Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας άνθρωπος... που έγινε δυστυχισμένος, γιατί...

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας άνθρωπος...που έγινε δυστυχισμένος, γιατί...
έχει μια περίεργη πολυπλοκότητα... Όταν είναι παιδί και βιώνει τα πάντα συναισθηματικά, νιώθει απόρριψη από τους γονείς του. Νιώθει ότι δεν το καταλαβαίνουν, δεν καταλαβαίνει και το ίδιο πολλά πράγματα που δεν του εξηγούνται, νιώθει ότι δεν το ακούνε, δεν συμμερίζονται τις ανάγκες του και τα συναισθήματά του...Όταν γίνεται έφηβος επαναστατεί σε όλα αυτά και γίνεται αντιδραστικός, πολλές φορές ριψοκινδυνεύει, αγριεύει, θυμώνει και φαίνεται ότι θέλει να σπάσει τους δεσμούς με την οικογένειά του και έτσι όταν του δίνεται η δυνατότητα επιλέγει τον τρόπο να απομακρυνθεί (είτε με σπουδές, είτε με γάμο, είτε με εργασία εκτός τόπου διαμονής).

Μετά από αυτήν την ηλικία ξαναγυρνάει στους κόλπους της οικογένειας...Και αυτό είναι ανεξάρτητο από το αν ζει μόνος του ή μαζί τους.

Σαν να τον έλκει εκεί κάτι αόρατο να επιστρέψει...Και ξεχνάει και το παιδί και τον έφηβο...Ξεχνάει τα πάντα και δημιουργεί το ίδιο μοντέλο ζωής με τους γονείς του. Μέσα του όμως έχουν παραμείνει οι καταστάσεις του παιδιού και του εφήβου, απλά προστίθεται και ο ενήλικας που τις περισσότερες φορές είναι ένας γέρος (με την έννοια του κουρασμένου, απογοητευμένου και απαθή).

Αυτό το αόρατο που τον έλκει να επιστρέψει και να ζητήσει καταφύγιο στο οικογενειακό μοντέλο, δεν είναι η αγάπη, αλλά το ότι έχει έναν τρόπο για να ζει. Οι περισσότεροι άνθρωποι ψάχνουν έναν τρόπο για να ζουν. Χρειάζονται οδηγίες χρήσεως για να κάνουν τα πάντα. Από το να μάθουν τον Εαυτό τους, μέχρι να γίνουν αποτελεσματικοί στην Ζωή τους...Όταν τους δείχνεις έναν δρόμο, ρωτάνε "πως θα το κάνω αυτό?"

Και ξεχνάνε ότι για να βρουν τον δικό τους τρόπο πρέπει να περπατήσουν το δικό τους μονοπάτι, να κάνουν νέες επιλογές, να ανοίξουν περισσότερο στην αλλαγή...

Οι άνθρωποι θέλουν να περπατάνε στους ίδιους δρόμους (του μοντέλου των γονιών τους) και να έρθει μαγικά και ξαφνικά η αλλαγή να τους βρει, ενόσω εκείνοι παραμένουν ίδιοι...

Και όλα αυτά δεν είναι αποσπασμένα από τις επιλογές του καθενός...Γιατί κάποιος μπορεί να παραπλανηθεί από την πραγματικότητα, ότι δηλαδή δεν έχει ακολουθήσει τον πατροπαράδοτο δρόμο και να του φαίνεται ότι έχει κάνει άλλες επιλογές, όμως το θέμα δεν είναι πρακτικό, αλλά συναισθηματικό...Δεν ξέρει τι να κάνει με το παιδί, τον έφηβο και τον γέρο μέσα του...Γιατί οι τρεις αυτές καταστάσεις του κλέβουν την συνείδηση και πότε βγαίνει ο ένας, πότε βγαίνει ο άλλος ή ο παράλλος και κατευθύνει την ζωή του προς το χάος...

Υποτακτικότητα-αντίδραση-απάθεια και μέσα σ' αυτές τις καταστάσεις η Ψυχή μας ασφυκτιά γιατί καμία από αυτές τις καταστάσεις δεν την ανυψώνει στο Πνεύμα της...

Ο Εαυτός μας μπορεί να ενώσει αυτές τις τρεις καταστάσεις μέσα μας δίνοντας σε κάθε μία την αυθεντική της μορφή...

Στο παιδί την αθωότητά του, στον έφηβο την τόλμη του, στον ενήλικα τον ενθουσιασμό του.

Σε κάθε μία κατάσταση αντιστοιχούν και αληθινές ποιότητες...

Στην αθωότητα κρύβονται οι ποιότητες της ομορφιάς, της φαντασίας, της περιέργειας, της αγνότητας, της συμπόνιας, της αγάπης.

Στην τόλμη κρύβονται οι ποιότητες της θέλησης, της δύναμης, της πίστης.

Στον ενθουσιασμό κρύβονται οι ποιότητες του θάρρους, της χαράς, της δικαιοσύνης.

Και αν θεωρούμε ότι αυτές οι ποιότητες ή κάποιες από αυτές υπάρχουν σε κάθε άνθρωπο "πλανώμαι πλάνην οικτράν"

Γιατί το παιδί έχει γίνει μνησίκακο, ο έφηβος έχει γίνει θυμωμένος, ντροπιασμένος, φοβισμένος, ενώ ο ενήλικας έχει γίνει απαθής...Και μέσα στην απάθεια του έχει γίνει εκδικητικός.

Ο στόχος είναι να βρούμε τον Εαυτό μας...ένας στόχος που εύκολα παραβλέπεται μέσα στην πληθώρα των ηδονών του κόσμου μας. Τούτη η ευχαρίστηση που νιώθουμε από τις αστοχίες μας αφορά και την κατάχρηση της ελεύθερης βούλησής μας.

Ναι μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε σε τούτον τον κόσμο, που οι νόμοι έγιναν καταχρηστικά για να μας συνετίσουν από την ευχαρίστηση να βλάπτουμε τον Εαυτό μας και τους άλλους...

Το τέλος του παραμυθιού είναι ανοιχτό... Ο καθένας γράφει το δικό του τέλος...