Στέκομαι λιγάκι στον χαρακτηρισμό «ανθρώπινες» διότι πολλές σχέσεις, παρότι συμβαίνουν ανάμεσα σε ανθρώπους, δεν ντύνονται με τις ιδιότητες αυτές που θα ήταν για την ερμηνεία της ανθρώπινης ποιότητας ό, τι οι ακτίνες του ήλιου για τον ήλιο. Διευκρινίζω λοιπόν πως με τη λέξη «σχέσεις» εννοώ τις σημαντικές αλληλεπιδράσεις που πραγματοποιούνται ανάμεσα σε δυο ανθρώπους και δημιουργούν ένα πολύ προσωπικό δέσιμο. Αυτές κατά τις οποίες δυο άνθρωποι συνδέονται ουσιαστικά, με όποιο τρόπο και αν αυτό συμβαίνει, για όσο χρόνο και αν διαρκεί. Έστω και απλά, έστω και για μια στιγμή. Αυτές λοιπόν τις σχέσεις είναι άδικο να τις προδικάζουμε.
Είναι άδικο και ταυτόχρονα αναποτελεσματικό να διαμορφώνουμε ή να εκφράζουμε κρίση για κάτι προκαταβολικά ή πρόωρα ή να οδηγούμε/οδηγούμαστε στο σχηματισμό τέτοιας κρίσης. Μα κυρίως είναι μάταιο, και η ματαιότητα δε φλερτάρει με τις σχέσεις που όρισα ως ανθρώπινες. Πολλές φορές πέφτουμε στην παγίδα, ή ακόμα χειρότερα στήνουμε εμείς οι ίδιοι την παγίδα, να προσδίδουμε ερμηνείες και στοιχεία σε σχέσεις που καμία …σχέση δεν έχουν με αυτές. Διαλέγουμε μια αρχή, μια διάρκεια, ένα περιεχόμενο, ένα τέλος. Και όλα αυτά προκαταβολικά.
Οι σημαντικές σχέσεις όμως δεν προκαθορίζονται. Χτίζονται.
Και χτίζονται με τα χέρια δυο ανθρώπων που έχουν μπει σε αυτή τη δημιουργική διαδικασία με κινητήριο δύναμη την καλή πρόθεση(αυτή που μόνο καλύτερο μπορεί να αφήσει έναν άνθρωπο μετά τη μετατροπή της σε ενέργεια και τη μετάβασή της σε αυτόν) , γιατί αν η πρόθεση δεν είναι καλή, δύσκολα συνεπάγεται κάτι όμορφο. Και οι ανθρώπινες σχέσεις είναι όμορφες, έχουν το σχήμα που εμείς τους δίνουμε. Σκέψου ένα παγκάκι από τα τόσα που καθημερινά προσπερνάς. Και τα προσπερνάς γιατί πολύ απλά δε σε αφορούν (εκτός και αν θελήσεις να ξαποστάσεις). Διάλεξε τώρα ένα από αυτά τα παγκάκια, το πρώτο που θα θυμηθείς. Τώρα φαντάσου δυο ανθρώπους καθισμένους σε αυτό. Συναντιούνται, αλληλεπιδρούν, αποχωρίζονται. Το παγκάκι δεν το παίρνουν μαζί τους. Ούτε τον χρόνο που είχαν μαζί εκεί. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσος χρόνος μας διατίθεται, πόσο μάλλον πόσο χρόνο θα μας διαθέσει κάποιος άλλος, πόσο χρόνο είμαστε διατεθειμένοι εμείς να αφιερώσουμε σε κάποιον άλλο. Δεν προδιαγράφεται ο χρόνος, απλά υπάρχει.Η θέση μας σε σχέση με αυτόν είναι που κάνει τη διαφορά. Το παγκάκι είναι εκεί. Δυο άνθρωποι εκεί. Εδώ. Αυτοί δίνουν τη σημασία, αυτοί και τα νοήματα. Και υπάρχει κάτι.
Προκαλεί ο ένας στον άλλον κάτι. Προσκαλεί ο ένας τον άλλον σε κάτι. Σε έναν, κάποιας μορφής, χορό.
Και μια σημαντική σχέση μοιάζει με έναν αξέχαστο χορό. Παρά τα βήματα, τα παραπατήματα, τα στολιδάκια και τις παύσεις, παραμένει, ή μάλλον γι’ αυτό είναι, ένας ουσιαστικός, ένας σημαντικός χορός. Μια αλληλεπίδραση που δε θα ξεχάσεις. Πρώτα επιλέγεις τον παρτενέρ. Η αρχή δίνει μια πρώτη γεύση. Κάθε κίνηση ξεκινάει από μια συγκεκριμένη και ευδιάκριτη πρόθεση. Τολμάς να οδηγήσεις, εμπιστεύεσαι να οδηγηθείς. Παρασύρεσαι από την ροή. Απολαμβάνεις τις παύσεις. Συνεχίζεις να κινείσαι. Η μουσική τελειώνει, η αγκαλιά όμως όχι. Η γεύση της αλληλεπίδρασης αποκτάει νόημα. Η επίγευση της είναι μοναδική. Αφορά δύο. Δημιουργήθηκε από δυο. Δεν προδικάστηκε από κανέναν, πόσο μάλλον από αυτούς τους δύο. Ούτε από εκείνους τους δύο στο παγκάκι. Δε βρέθηκαν εκεί για να ξαποστάσουν, να ξεκουραστούν για λίγο σωματικά ή επιφανειακά. Συναντήθηκαν για να ξεκουραστούν ουσιαστικά, να ανακτήσουν δυνάμεις, να αποκτήσουν καινούριες. Να σηκωθούν πιο δυνατοί. Το συγκεκριμένο παγκάκι τους αφορά. Θα το θυμούνται, δεν το προσπερνούν. Κάθονται δίπλα, κάθονται αντικριστά. Κάθονται μαζί. Ξεκουράζονται μαζί. Κι αυτό είναι μια ποιότητα που υπάρχει μόνο στις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτές ξεκουράζουν από την πολυδιάστατη πραγματικότητα. Αυτές προσδίδουν νόημα στην εκάστοτε πραγματικότητα. Μέσα από αυτές επανατοποθετείσαι και επαναπροσδιορίζεις την όποια σου πραγματικότητα. Οι σημαντικές σχέσεις σου προσδίδουν δύναμη, δεν σου αφαιρούν.
Ο άνθρωπος με τον οποίο βρίσκεσαι είναι η αιτία της σχέσης. Εσύ είσαι η αιτία. Το ό, τι συμβαίνει ανάμεσά σας είναι η σχέση. Και αυτή δεν προδικάζεται. Κάνα δυο βηματάκια που ψιλοχορέψατε στις βόλτες σας δεν τα είχατε προδικάσει παρόλο που, ενώ και οι δυο χορεύετε, δυσκολεύεστε να χορέψετε μαζί. Τα παγκάκια, στα οποία μιλήσατε ώρες για θέματα διάφορα, δεν τα προδικάσατε παρόλο που, ενώ κουβεντιάζετε, κάποια θέματα δυσκολεύεστε να τα να κουβεντιάσετε μαζί. Δεν προδίκασε ο ένας τον άλλον. Ίσως όχι ακόμα. Ίσως όχι πολύ. Ίσως όχι αρκετά. Σίγουρα πάντως, όχι σήμερα. Το μόνο που κατανοώ σε κάθε τέλος και σε κάθε αρχή, είναι ότι οι ανθρώπινες σχέσεις δεν προδικάζονται. Δεν προδικάζονται σε περίπτωση που υπάρχουν.
Και η ύπαρξή τους τεκμηριώνεται από το περιεχόμενο της διάρκειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου