Οι πιο όμορφες και εμβληματικές ίσως περιγραφές της ελληνικής γραμματείας για τον Απρίλη ανήκουν στον Διονύσιο Σολωμό. Η ίδια η Άνοιξη -νομίζω- του ανήκει. Τη λατρεύει και την υμνεί με αφοσίωση σχεδόν παγανιστική. Είναι η μόνη που της ταιριάζει εξάλλου. Το ενδιαφέρον είναι ότι η ομορφιά αυτών των στίχων του συνυπάρχει με τον ζόφο και την ασχήμια του θανάτου των υπολοίπων. Το όργιο της αναγέννησης της φύσης αναπτύσσεται ανάμεσα σε τάφους και ερείπια· επιστρέφοντας ο Άδωνις περιεργάζεται τα πτώματα.Η κορύφωση της αντίφασης στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους». Ο ποιητής βιώνει την οργιαστική ομορφιά της φύσης, τον χορό του Έρωτα με τον ξανθό Απρίλη, ακούγοντας από τη Ζάκυνθο τις μάχες στο Μεσολόγγι. Τη λατρεύει, τον μεθάει, αλλά φοβάται ότι θα κάνει τους πολεμιστές του Μεσολογγίου ευάλωτους και μαλθακούς· την επιλογή του θανάτου δυσκολότερη:
Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη, Η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι· Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει· Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.
Η ζωή λοιπόν, σε αναμέτρηση με τον θάνατο. Τον Απρίλη οι πιθανότητες δείχνουν υπέρ της. Κι ας μην είναι έτσι. Υπέροχος καιρός για να γεννιέσαι. Υπερθετικά υπέροχος για να πεθαίνεις…
(Οι στίχοι του «Ξανθού Απρίλη» είναι βέβαια του Διονυσίου Σολωμού. Γ΄ Σχεδίασμα των «Ελεύθερων Πολιορκημένων». Η μελοποίηση είναι του Ζακυνθινού μουσικοσυνθέτη Τιμόθεου Αρβανιτάκη. Η ερμηνεία του Βασίλη Χριστοδουλόπουλου των «Τραγουδιστάδων τση Ζάκυθος». Ζάκυνθος παντού).
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου