Όταν σε οιανδήποτε κατάσταση, (ακόμα και φάση της ζωής μου) δεν αισθάνομαι πως πρέπει να κάνω κάτι, (γιατί λείπει η βαθιά ώθηση μέσα μου που μου λέει «προχώρα», «εκεί είσαι», «αυτό είναι», ή «κάντο αυτήν ακριβώς τη στιγμή»), αλλά ούτε όμως είναι παρούσα και η αίσθηση της απαγόρευσης, (που μου λέει «φύγε μακριά», ή «μην το κάνεις», «δεν…»), τότε, απλά δεν κάνω τίποτα. (Και δεν πρέπει να κάνω τίποτα). Όσο κι αν προσπαθεί το μυαλό μου, οι άλλοι, ή οι καταστάσεις να με πιέσουν υποχρεωτικά ως προς το να δράσω οπωσδήποτε, ή να δράσω ακόμα και προς μία ιδιαίτερα συγκεκριμένη κατεύθυνση όπως θέλουν, περιμένουν, τους βολεύει... Δύσκολο, αλλά μόνο με αυτόν τον τρόπο οι επιλογές μου βασίζονται ξεκάθαρα σε δικές μου αποφάσεις βαθύτερες, (χωρίς τον περιορισμό της λογικής), ιδιαίτερα αυτές που εκ των υστέρων αποδεικνύονται «χρυσός» για μένα γιατί νιώθω στο κάθε σήμερα (ζώντας στα αποτελέσματα τους) πιο ελεύθερος και πιο πλήρης, από τη θέση που ήμουν πριν κατευθυνθώ σε αυτές.
Αλλά ακόμα και «λάθος» να αποδεικνύονται οι αποφάσεις μου, (λόγω των κοινώς αποδεκτών αρνητικών τους αποτελεσμάτων,) δεν παύουν να είναι «τα λάθη» αυτά, «δικά μου», επωμιζόμενος μόνο ο ίδιος τα αποτελέσματα.
Αν οι άλλοι με κατηγορούν, είναι επειδή «κρεμάστηκαν» πάνω μου και θέλησαν να δράσω όπως οι ίδιοι θα ήθελαν γι’ αυτό και τους επηρεάζουν ουσιαστικά «τα δικά μου» συγκεκριμένα αποτελέσματα. Ακόμα, (χωρίς να τους επηρεάζουν άμεσα και προσωπικά,) ίσως με «ελαφρά την «καρδία» κρίνουν (συνήθως πάντα αρνητικά) το «ποιος είμαι» λόγω των (τωρινών) «αποτυχιών μου», ενώ αυτό που είμαι είναι κάτι πολύ βαθύτερο, πολύ πιο πολύπλοκο και ταυτόχρονα πολυεπίπεδο κάτι, που δεν μπορούν να δουν. Γιατί ούτε βαθιά μου κοιτούν, ούτε μπορούν να δουν ολικά το πρόσωπο μου (και δεν αναφέρομαι φυσικά στην εξωτερική μου εμφάνιση και μόνο). Άρα τελικά, εννοείται πως θα με «κρίνουν» αρνητικά, μια και πάντα αρνητικά κρίνουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν θα μπορούσα να περιμένω να εκφραστούν με θετικό τρόπο, ή μεγαλύτερη επιείκεια προς εμένα, μια και από τα λόγια τους, απλά αναγνωρίζω πως κρίνουν τον εαυτό τους, όπως και με ποια κριτήρια... Το βάθος τους...
Γιατί ο τρόπος με τον οποίο κάποιος αντιδρά σε κάτι έξω από αυτόν, είναι ακριβώς και ο τρόπος που ο ίδιος φέρεται στον ίδιο του τον εαυτό. Νόμος!
Όσο για τα αποτελέσματα των αποφάσεων μου που τώρα επωμίζομαι και θεωρούνται λάθος, δεν μου προκαλούν καμία μετάνοια. Καμία κατηγόρια, λύπηση, η θεώρηση πως απέτυχα. Με αυτό που ήμουν τότε, για τότε, ήταν η καλύτερη μου απόφαση. Κι ας αποδείχθηκε «λάθος». Γιατί πάντα κάτι μου διδάσκουν όλα μα όλα τα λάθη μου, βγάζοντας μου προς τα έξω (ακόμα και αυτά), διαφορετικές, και νέες μορφές ως εκδοχές του εαυτού μου.
Πειραματίζομαι, δοκιμάζω, βλέπω τα όρια μου, ανακαλύπτω δοκιμάζοντας επάνω στον εαυτό μου το τι λειτουργεί και τι όχι για μένα. Δεν βασίζομαι σε «φραντσάιζ» μοντέλα για να πιστέψω στα όνειρα μου, και τις ωθήσεις της Ψυχής μου…
Έτσι ακριβώς είναι που με βοηθούν να κάνω μέσα μου (συνειδησιακά) κάθε φορά και ένα βήμα παραπάνω καί τα λάθη μου, μα καί οι αποφάσεις μου οι οποίες στέφονται με επιτυχία. Κάθε φορά λοιπόν διαπιστώνω πως μόνο έτσι μπορώ και διευρύνομαι συνεχώς κι αυτό, δίχως τέλος… Δεν έχει σημασία αν οι αποφάσεις μου λοιπόν είναι σωστές, ή λάθος, όταν έχουν ακριβώς την ίδια βαρύτητα διδαχής μέσα μου. Καμία απολύτως! Γιατί ποτέ δεν μπορώ να πω πως έφτασα κάπου, ή πέτυχα κάτι, κι έτσι να επαναπαυτώ. Τη ίδια εκείνη στιγμή η ζωή μου θα έχει τελειώσει, θα έχει τελματώσει. Άρα και οποιαδήποτε προσπάθεια πειραματισμού. Game over.
Γιατί πράγματι: Πως μπορεί να ειπωθεί αυτό από έναν άνθρωπο; Να πει «έφτασα». Που; Όταν δεν υπάρχει τέρμα στη Συνείδηση διότι αυτή τελικά είναι που διευρύνεται συνεχώς, δεν μπορεί να υπάρχει κάποιο τέρμα στη ροή των συμβάντων. Εκείνη την ώρα, τέρμα η ζωή. Γιατί τα συμβάντα, (όποια κι αν είναι), δεν είναι τίποτε άλλο παρά το μέσον γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό: Για τη διεύρυνση της Συνείδησης.
Η ζωή, είναι μία ευκαιρία. Ευκαιρία επέκτασης σε όλα τα επίπεδα…
