Είναι σύνηθες φαινόμενο στους ανθρώπους, όταν οι άλλοι, (αγαπημένοι ή μη) δεν ανταποκρίνοται στις προσδοκίες τους και δεν τους προσφέρουν αυτά που επιθυμούν (όπως όμως τα φαντάζονται), να αγανακτούν, να θυμώνουν και να τους χαρακτηρίζουν ως "αγνώμονες" και "εγωιστές", που δεν αναγνωρίζουν την αγάπη τους και γενικά την προσφορά τους.
Σε δεύτερο χρόνο, αισθάνονται απογοήτευση και θλίψη, για τη μη ανταπόκριση των συναισθημάτων τους (όπως αυτοί το είχαν σχεδιάσει στο μυαλό τους ή το είχαν ανάγκη) από τους άλλους και σαν "τρίτη πράξη", είναι η ανταπόδοση της "αχαριστίας", με λόγια και ενέργειες, που έχουν σαν στόχο, να πληγώσουν και να προξενήσουν "πόνο" σ' αυτούς που δεν τους έδωσαν, ότι δικαιούνταν, δηλ. την αποδοχή και την αγάπη τους.
Αυτή η "ανάγκη" να πληγώσουμε τον άλλον/η, για τον πόνο που μας προξένησε, στη Ψυχολογία ανάγεται στη μία από τις τρεις ορμέμφυτες τάσεις μας, κι αναφέρεται ως "Ηδονή απ' το θάνατο του άλλου"(συμβολικό σχήμα).
Βέβαια αυτό που καταφέρνουμε τελικά στις σχέσεις μας είναι, να κυριαρχεί ο εγωισμός, η επιθετικότητα, η υποτιμητικότητα του άλλου, η ειρωνία, η οργή και άλλα τόσα άσχημα συναισθήματα, που ούτε βοηθούν την εξέλιξή μας αλλά και "πλήττουν", με τον πιο επώδυνο τρόπο, και τα δύο μέρη.
Η συνειδητοποίηση της κατάστασης, η ενεργητική ακρόαση (επικοινωνία) και η επιλογή μας για "δράση",είναι, ίσως, από τα καίρια σημεία, που πρέπει να εστιαστούμε, για να καλυτερέψει η σχέση μας, αν γίνεται, ή να ξεφύγουμε από το "φαύλο κύκλο" της θλίψης και της ανημπόριας, που μας δημιουργεί μια "άρρωστη" σχέση.
Όσο εμμένουμε στο ερώτημα: "Γιατί τα πράγματα να μην είναι, όπως εμείς τα θεωρούμε σωστά", χωρίς να κάνουμε βήματα, για να αποδεχτούμε κάποια πράγματα ή να τα αλλάξουμε, αν μπορεί να συμβεί αυτό, θα βουλιάζουμε στο "λασπωμένο βάλτο", της ανασφάλειας, της δυσθυμίας και της κατάθλιψης.
Επίσης θα ήταν για όλους μας σκόπιμο, να θυμόμαστε ότι: " Ο/Η καθένας/μια μας, σ' αυτή τη ζωή, δίνει ότι έχει..".
Αν εμβαθύνουμε σε αυτή την ιδέα, ίσως να είμαστε πιο επιεικείς και ευσπλαχνικοί, τόσο με τον εαυτό μας όσο και με τους άλλους!
Να είστε υγιείς, αισιόδοξοι και εμπνευσμένοι!
Σε δεύτερο χρόνο, αισθάνονται απογοήτευση και θλίψη, για τη μη ανταπόκριση των συναισθημάτων τους (όπως αυτοί το είχαν σχεδιάσει στο μυαλό τους ή το είχαν ανάγκη) από τους άλλους και σαν "τρίτη πράξη", είναι η ανταπόδοση της "αχαριστίας", με λόγια και ενέργειες, που έχουν σαν στόχο, να πληγώσουν και να προξενήσουν "πόνο" σ' αυτούς που δεν τους έδωσαν, ότι δικαιούνταν, δηλ. την αποδοχή και την αγάπη τους.
Αυτή η "ανάγκη" να πληγώσουμε τον άλλον/η, για τον πόνο που μας προξένησε, στη Ψυχολογία ανάγεται στη μία από τις τρεις ορμέμφυτες τάσεις μας, κι αναφέρεται ως "Ηδονή απ' το θάνατο του άλλου"(συμβολικό σχήμα).
Βέβαια αυτό που καταφέρνουμε τελικά στις σχέσεις μας είναι, να κυριαρχεί ο εγωισμός, η επιθετικότητα, η υποτιμητικότητα του άλλου, η ειρωνία, η οργή και άλλα τόσα άσχημα συναισθήματα, που ούτε βοηθούν την εξέλιξή μας αλλά και "πλήττουν", με τον πιο επώδυνο τρόπο, και τα δύο μέρη.
Η συνειδητοποίηση της κατάστασης, η ενεργητική ακρόαση (επικοινωνία) και η επιλογή μας για "δράση",είναι, ίσως, από τα καίρια σημεία, που πρέπει να εστιαστούμε, για να καλυτερέψει η σχέση μας, αν γίνεται, ή να ξεφύγουμε από το "φαύλο κύκλο" της θλίψης και της ανημπόριας, που μας δημιουργεί μια "άρρωστη" σχέση.
Όσο εμμένουμε στο ερώτημα: "Γιατί τα πράγματα να μην είναι, όπως εμείς τα θεωρούμε σωστά", χωρίς να κάνουμε βήματα, για να αποδεχτούμε κάποια πράγματα ή να τα αλλάξουμε, αν μπορεί να συμβεί αυτό, θα βουλιάζουμε στο "λασπωμένο βάλτο", της ανασφάλειας, της δυσθυμίας και της κατάθλιψης.
Επίσης θα ήταν για όλους μας σκόπιμο, να θυμόμαστε ότι: " Ο/Η καθένας/μια μας, σ' αυτή τη ζωή, δίνει ότι έχει..".
Αν εμβαθύνουμε σε αυτή την ιδέα, ίσως να είμαστε πιο επιεικείς και ευσπλαχνικοί, τόσο με τον εαυτό μας όσο και με τους άλλους!
Να είστε υγιείς, αισιόδοξοι και εμπνευσμένοι!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου