Όλα τα πράγματα (γεγονότα, καταστάσεις, σχέσεις, συμπεριφορές, κ.λ.π) στη ζωή μας, εξαρτώνται αφ' ενός από την οπτική που έχει διαμορφωθεί στο νοητικό μας πλαίσιο κι αφετέρου, από τον τρόπο προσέγγισης και την "ερμηνεία" που δίνουμε εμείς, σ' αυτά. Το πως ερμηνεύουμε το κάθε τι, έχει άμεση σχέση με τις πρώιμες εμπειρίες, τα βιώματα και τις αναμνήσεις μας.
Το ίδιο γεγονός, αλλιώς το ερμηνεύει ο ένας, με άλλο τρόπο ο άλλος, κ.λ.π, εξ' ού και οι διαφορετικές αντιδράσεις και συμπεριφορές.
Μια εμπειρία, ως γενική έννοια, δεν μας φοβίζει, είμαστε ανοιχτοί και δεκτικοί, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο.
Αυτό συνήθως όμως, που μας προβληματίζει και μας δημιουργεί άγχος, είναι η βίωσή της και δη, οι συνέπειες και τα δυσάρεστα αποτελέσματα, που τυχόν θα προκύψουν. Κι όλα αυτά βεβαίως, σε φαντασιακό επίπεδο.
Πριν καν δοκιμάσουμε, βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα, που λειτουργούν ανασταλτικά, στην όποια εμπλοκή μας, σε μια κατάσταση. Μας κυριεύει το άγχος της αποτυχίας και η αίσθηση της ευαλωτότητάς μας είναι τόσο υψηλή, που στο τέλος υποχωρούμε και μένουμε αδρανείς και θλιμμένοι, που δεν μπορέσαμε να κάνουμε την ''υπέρβαση'' και να διεκδικήσουμε αυτό που θα μας κάλυπτε κάποια ανάγκη μας.
Τελικά αυτό που καταφέρνουμε, με την ανησυχία του ''αγνώστου'' ή με άλλα λόγια του ''νέου'' και ''πρωτόγνωρου'', είναι να στερούμε τον εαυτό μας, από εμπειρίες, που θα λειτουργούσαν ως θετική ενίσχυση της αυτοεικόνας (αυτοαξίας) μας και θα απομυθοποιούσαν (ή θα διέλυαν) και τον "τοξικό" φόβο της αρνητικής εξέλιξης των πραγμάτων.
Ο Δημοσθένης, σχετικά με το φόβο της μελλοντικής εξέλιξης κάποιου γεγονότος, μας λέει, ότι: "Οι άνθρωποι αναστατώνονται όχι για τα πράγματα, αλλά για την ιδέα που έχουν γι' αυτά".!!
Ένα από τα μεγαλύτερα ''νοητικά εγκλήματα'' που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος στον εαυτό του, είναι να μάθει να σκέφτεται περίπλοκα. Δεν ευαγγελίζομαι την απλοϊκότητα. Η απλότητα της σκέψης όμως, σε συνδυασμό με την ευφυΐα της καρδιάς (συναισθηματική νοημοσύνη), είναι το μυστικό του ''ευ ζην'', για κάθε άνθρωπο.
Ας επεξεργαστούμε κάποιες ιδέες:
Για ν' απολαύσουμε τη θέα, απ' την κορυφή του βουνού, πρέπει να ανέβουμε τα μονοπάτια του.
Για να χαρούμε την ανθρώπινη επαφή, πρέπει να πάρουμε το ρίσκο, της αυτοαποκάλυψης, στον άλλον.
Για ν' ανακαλύψουμε νέες θάλασσες, πρέπει να έχουμε το θάρρος να απομακρυνθούμε απ' την ακτή.
Κι εδώ τα ''πρέπει'', όπως και σε κάθε περίπτωση, είναι επιλογές.
Αν δεν τολμήσουμε την αλλαγή, αν δειλιάσουμε την κατάλληλη στιγμή να δώσουμε τη μάχη της επιβίωσης και ευημερίας μας, αν μας κυριεύσει ο φόβος της ηττοπάθειας και παραδοθούμε ''άνευ όρων'', στον ανελέητο και τοξικό βραχνά των ''αρνητικών σκέψεων'', που σχετίζονται με αυτά που θα έρθουν – και σαφώς ουδείς τα γνωρίζει- , το ''παρόν'' δεν θα υφίσταται και το ''μέλλον'', θα αναμένεται ως ''κόλαση''.
Κι όλα αυτά, για πράγματα που δεν υπάρχουν, για πράγματα που μόνο εμάς περιμένουν, για το πως θα δημιουργηθούν.
Γιατί στην ουσία, εμείς χαράσσουμε τον ορίζοντές μας, εμείς και μόνο εμείς, ''κτίζουμε'' στο παρόν για να απολαύσουμε, ένα ανθρώπινο και υπέροχο μέλλον, με τα πρόσωπα που συνταξιδεύουν μαζί μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου