Η έννοια της Δημοκρατίας χρησιμοποιείται συστηματικά για να χαρακτηρίσει την καλύτερη μορφή διακυβέρνησης που θα μπορούσε να υπάρξει. Θεωρητικά φαίνεται να ισχύει κάτι τέτοιο. Στην πράξη όμως πρόκειται για τη μεγαλύτερη ψευδαίσθηση, καθώς πίσω από την εν λόγω έννοια κρύβονται συνήθως οι πιο αμοραλιστικές φαντασιακές οντογενέσεις της. Οι τελευταίες δεν εμφανίζονται ομογενοποιημένες σε όλη, ας πούμε, την επικράτεια των Ευρωπαϊκών κρατών. Ανάλογα με τη συνολική εξέλιξη της κοινωνίας, με το επίπεδο καλλιέργειας –υπό ένα ευρύ φιλοσοφικό νόημα– του λαού, με την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, οι φαντασιακές οντογενέσεις ευδοκιμούν ή φθίνουν. Στην Ελλάδα πολλαπλασιάζονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, καθώς η πολιτική αντιπροσώπευση της χώρας, στους κόλπους της οποίας κολακεύουν τις κενοδοξίες τους και ουκ ολίγα άδεια καύκαλα του επαγγελματικού «φιλοσοφικού» καριερισμού, απεργάζεται την ολική κατεδάφιση της οντολογικής ύπαρξης της χώρας με πρόσημα κατ’ εξοχήν «δημοκρατικά», τουτέστιν με κατά φεουδαρχική συρροή «αριστερά». Η εν λόγω σκοταδιστική «αριστερά» είναι η πιο ισχνή μειοψηφία στο σύνολο του λαού και όμως συμπεριφέρεται ως Απόλυτος Μονάρχης. Ενώ το τελευταίο εκλογικό της ποσοστό, ας πούμε, αντιστοιχεί στο 15-17% του συνόλου του εκλογικού σώματος, η εν λόγω κλίκα εννοεί να το εκλαμβάνει, συγκαλύπτοντας την αλήθεια, ως πλειοψηφικό ποσοστό και να απευθύνει λιβέλους σε όσους απαρνούνται την καταγέλαστη διπροσωπία της.
Με ένα μίσος νεόπλουτου εξουσιομανή καλλιεργεί συστηματικά το ιδεολογικό ψεύδος ως οιωνεί-θρησκεία και αντίστοιχα συντρίβει το αληθινά ιερό και όσιο χωρίς στοιχειώδες πολιτικό ήθος. Πάνω σ’ αυτό ακριβώς το ιδεολογικό ψεύδος θεμελιώνει έναν σκοταδιστικό μηδενισμό και πραγματώνει την πιο καταστροφική φαντασιακή οντογένεση της δημοκρατίας: αναγιγνώσκει την πραγματικότητα ανεστραμμένα, εκ πεποιθήσεως ανεστραμμένα, και επιφέρει τον όλεθρο: πλήρη διάλυση του έθνους-κράτους, παράδοση των πλουτοπαραγωγικών πηγών στα ξένα συμφέροντα, απόλυτη κατάρρευση της οικονομίας, περαιτέρω ραγιαδοποίηση και εξαθλίωση της πλειοψηφίας του λαού, ύπουλη συνέργεια στον εξανδραποδισμό άλλων λαών, με τις κατευθυνόμενες εισροές-εκροές λαθραίων κατά πολύ, αποδόμηση και των τελευταίων εστιών θεσμισμένης παιδείας, αναρρίχηση στον πολυκέφαλο κρατικό μηχανισμό των πιο ανίκανων και αρρωστημένων ψυχοσυνθέσεων κ.ο.κ. Αντισταθμίζουν δε αυτή την ανικανότητα και την αντίστοιχη υποτέλειά τους στους διεθνείς τοκογλύφους με την αυταρέσκεια ότι αυτοί είναι οι «Άρχοντες» και ο λαός ισούται με όχλο, με συρφετόˑ γι’ αυτό και τελευταία του συστήνουν να τρώει «παντεσπάνι» για να επιβιώσει, κατά την παλαιά ρήση που εκστόμισε, κατά την παράδοση, η Μαρία Αντουανέτα πριν αποκεφαλιστεί από τους πρωτεργάτες της Γαλλικής Επανάστασης. Συνέπεια λοιπόν αυτής της φαντασιακής οντογένεσης είναι το συγκεκριμένο αμοραλιστικό μόρφωμα του αριστερισμού να ενσαρκώνει στην πολιτική πράξη το πιο ύπουλο μοντέλο αντιδραστικής σοσιαλδημοκρατίας, αυτό ακριβώς που ο Μαρξ ονομάζει φεουδαρχικό σοσιαλισμό με ισχυρά δομικά στοιχεία μικροαστικού οπορτουνισμού (MEW 4, σσ. 482 κ.εξ.).
Αυτός ο χαρισματικός διανοητής μας δίνει μια εικόνα, τόσο ταιριαστή στον ντόπιο φεουδαρχικο-μικροαστικό αριστερισμό, που μοιάζει σαν να γνώρισε από πρώτο χέρι την ως τώρα διακυβέρνησή του. Μεταξύ άλλων μας λέει πως ο εν λόγω αλλόφρων αριστερισμός είναι «μισός ιερεμιάδα, μισός λίβελος, μισός αντίλαλος απ’ το παρελθόν, μισός απειλή για το μέλλον, κάποιες φορές σφυροκοπώντας κατάστηθα την αστική τάξη με πικρόχολη, πνευματώδη, σαρκαστική κριτική, ενεργώντας πάντοτε κωμικά με την ολοκληρωτική του ανικανότητα να κατανοήσει την πορεία της σύγχρονης ιστορίας» (Ό.π., σ. 483). Όλος αυτός ο πυκνός λόγος αποκαλύπτει σημείο προς σημείο τον αντιδραστικό χαρακτήρα της παρούσας πολιτικής συμμορίας, που αποφεύγει να πει στους άλλους και στον εαυτό της την αλήθεια και γεμίζει το κοινωνικό και πολιτικό σύμπαν της Ελλάδας με ιδεολογικά ψεύδη, με φουσκωμένες φρασεολογίες και με έναν φεουδαρχικό τρόπο απομύζησης του δημόσιου χρήματος για χάρη των ολίγων δικών της επαιτών. Τα φιλοσοφικά θεμέλια τέτοιων φαντασιακών οντογενέσεων ανάγονται, σύμφωνα με τον Χέγκελ, στη δυσαρμονία, την ασυμφωνία ανάμεσα στην πραγματικότητα και την ιδέα ή την έννοια που κατασκευάζουμε γι’ αυτήν. Για το πώς κατασκευάζει αυτή τη σχέση πραγματικότητας και εννοιολογικής της σύλληψης η καθεστωτική «αριστερά», μας το λέει ο Πλάτων στο Φαίδρο, όταν ερμηνεύει ως εξής το «κατασκευάζω»: παρουσιάζω κάτι ως διαφορετικό απ’ ό,τι είναι στ’ αλήθεια. Κατ’ αυτό το πνεύμα, με τα ανευλαβή σχέδιά της φαινομενικά ομιλεί τη γλώσσα της ελευθερίας του λαού, αλλά στην ουσία παράγει την ολοκληρωτική του σκλαβιά, την πλήρη αποβλάκωσή του, εφάμιλλη της δικής της, ώστε να υπονομεύει την ιστορικότητά του, να αλλοιώνει τη γλώσσα του, να τον χειραγωγεί και να τον μετατρέπει σε ένα ίδιο και όμοιο ανδράποδο σαν τον εαυτό της. Έτσι τον καθιστά πιο εύκολα άβουλο συμμέτοχο στη νομιμοποίηση της άνομης εξουσίας της και ως εκ τούτου της δικής του εξαθλίωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου