Ο Οδυσσέας θεωρούσε πως το πιο ευχάριστο που υπάρχει είναι να ξεφαντώνουν οι άνθρωποι παρέα, καθισμένοι δίπλα-δίπλα με κρέας, ψωμί και κρασί στα τραπέζια τους. Ένιωθε ότι τίποτα δεν είναι πιο γλυκό από τους γονείς και την πατρίδα, το σπιτικό. Καλύτερα έλεγε πως είναι να ζεις στο σπιτικό σου παρά σε βίλα, πλούσιος, αλλά μακριά σε ξένη χώρα. Η άλλη αγάπη του ήρωα ήτανε η "περιπέτεια". Αν και νοσταλγούσε το σπίτι του, ταυτόχρονα έψαχνε την ηδονή της επίτευξης και ορμούσε στις προκλήσεις με την πονηριά του και την δεξιοτεχνία του, ακόμα και αντίθετα με το θέλημα των θεών, ακόμα και με τίμημα ανθρώπινες ζωές.
Σπίτι, ξεφάντωμα και περιπέτεια στον κόσμο. Ότι ζητάμε και σήμερα. Ο κόσμος άλλαξε τόσο πολύ και όμως έχουμε τόσες κοινές αγάπες με το πρότυπο αυτό του αρχαίου ήρωα... ίσως είμαστε μεγάλοι ταξιδιώτες μέσα μας αλλά μαζί με την "μεγάλη ασφάλεια" που μας δόθηκε με την εξέλιξη της ανθρωπότητας να χάσαμε κάποια στοιχεία μας που μας κάνουν "εξερευνητές του κόσμου".
Κάθε οπισθοχώρηση όμως μπορεί να σημαίνει πως ετοιμαζόμαστε για ένα θαρραλέο βήμα μπροστά. Το ερώτημα είναι πώς βρίσκουμε την ισορροπία μετά την οπισθοχώρηση, τη σοφία και την έμπνευση, σε μια καθημερινότητα όπου στο κάθε λεπτό πολλά διαφορετικά θέματα ζητούν την προσοχή μας, θέματα που έρχονται από μέσα κι απ' έξω. Και τα λεπτά είναι πάρα πολλά...
Πρέπει να μας φτάσουν οι περιστάσεις στα άκρα για να καταφέρουμε να ανακαλύψουμε τη "μαγεία" του κόσμου;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου