Οτιδήποτε μας δίνει κύρος, θα έρθει κάποια στιγμή που θα το χάσουμε...

Νομίζω ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού νιώθει ότι έχει υποστεί μια μορφή αδικίας. Από την Ζωή, από τους άλλους, από την μοίρα… Σπάνια έχω συναντήσει την αληθινή Ευγνωμοσύνη…

Οι περισσότερο ήταν επικεντρωμένοι σ' αυτό που τους έλειπε και παράβλεπαν αυτό που είχαν. Έτσι και αυτό που είχαν το έκαναν να φαίνεται μίζερο και λίγο και δεν το χαίρονταν...

Ο Άνθρωπος έλεγε "όποιος έχει λίγο, θα του πάρουν και αυτό το λίγο". Και εννοούσε ότι η Ζωή χωρίς Ευγνωμοσύνη θα σε κάνει να χάνεις κάθε ευκαιρία να την χαρείς και να την ζήσεις, γιατί τίποτα δεν θα σε φτάνει...

Έτσι χάνεται όμως η Χαρά από την Ζωή των ανθρώπων και στο τέλος δεν μπορούν να χαρούν τίποτα από όσα τους έχουν προσφερθεί. Ζούμε στην μετριότητα, όχι γιατί δεν έχουμε την οικονομική ευμάρεια, αλλά γιατί δεν έχουμε ανακαλύψει τον πλούτο της Ψυχής μας...

Μέσα στην Ψυχή το λίγο γίνεται πολύ... Οι ποιότητές της πολλαπλασιάζουν την Ζωή και ελαχιστοποιούν έως και εξαφανίζουν κάθε λόγο δυστυχίας, γιατί όλα συμβαίνουν στην καρδιά μας.

Δεν είναι ωραία λόγια όλα τούτα...Είναι αλήθεια.
Όμως ο καθένας μόνος του πρέπει να την αντιληφθεί... Να αντιληφθούμε τι δίνουμε και τι παίρνουμε από την Ζωή μας, ενθυμούμενοι πάντα ποιός είμαστε και ότι τίποτα εδώ δεν μπορεί να μας δώσει κάτι, που δεν το έχουμε ήδη μέσα μας.

Ωραία είναι τα όμορφα ρούχα και τα όμορφα σπίτια... απλά δεν τα έχουμε δημιουργήσει για να τα υπηρετούμε, αλλά για να μας εξυπηρετούν...

Ο υπηρέτης σκύβει το κεφάλι και τότε χάνεται και ο ανώτερος σκοπός της υπηρεσίας του... Και πάντα νιώθει αδικημένος...

Οτιδήποτε μας δίνει κύρος, θα έρθει κάποια στιγμή που θα το χάσουμε... Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο, ειδικά τούτην την εποχή, που είμαστε έτοιμοι, σαν Φυλή των Ανθρώπων, να επιστρέψουμε στον Εαυτό μας.