Ίσως ένα από τα πιο συχνά παράπονα των γονιών...Σ’ αυτόν τον ανάποδο, φτιαχτό κόσμο που έχουμε δημιουργήσει, νομίζοντας ότι γνωρίζουμε, τα πράγματα πάνε κάπως έτσι…
Θεωρείται σπουδαίος, όποιος μπορεί να θυμηθεί πολλά πράγματα, με λεπτομέρειες, ονόματα, πηγές, αναλύσεις και περιγραφές.
Αυτός που δεν έχει την ίδια ιδιότητα, που δεν ανταποκρίνεται όταν τον ρωτάνε, που δεν έχει συγκεκριμένες, έτοιμες απαντήσεις, όπως οι άλλοι αναμένουν να πάρουν, θεωρείται δυσλεκτικός, αφηρημένος, ότι δεν τον νοιάζει και πολλά άλλα ωραία κοσμητικά. Τα πιστεύει κιόλας!
Όμως…
Ό,τι διαβάζεις, ακούς, βλέπεις, έχει περάσει μέσα σου, εν αγνοία σου. Εσύ νομίζεις πως δεν το’ χεις, πως το έχεις ξεχάσει. Γιατί πίστεψες το παραμύθι για τον εαυτό σου.
Αλλά σκέψου…
Μόλις χρειαστείς κάτι απ’ όλα αυτά – που βρίσκονται «χαοτικά» μέσα στο νου σου – αυτά αναδύονται, ως δια μαγείας, και μετουσιώνονται ως δικά σου. Φυσικά, εκπαιδεύτηκες να τα’ αγνοείς, να τα υποβιβάζεις και να μην τα εμπιστεύεσαι. Απλά σκέφτεσαι, «α, ναι, αυτό κάπου το έχω ξανακούσει/ξαναδιαβάσει, κάποιος άλλος το έχει πει». Κι αν θυμηθείς ποιος και πού, απλά συνεχίζεις να αγνοείς τον Εαυτό σου.
Φυσικά, και τα δυο είδη μνήμης (ιδιότητες) είναι σημαντικά. Αλλά ενόσω ορίζουμε το ένα ως σπουδαίο, μη συνειδητοποιώντας το άλλο, συνεχίζουμε την πλάνη της κατάταξης, της «ένταξης», της «διόρθωσης»…
Υπάρχει λόγος που "δεν θυμάται". Υπάρχει λόγος που "αδειάζει ο νους". Όχι, δεν οφείλεται σε "ελάττωμα", "δυσλειτουργία" ή κάποια ανατομική "ανικανότητα". Όμως, η εναλλακτική είναι να τ' απορρίψεις όλ' αυτά και να αρχίσεις να παρατηρείς, να γνωρίζεις εκ νέου, όχι προσπαθώντας να βρεις το λάθος, αλλά προσπαθώντας να βρεις το σωστό: το λόγο, το νόημα, το προτέρημα! Αυτό θα έκανε όλη τη διαφορά...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου