Η αισιοδοξία μονόδρομος

Τα τελευταία χρόνια, αν υπάρχει κάτι στο οποίο δηλώνω φανατικός οπαδός, αυτό είναι η θετική ενέργεια. Η πίστη μου στη θετική σκέψη, είναι πλέον μονόδρομη. Μόνο θετικότητα. Δεν τίθεται θέμα επιλογής. Μία είναι η οδός, και στην ταμπέλα γράφει «προς αιώνιους αισιοδοξούντες μεριά».

Ξου και πάλι ξου, σε οποιοδήποτε αρνητικό στοιχείο και σκέψη στη ζωή μας. Ολοκληρωτική αποτοξίνωση από κάθε «δεν είμαι καλά», «γιατί σε μένα;», «όλα στραβά μου πάνε». Πρόσω ολοταχώς προς όλα τα «θα πάνε καλά», τα «γιατί όχι;», τα «μην απελπίζεσαι», προς όλες τις επόμενες ημέρες, που επιβάλλεται αυστηρά και δια νόμου να είναι «άσπρες».

Τα πράγματα είναι απλά. Δεν είναι λογικό ή, μάλλον καλύτερα, είναι ανθρωπίνως αδύνατον και, επιτρέψτε μου να πω, και ολίγον τι ξενέρωτο, να μην έρθουν στο διάβα μας και πιο ζόρικες στιγμές. Το θέμα είναι πως αυτά τα ζόρικα, δεν θα’ πρεπε να τα βλέπουμε σαν ταλαιπωρίες, αλλά μάλλον σαν προκλήσεις. Αυτά που κάποιοι τα αποκαλούν «προβλήματα», «κρίση», «αναμπουμπούλα», εμείς να τα λέμε «ευκαιρίες», «ευχάριστες αναταράξεις» κι «ερεθίσματα μεγάλα».

Από τα όσα προσωπικά βιώματα μου, μέχρι σήμερα, τείνω να πιστεύω ότι οι πραγματικοί αισιοδοξούντες της ζωής, καταφέρνουν να ντύνουν τη χορδή της ψυχή τους, με μια υφέρπουσα θετική νότα, νύχτωσε-ξημέρωσε, βρέξει-χιονίσει. Τέτοια, που να καταφέρνει να κάνει το επίγειο ταξίδι τους να βρίσκεται σε κατάσταση «μονίμως ζεν», και κάτι παραπάνω.

Πιστεύω πως εάν καταφέρει να καταχωρηθεί αυτή η οπτική πραγμάτων μέσα στο σκληρό δίσκο του συστήματος μας, τότε όλα, όλα όμως, θα μοιάζουν αλλιώς. Κι όλα θα έχουν μια γεύση θετικότητας. «Όταν νιώθεις, λέει, πως βρίσκεσαι πάνω σ’ ένα σωρό κοπριά, φύτευε φράουλες!»

Τόσο που αποφάσισα ότι όταν κάποιος με ρωτήσει «Γίνεται;» ή «μπορείς;» να μη χρειάζεται να το σκεφτώ, να βλέπω την απάντηση μονόδρομη και να δηλώνω κατάφαση ακόμη και στην άρνηση. Κι αν στη διαδρομή προς το «μπορεί;» και το «γίνεται;» πέσουμε ένα εκατομμύριο φορές, δε μπορεί. Στην εκατομμυριοστή πρώτη θα μπορέσουμε, θα τα καταφέρουμε. Θα κάνουμε το «μπορεί;» να «γίνεται», και το «γίνεται;» να «μπορεί».

Να φυτεύουμε φράουλες λοιπόν. Να κάνουμε το αδύνατο, δυνατό. Και να σκεφτόμαστε θετικά. Μέχρι που να φτάσουμε, να απολαμβάνουμε ακόμη και τα πιο «δύσκολα» της ζωής. Γιατί εξάλλου, ένα είναι το βέβαιο. Πως όλα στο τέλος θα πάνε καλά. Αν δεν πάνε, τότε σημαίνει πως δεν ήρθε το τέλος.