Πάντα είχα μεγάλη πίστη στη δύναμη του μυαλού. Θρησκείες, κοσμοθεωρίες, κοσμογενέσεις, ουρανοξύστες, αεροπλάνα, γέφυρες, πολύπλοκες εγχειρήσεις, φάρμακα για ανίατες ασθένειες, ανακαλύψεις. Κι επιβίωση. Όλα δημιουργήματα μυαλών που άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία, όλα επιτεύγματα μιας αγωνιώδους προσπάθειας του ανθρώπου να «θρώσκει άνω», να κοιτάζει ψηλότερα, όπως επέβαλε η ιερή ετυμολογία.Κι ανάμεσα στα χειροπιαστά δημιουργήματα, το ανθρώπινο μυαλό φτιάχνει ακόμα ένα. Την κρίση πανικού. Την τρομακτική ανατροπή της τάσης να ανέβεις, την ακύρωση της πτήσης, τη βουτιά στο σκοτάδι.
Η πιο σκοτεινή σου στιγμή. Μια μοναχική ελεύθερη πτώση στο χάος. Κι η ανεξήγητη απόφασή σου να πιαστείς από το γλοιώδες χέρι του φόβου, σε μια μάταιη προσπάθεια να μην σε καταπιεί το κενό. Το σατανικό παιχνίδι ενός μυαλού, του δικού σου μυαλού, που έχει βαλθεί να σκοτώσει το σώμα σου.
Η καρδιά σου χτυπάει γρήγορα και θέλει να αποδράσει από το σώμα σου. Τα αυτιά βουίζουν και το στόμα σου έχει στεγνώσει. Οι παλάμες ιδρώνουν και τρέμουν, τα πόδια έχουν ριζώσει στο χώμα, λες και ζωντανεύουν μπροστά σου όλοι οι εφιάλτες. Χωρίς να υπάρχει ορατός κίνδυνος. Χωρίς να υπάρχει καμία απειλή. Εκτός από αυτήν που σε επισκέφθηκε στο κεφάλι σου. Εκτός από την απειλή που έχεις πλάσει με περισσή φροντίδα μόνος σου.
Και νιώθεις ότι δεν υπάρχει πια σώμα. Έχεις γίνει ένα τεράστιο κεφάλι. Ένα μεγάλο πονεμένο κεφάλι που βουίζει, φοβάται και βαραίνει τους ώμους σου.
Ο χειρότερος φόβος σου σε έχει επισκεφθεί στο μυαλό σου. Θα πεθάνεις. Θα αρρωστήσεις. Θα τρελαθείς. Θα μείνεις μόνος. Θα λιποθυμήσεις. Θα κάνεις εμετό. Θα σε σκοτώσουν. Θα σκοτώσεις. Θα πέσεις πάνω στο αμάξι που έρχεται από το αντίθετο ρεύμα. Θα τυφλωθείς. Θα κουφαθείς. Θα χαθείς. Θα πέσεις. Θα τελειώσουν όλα.
Το μυαλό έχει τεράστια δύναμη. Και στην προκειμένη περίπτωση, την ασκεί πάνω σου. Την ασκεί στο σώμα σου και σε κάνει ανήμπορο. Γιατί τί είσαι εσύ ο ίδιος αν όχι το μυαλό σου; Αν όχι οι σκέψεις που σε κατακλύζουν; Αν όχι ο φόβος;
Υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που μπορούν να σε νιώσουν, κι όμως, δεν είναι εσύ. Υπάρχουν γιατροί και ψυχολόγοι που μπορούν να ξεκλειδώσουν τις απαντήσεις από το κουτάκι που τις έχεις καταχωνιασμένες, αλλά το κλειδί το κρατάς μόνο εσύ.
Τί να σου κάνουν οι εισπνοές από τη μύτη και οι εκπνοές από το στόμα αν η αναπνοή σου βγαίνει διακεκομμένη και βεβιασμένη; Τί να σου κάνουν οι συμβουλές να απομονώσεις τις δυσάρεστες σκέψεις, αν εκείνη τη στιγμή δεν έχεις συντροφιά παρά μόνον αυτές; Τί να σου κάνει η ομορφιά της φύσης και η κλεφτή ματιά σε ένα πιο ευοίωνο μέλλον, όταν το παρόν σε καίει κι είναι πιο μαύρο από ποτέ; Τί να σου κάνει ο περίπατος, όταν σε κάθε προσπάθεια να σπρώξεις πίσω σου τη γη, τα πόδια είναι ασήκωτα;
Η λύση είναι το ίδιο το πρόβλημα και το ξέρω πως από αυτόν τον φαύλο κύκλο δεν μπορείς να βγεις απλά διαβάζοντας ένα άρθρο. Το ξέρω πως δεν μπορείς να βγεις με μια επίσκεψη σε κάποιον ειδικό. Και ξέρω πως εκείνες τις στιγμές είσαι ολομόναχος. Μα ολομόναχος δεν σημαίνει κι ανήμπορος.
Μπορεί να κρατήσει ώρες. Μπορεί να κρατήσει λεπτά. Θα κρατήσει όσο το αφήσεις εσύ. Γιατί μπορεί το μυαλό σου να σαμποτάρει το σώμα σου και μπορεί να φαντάζει απίθανο να το σκάσεις από την ίδια σου τη σκέψη.
Μπορεί αυτό, μπορεί εκείνο. Μπορεί το ένα και μπορεί το άλλο. Το θέμα είναι, όμως, ακριβώς αυτό, ότι το μυαλό μπορεί. Μπορεί, αν το αφήσεις, να σε σώσει εξίσου εύκολα με το να σε καταστρέψει. Έχεις την ικανότητα να διαλέξεις τί από τα δύο θες να κάνει. Γιατί είσαι κάτι παραπάνω από το μυαλό σου. Κάτι παραπάνω από το κορμί σου και τις σκέψεις σου. Κάτι πολύ παραπάνω από τις εμμονές και τις φοβίες που ηδονίζεσαι να συντηρείς.
Είσαι το δυνατό χέρι που εσύ ο ίδιος θα απλώσεις. Και, κυρίως, είσαι το δυνατό χέρι που θα καταφέρεις να αρπάξεις στο σκοτάδι. Αρκεί να θέλεις να βρεις τη δύναμη που ξέρω ότι έχεις.
Κι έτσι, θα ζήσεις. Θα είσαι μια χαρά. Θα δεις ότι δεν τρελάθηκες. Θα βρεις ανθρώπους να πορευτείς. Θα συνέλθεις. Θα περάσει. Θα βρεθείς. Θα σηκωθείς. Θα νικήσεις.
Αρκεί να θες.
