Λιώνει το χιόνι και το πράσινο της φύσης γίνετε πιο έντονο και πιο καθαρό.Ο κόσμος μέσα στα σπίτια του. Το δάσος άδειο.
Οι τελευταίες νιφάδες στρογγυλοκάθονται στο παγκάκι μέχρι να πεθάνουν. Οι ψυχές των ανθρώπων δίπλα τους αναπολούν αγκαλιές και φιλιά.
Ανάμεσα στα κλαδιά χαμένες οι στιγμές. Μόνο αυτά ξέρουν να εξιστορήσουν τις ιστορίες και να κρίνουν τους ανθρώπους.
Τα άσπρα σημάδια σαν στολίδια στα έργα των ανθρώπων.
Και τα χρώματα του φθινοπώρου που αγωνίζονται ακόμα.
Οι γέφυρες μοιάζουν άσκοπες. Κανένας δεν τις χρησιμοποιεί. Γιατί οι ψυχές των ανθρώπων δεν έχουν προβλήτες, δεν έχουν μέρος να στηριχτούν και έτσι θα τις διαβαίνουμε μόνο περπατώντας και όχι νιώθοντας.
Τα νερά διάφανα κρυώνουν ακόμα πιο πολύ το χώμα. Βουλιάζουν τα πόδια μας και δεν μπορούμε να αντισταθούμε στο Εγώ μας. Ξεχνάμε τις θυσίες, ξεχνάμε τις αγάπες και τα όνειρα.
Η φύση όμως γεννιέται από το τίποτα. Ζει και κάτω από το χιόνι και το κρύο.
Ακόμα και εκεί που λες ότι όλα χάθηκαν μια ζωή, τόσο δα μικροσκοπική σου λέει το αντίθετο.
Ένας ήλιος κλέφτης περιμένει ανυπόμονος πίσω από τα σύννεφα.
Αντίθετα με την φύση οι ψυχές των ανθρώπων ξαναγεννιούνται; Όλοι προσπαθούμε να τις κάνουμε να φανούν, να μιλήσουν, ακόμα και να επιβληθούν. Με τον εγωισμό όμως, μόνο τους άλλους πληγώνουμε.
Οι ψυχές μας μόνες τους δεν μπορούν να ανθίσουν.
Μαραίνονται και χάνουν τα χρώματά τους.
Χρειάζονται αγάπη για να ζήσουν.
Αυτό εύχομαι για το νέο έτος.
Να έχουμε αγάπη και υγεία.
Και θα ξαναγεννηθούμε όπως η φύση.
Καλή Πρωτοχρονιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου