Οι άνθρωποι έχουμε μια τάση να φωνάζουμε όταν θυμώνουμε. Συχνά είναι κάτι που γίνεται ασυναίσθητα και σταδιακά – όσο πιο πολύ εξοργιζόμαστε τόσο ανεβαίνει και ο τόνος της φωνής και η πίεση και οι καρδιακοί παλμοί. Ίσως να βρισκόμαστε ακριβώς δίπλα από τον άλλον, πάλι όμως νιώθουμε την ανάγκη να φωνάξουμε, γιατί θεωρούμε ότι δε μας ακούει ή ότι έτσι θα μας καταλάβει καλύτερα.Ένας παλιός Ινδιάνικος μύθος λέει πως οι άνθρωποι φωνάζουν όταν μαλώνουν γιατί απομακρύνονται οι καρδιές τους. Και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλον πρέπει να φωνάξουν για να καλύψουν την απόσταση. Αντιθέτως όταν οι άνθρωποι είναι ερωτευμένοι μιλούν σιγανά και τρυφερά γιατί οι καρδιές τους είναι πολύ κοντά, μερικές φορές τόσο κοντά που δε χρειάζεται ούτε να ψιθυρίσουν για να ακουστούν, αρκεί μονάχα ένα κοίταγμα στα μάτια.
Ο κίνδυνος με το να αφήνουμε τις καρδιές μας να απομακρύνονται όταν λέμε λόγια που πληγώνουν, είναι πως μια μέρα η απόσταση ίσως να γίνει πολύ μεγάλη ώστε πια να μπορεί να ξεπεραστεί. Οι άνθρωποι είμαστε εκ φύσεως αχόρταγοι και άπληστοι. Αγαπάμε εγωιστικά και συχνά κοιτάμε πρώτα τι μας κάνει τους ίδιους να νιώθουμε καλά. Αλλά είμαστε και παράδοξοι. Γιατί εκεί που είναι όλα φαινομενικά τέλεια στη ζωή μας, αναζητούμε οι ίδιοι αφορμές για να σαμποτάρουμε ό,τι ωραίο έχουμε. Λες και δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως μερικές φορές η ζωή μας αποζημιώνει για αυτά που έχουμε περάσει και ψάχνουμε να βρούμε αυτή την ατέλεια που θα κάνει τα πράγματα να φαίνονται πιο αληθινά.
Ίσως τελικά εμείς οι ίδιοι να μην αντέχουμε την πολύ ευτυχία. Πάντα θα κατηγορούμε όμως τους άλλους. Αντί να αφήσουμε τις καρδιές μας να ακολουθήσουν το δρόμο που θέλουν και να στεριώσουν στην αγκαλιά που τους ταιριάζει. Ας βρούμε λοιπόν καλύτερους τρόπους να επικοινωνούμε – πιο ήρεμους, πιο ήπιους, πιο αποτελεσματικούς. Κι ας αφήσουμε την καρδιά να μιλήσει για μας. Πάντα ξέρει λίγο καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου