείς μια παραπάνω βόλτα μαζί του εκεί στην αμμουδιά, μια ακόμη αγκαλιά του από εκείνες τις αναπάντεχες και στοργικές κι ένα ακόμη βλέμμα του από εκείνα που ισοπεδώνουν τις λέξεις. Νάρκη. Ανίκανη είσαι πια να ξεχωρίσεις την πραγματικότητα από το όνειρο. Τι είχες, τι ήθελες να έχεις… Συγχύζεται το μυαλό σου. Θα αργήσεις να κοιμηθείς κι απόψε…
Το να πονάς είναι αναπόφευκτο, το να υποφέρεις είναι επιλογή. Σε τέτοιες ιστορίες θαρρείς πως εκείνη η επιλογή είναι το φως στο τούνελ, τίποτα άλλο. Εν τέλει, ο έρωτας περιγελά τη ζωή κι ο άνθρωπος την ειρωνεύεται, δεν την αγαπά. Εξυψώνει τον έρωτα στα μάτια του. Χρέος του πια είναι να βρει έναν επίλογο, για να σωθεί, υποφέροντας μόνο. Το δράμα του διαχέεται παντού, σε όλο του το φάσμα, σε όλους τους ανθρώπους με τους οποίους σχετίζεται, σε όλες τις καταστάσεις στις οποίες συμμετέχει, σε όλες τις φαντασιώσεις, σε όλες τις σκέψεις και σε όλα τα συναισθήματά του. Δράμα υπαρξιακό καταλήγει ο ίδιος άνθρωπος στην τελική.
Όμως στη ζωή δεν είσαι μόνο το δράμα που σε διακατέχει. Είσαι κάτι πολύ περισσότερο σε αυτή την ιστορία. Κάπου εκεί μέσα υπάρχει κάτι πραγματικά αυθεντικό. Ο όρος της αυθεντικότητας ενδέχεται να διοχετεύει φόβο σε αυτόν τον σκληρό και απομονωμένο κόσμο, γιατί για την προσέγγιση του προϋποτίθεται ψυχική ελευθερία κι έκφραση. Με τον έρωτα, όμως την προσπερνάς, αφού κατά έναν περίεργο τρόπο είναι μια συμφωνία, ένα είδος ηδονικού συμβιβασμού, ένα συμβόλαιο δύο ανθρώπων για την κατάρριψη του «τείχους» της μοναξιάς. Η απώλεια του ενός σπάει τα δεσμά κι η ισορροπία ταλανίζεται. Δεν μπορείς να μείνεις μόνος θαρρείς…
Εκείνος ο επίλογος που ψάχνεις, ωστόσο, ίσως να μην αφορά την ξαφνική απώλεια αλλά εσένα. Αναρωτήσου… «Τι ήσουν πριν τον έρωτα και τι μετά;» Σοφός και σοφότερος. Σαν αρχίζεις να βλέπεις στο βάθος των πραγμάτων θα είσαι πια ευγνώμων.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου