Τίποτα όμως δεν είναι τόσο στέρεο όσο φαίνεται

Καλά, δεν το βλέπεις;

Με τόσα και τόσα που αναλύουμε, συζητάμε, ανταλλάσσουμε, συμφωνούμε, διαφωνούμε, σχεδιάζουμε, κάνουμε, τίποτα δεν αλλάζει.

Για να δεις όμως από τόσο μακριά κάτι, χρειάζεται να ταξιδέψεις πολύ και τολμηρά, έξω και πέρα από τον εαυτό σου, τον στενό κύκλο του κόσμου, της γειτονιάς σου, του χρόνου.. Και να τολμήσεις να δεις πολύ πιο πέρα από συμφέροντα, ιδεολογίες, κράτη, έθνη, ιστορία.

Υπάρχουν διάφορες θεάσεις, ανάλογα με το πού τολμάς να στέκεσαι και να κοιτάς, όσο πιο αντικειμενικά και δημιουργικά μπορείς. Κάθε φορά που το κάνεις, βλέπεις άλλα, βλέπεις διαφορετικά, όχι όμως ακυρωτικά. Συνθετικά!

Πού, πώς πάμε;

Αλλάζουμε!

Είναι εύκολο να δώσεις ποιότητα και ορισμό σε αυτήν την αλλαγή, που καλά καλά δεν αντιλαμβανόμαστε μέσα από τη στενή θέαση της προσωπικής ζωής μας. Οι απόψεις δίνουν και παίρνουν, αλλά σαν φύλλα στον αέρα εξανεμίζονται, ενώ η γνώση εξακολουθεί να μας διαπερνά και να μας διαφεύγει.

Βιαζόμαστε!

Αρνητικό ή θετικό; Σωστό ή λάθος; Καλό ή κακό; Αλλά τίποτα δεν φαίνεται να είναι απόλυτο, ενώ όσο περισσότερο το υποστηρίζουμε, τόσο περισσότερο φαίνεται να κλονίζεται.

Ονόματα, προφίλ, ταυτότητες, στάτους κβο, εικόνες, συναισθήματα… Ακόμα παρακινούμαστε από εγωικές αντιλήψεις που θεωρούμε γενικευμένες αλήθειες. Ομάδες, κοινές απόψεις, η ασφάλεια του «μαζί», κλείνοντας έξω ό,τι μας απειλεί, ό,τι προκαλεί.

Τίποτα όμως δεν είναι τόσο στέρεο όσο φαίνεται. Ειδικά όλα όσα θεωρούμε διαχρονικά, αναλλοίωτα. Αλλά τότε, τι μένει; Πού πατάμε; Πώς;

Πώς συνεχίζουμε; Πού υπάρχουμε;

Η επιστροφή είναι εύκολη γιατί φαίνεται η μόνη διέξοδος. Δεν συνειδητοποιείς καν πως επιστρέφεις, πως συμβιβάζεσαι, πως αλλάζεις απλά ρούχα, χρώματα και αξεσουάρ. Αλλά ουσιαστικά, παραμένεις ο ίδιος…

Γιατί;

Γιατί είναι δύσκολο να υπάρξεις γυμνός, αγνός, αθώος, σε έναν κόσμο που φτιάχνεται, παραμυθιάζεται και επαναλαμβάνει (φαινομενικά).

Όλες οι θεωρίες έχουν και την αντίθετή τους. Όλες οι απόψεις έχουν και τις διαφωνίες τους. Όλοι οι ορισμοί έχουν τις ατελείωτες αναλύσεις τους. Και έτσι ενισχύονται, πολεμούνται και αντικαθιστούνται με τις ίδιες.

Δεν το βλέπεις;

Ρητορική ερώτηση…

Γιατί μετά από όλα αυτά, από μια τέτοια «μακρινή» και αποστασιοποιημένη θέαση, πρέπει και πάλι να ξαναμπείς στο «κάνω», όσο κι αν αγνοείς ή γνωρίζεις το «είναι».

Αντίθετη φορά….όλα ανάποδα, όμως δεν φαίνεται πώς ταιριάζουν, πώς είναι κομμάτια του ιδίου, αν δεν τολμήσεις την μοναχική θέαση που δεν μπορείς να μοιραστείς, να εκφράσεις, να περιγράψεις. Και είναι ο μεγαλύτερος φόβος….

Η λήθη!

Ο μεγαλύτερος; Μα το συγκριτικό, το αντιφατικό, το μονομερές είναι δημιούργημα…

Του δημιουργού Πνεύματος! Ποιου;;;

Έπαια Πτερόεντα!

«Scripta manent, verba Volant!»

Όχι ακριβώς…. Αλλά τα ταξίδια του πνεύματος προκαλούν ζάλη στο σώμα και στον επιφανειακό, σκεπτόμενο νου…

Η ανάγκη του «είναι», «υπάρχω», περιορίζει…ορίζει, προκαλεί, συγκεκριμενοποιεί…

Κάν’ το για λίγο, κάν’ το παιχνίδι, κάν’ το μάθηση. Μην το κάνεις ταυτότητα, μην το κάνεις αλήθεια, μην κρατιέσαι από τις απόψεις σου, ούτε των άλλων!

Ανάλαφρα, μαγικά, δύσκολα... Κράτα το Πνεύμα παρόν... μη διαχωρίζεις το χρόνο. Είναι ψέμα και ταυτόχρονα αλήθεια... Ζαλίζει... Εκτός αν....