Σεξουαλικότητα – Άνθρωπος: Η σεξουαλική ευχαρίστηση είναι ένα είδος έκστασης – μια απάντηση στο τί είναι οργασμός

Πολλοί έχουν διατυπώσει υποθέσεις για τις εξελικτικές λειτουργίες του ανθρώπινου οργασμού, αλλά οι υποκείμενοι μηχανισμοί έχουν παραμείνει μυστήριο. Σε νέα μελέτη ένας ερευνητής του Πανεπιστημίου Northwestern ερευνά για να ρίξει φως στο πώς λειτουργεί ο οργασμός στον εγκέφαλο. Ο νευροεπιστήμονας Adam Safron, επανεξέτασε σχετικές μελέτες και τη βιβλιογραφία πολλών ετών για να επινοήσει ένα μοντέλο στο οποίο η ρυθμική σεξουαλική δραστηριότητα πιθανά επηρεάζει τους ρυθμούς του εγκεφάλου.

Ο Safron περιγράφει με πιο τρόπο η ρυθμική διέγερση μπορεί να αυξήσει τις νευρωνικές ταλαντώσεις σε σχετικές συχνότητες , κάτι σαν σπρώξιμο κάποιου σε μια κίνηση μπρος-πίσω. Μέσω αυτής της διεργασίας, που ονομάζεται νευρωνική παράσυρση [entrainment: Η ανάκτηση του ελέγχου του (καρδιακού) ρυθμού με ένα εξωτερικό ερέθισμα], εάν η σεξουαλική διέγερση είναι αρκετά έντονη και συνεχίζεται για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, η συγχρονισμένη δραστηριότητα θα μπορούσε να εξαπλωθεί σε όλο τον εγκέφαλο.

Ο συγχρονισμός αυτός μπορεί να παραγάγει τόσο έντονα εστιασμένη προσοχή, που η σεξουαλική δραστηριότητα υπερισχύει της συνήθους αυτο-επίγνωσης για την πρόσβαση στη συνείδηση, παράγοντας έτσι μια κατάσταση αισθητηριακής απορρόφησης και έκστασης. Αυτό, ίσως να είναι κρίσιμο για να υπάρξει περιθώριο για μια επαρκή ένταση της εμπειρίας για να πυροδοτηθεί ο μηχανισμός της κορύφωσης (του οργασμού). «Ο συγχρονισμός είναι σημαντικός για την διάδοση των σημάτων στον εγκέφαλο, επειδή οι νευρώνες είναι περισσότερο πιθανό να πυροδοτηθούν εάν διεγερθούν πολλές φορές μέσα σε ένα στενό χρονικό παράθυρο», είπε ο Safron. «Αλλιώς, τα σήματα διασπόνται ως μέρος ενός γενικού μηχανισμού επαναρύθμισης, αντί να αθροίζονται μαζί. Αυτό, στη συνέχεια, με ανάγκασε να υποθέσω ότι η ρυθμική παράσυρση είναι ο κύριος μηχανισμός μέσω του οποίου υπερβαίνεται το οργασμικό κατώφλι».

Αυτή η έρευνα, σύμφωνα με τον Safron, θα μπορούσε να είναι βασική για τη βελτίωση της σεξουαλικής λειτουργικότητας, ενθαρρύνοντας τους ανθρώπους να εστιάζουν περισσότερο στις ρυθμικές πλευρές της σεξουαλικότητας. «Η ιδέα ότι οι σεξουαλικές εμπειρίες μπορεί να είναι όμοιες με καταστάσεις έκστασης είναι με κάποιο τρόπο παλιά. Επανερχόμενη η ιδέα αυτή υποστηρίζεται από τις σύγχρονες γνώσεις της νευροεπιστήμης», είπε ο Safron. «Στη θεωρία, αυτό μπορεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι βλέπουν τη σεξουαλικότητά τους. Το σεξ είναι μια πηγή ευχάριστης αίσθησης και συναισθηματικής σύνδεσης, αλλά πέρα από αυτό, είναι στην πραγματικότητα μια εναλλακτική κατάσταση συνειδητότητας».

Ο Safron βρήκε παραλληλισμούς μεταξύ σεξουαλικής κορύφωσης και κρίσεων [αλλαγές στην ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου] όπως με τη μουσική και το χορό – κάτι που δεν το ανέμενε. Και στα δυο, στον οργασμό και στις αντανακλαστικές κρίσεις, οι ρυθμικές είσοδοι σε μεγάλου εύρους αισθητηριακά κανάλια οδήγησαν σε μια εκρηκτική διαδικασία μετά από την υπέρβαση ορισμένων κατωφλίων διέγερσης. Όπως είπε, αυτό είναι συνεπές με το γεγονός ότι τα ρυθμικά τραγούδια και οι χοροί είναι, σχεδόν παγκοσμίως, μέρη του ζευγαρώματος, πηγαίνοντας πίσω εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια στους κοινούς μας προγόνους με τα προ-σπονδυλωτά ζώα όπως τα έντομα.