Ο κόσμος μέσα σου

Το πρόβλημά μας είναι ότι δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει. Όχι στην άλλη άκρη του πλανήτη, αυτό το γνωρίζουμε ή τέλος πάντων έχουμε μια ιδέα, ανάμεσα στις πολλές απόψεις, αντιφάσεις, πληροφορίες. Κάπου εκεί, δημιουργούμε και τη δική μας, συνδυάζοντας όλες τις υπάρχουσες πληροφορίες. Αλλά ακριβώς δίπλα μας… δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει ακριβώς δίπλα μας.

Αστείο; Κι όμως έτσι είναι. Δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει, τι είναι, τι δεν είναι, ποια είναι η αλήθεια, ακριβώς δίπλα μας… εκεί που προσπαθούμε να αισθανθούμε την ασφάλεια! Φυσικά, νομίζουμε πως γνωρίζουμε και εδώ έγκειται και όλη η τραγικότητά μας. Αλλά, η αλήθεια, όπως πάντα, είναι λίγο διαφορετική…

Στο γεγονός που συνέβη ακριβώς πριν από λίγη ώρα, ανάμεσα σε σένα και στο παιδί σου, δεν γνωρίζεις την αλήθεια, τι ακριβώς έχει συμβεί. Γνώριζες μόνο τη δική σου οπτική... την επόμενη μέρα, κι αυτή ίσως αλλάξει. Όταν συζήτησες το πρωί με τη σύντροφό σου, αγνοούσες παντελώς τι συνέβαινε. Ήξερες μόνο την επιφάνεια, μέσα από τις ανάγκες, τις ανασφάλειες και τις υποθέσεις σου. Ο φίλος που έχει καιρό να σε πάρει τηλέφωνο και σκέφτεσαι μήπως συμβαίνει κάτι, μήπως του μίλησες άσχημα και δεν θέλει να σου μιλήσει, δεν ξέρεις τι συμβαίνει...

Αυτό που δεν συνειδητοποιούμε είναι ότι βρισκόμαστε απορροφημένοι στον δικό μας στενό, φτιαχτό μικρόκοσμο, χωρίς να γνωρίζουμε την πραγματικότητα, όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, ακριβώς δίπλα μας. Και δεν εννοώ θεωρητικά…

Όταν φτιάχνεις σενάρια "αληθινά" μέσα στο νου σου, όταν υποθέτεις για το τι αισθάνεται και τι σκέφτεται ο σύντροφός σου, όταν πλάθεις φανταστικούς διαλόγους με άλλους, μόνος σου, δεν ξέρεις τι συμβαίνει. Δεν γνωρίζεις την πραγματικότητα. Φτιάχνεις τη δικιά σου. Γνωρίζεις ένα πολύ μικρό μέρος της πραγματικότητας, αυτό που συμβαίνει στην επιφάνεια του νου σου, το οποίο μετατρέπεις, αυτόματα και βολικά, σε όλον!

Όσο κι αν οι νέες διδαχές σου λένε να μην το κάνεις (να μη σκέφτεσαι αρνητικά, να μην πλάθεις σενάρια, να ζεις στο παρόν κλπ, κλπ), δεν μπορείς, όσο κι αν θέλεις, να το αποφύγεις. Όσο προσπαθείς να ελέγξεις το νου σου, τόσο δεν τα καταφέρνεις. Καθημερινά, για να μην πω κάθε ώρα, χτίζεις και καταστρέφεις κόσμους μέσα σου, ανεβάζεις και κατεβάζεις ανθρώπους, χωρίς καν να το συνειδητοποιείς. Αυτό το "χωρίς καν να το συνειδητοποιείς", σου επιτρέπει να συνεχίζεις να πλανάσαι, να πιστεύεις ότι τα έχεις "όλα υπό έλεγχο" (μέχρι να μην τα έχεις), να κατατάσσεις τον εαυτό σου και τους άλλους, βολικά.

Και δεν μπορείς πάντα να ρωτάς. Δεν έχεις τη δυνατότητα πάντα να διαπιστώνεις την αλήθεια, όσο περιμένεις από τον άλλον να επιβεβαιώσει, να απορρίψει, να διορθώσει, να καθησυχάσει… Μέσα σου ένας κόσμος δημιουργείται και γκρεμίζεται καθημερινά. Σου λένε να πας "μέσα σου"... Πού; Πώς; Μα δεν αμφισβήτησες ποτέ αυτήν την "εσωτερική πραγματικότητα" για να μετακινηθείς, έστω προς την αμφιβολία του εσωτερικού γίγνεσθαι...

Φαντάσου πόσοι πλαστοί κόσμοι υπάρχουν αν ο καθένας μας φτιάχνει τον δικό του, εν αγνοία του...