Συμβαίνει μερικές φορές μια ερωτική σχέση να μας καταναλώνει και να μας στραγγίζει από τα εσωτερικά μας αποθέματα τόσο πολύ ώστε να χάνουμε την αίσθηση του ποιοι είμαστε, ποιες είναι οι ανάγκες μας, ποιες οι πραγματικές μας επιθυμίες.Ίσως αυτό το εσωτερικό στράγγισμα να είναι αποτέλεσμα πολλαπλών υποχωρήσεων καθώς και της δυσκολίας μας ν ’απαγκιστρωθούμε από αυτή τη σχέση, παρόλο που ξέρουμε ότι μας βουλιάζει αντί να μας βοηθά να νιώσουμε πλήρεις σαν άνθρωποι.
Γιατί λοιπόν ενώ ξέρουμε πώς διακυβεύεται η προσωπική μας ταυτότητα και αξία, συνεχίζουμε να επιμένουμε;
Συχνά, αυτή η φαινομενικά ανεξήγητη επιμονή έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την αγάπη, τον τρόπο που μάθαμε να σχετιζόμαστε με τους άλλους καθώς και τις πεποιθήσεις που σχηματίσαμε μέσα μας για το τι σημαίνει έρωτας, σχέση, γάμος.
Εάν μεγαλώσαμε σε μια οικογένεια όπου οι εκδηλώσεις στοργής και αγάπης ήταν σπάνιες, όπου δηλαδή υπήρχε κάποια συναισθηματική αποστέρηση, είναι πιθανό να αισθανόμαστε ανασφαλείς όσον αφορά την αγάπη και την στοργή των άλλων. Από άποψη συμπεριφοράς, εάν κάποιος έχει μεγαλώσει σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, μπορεί να παρουσιάζεται ως μη εκφραστικός ή μη συναισθηματικός στις σχέσεις του. Η θα μπορούσε, αναπληρώνοντας για την συναισθηματική αποστέρηση που βίωσε να γίνει πολύ στοργικός, ν’ αναζητά έντονα την επιβεβαίωση ή να αισθάνεται δυσφορία όταν η αγάπη των άλλων δεν είναι έκδηλη.
Επίσης, ο τρόπος που σχετιζόμαστε μ’ έναν σύντροφο, μιμείται συχνά το πώς οι γονείς μας σχετίζονταν μεταξύ τους και το τι μάθαμε από αυτούς ότι είναι γάμος/σχέση/οικογένεια καθώς και τον που ρόλο που είχαμε εμείς μέσα στην οικογένεια μας.
Ήμασταν εκείνοι που χρειάστηκε για οποιονδήποτε λόγο ν’ αναλάβουμε ρόλο γονέα;
Νιώσαμε ότι οι γονείς μας, μας έδιναν λιγότερη θετική προσοχή απ’ ότι στ’ αδέρφια μας;
Μάθαμε ότι πρέπει να θυσιάζουμε τις ανάγκες μας για το καλό της οικογένειας;
Μη βοηθητικές πεποιθήσεις για την αγάπη και τις σχέσεις
Ο τρόπος που μάθαμε την αγάπη, η κουλτούρα μας, καθώς και οι υπόλοιπες εμπειρίες της ζωής, μας οδήγησε στο να χτίσουμε τις πιο βαθιές μας πεποιθήσεις γι’ αυτή. Ίσως να πιστεύουμε πως
• Είναι αδύνατον να εμπιστευτείς κάποιον απόλυτα
• Όποιος αγαπά, θα πρέπει να θυσιάζεται
• Η πραγματική αγάπη είναι δύσκολη: όποιος αγαπάει πληγώνει
• Είναι προτιμότερο να είσαι σε μια κακή σχέση( η αγάπη είναι δύσκολη άλλωστε) παρά να είσαι μόνος
• Μέχρι μια ηλικία πρέπει να έχεις αποκατασταθεί, αλλιώς απέτυχες
• Δεν είμαι όμορφος/η, δεν έχω ωραίο σώμα , άρα είναι δύσκολο να μ’ ερωτευτούν
• Όταν μου λένε ότι με αγαπούν, δεν το εννοούν
Εάν διατηρούμε μη βοηθητικές πεποιθήσεις όπως ότι είναι προτιμότερο να είσαι σε μια κακή σχέση παρά να είσαι μόνος, ή ότι δεν θα μπορέσουμε να βρούμε κάποιον άλλο άνθρωπο να μας αγαπά ή ότι αγάπη σημαίνει δόσιμο και θυσίες και υπομονή χωρίς τέλος , είναι πιθανό να παραμένουμε σε μία σχέση που μας εξαντλεί και μας κάνει να χάνουμε την αίσθηση του ποιοι είμαστε.
Μένουμε στη σχέση επειδή δεν μάθαμε πώς να ακούμε τις δικές μας ανάγκες και ν’ αγαπάμε τον εαυτό μας, να του προσφέρουμε και να τον φροντίζουμε. Εάν νιώθουμε αγάπη για τον εαυτό μας και κάποιος άλλος μας αγαπήσει, βιώνουμε την εμπειρία αυτή σαν κάτι το απόλυτο φυσικό. Εάν δεν μάθαμε να προσφέρουμε και ν’ αγαπάμε τον εαυτό μας, είμαστε δύσπιστοι απέναντι στην αγάπη που μας δίνεται και αναρωτιόμαστε κατά πόσο είναι αληθινό αυτό που συμβαίνει.
Την επόμενη φορά που αρχίζεις να αισθάνεσαι πώς «χάνεσαι» σε μία σχέση, αναρωτήσου:
Τι χρειάζομαι να νιώσω μέσα σε αυτή τη σχέση; Ποιες είναι οι ανάγκες μου;
Τι χρειάζεται ο άλλος;
Έχουμε ένα κοινό νόημα που μας ενώνει;
Αισθάνομαι πως αγαπιέμαι; Αγαπώ; Πως εκφράζουμε την αγάπη;
Επιτρέπω στον σύντροφο μου να μου δίνει; Αισθάνομαι άξιος/άξια να λάβω;
Μου προσφέρεται αυτό που έχω ανάγκη;
Εάν η σχέση δε λειτουργεί, ποιες μη βοηθητικές πεποιθήσεις μπορεί να με κρατούν σε αυτή;
Τι θα πρέπει ν’ αλλάξει για να βρώ την εσωτερική μου ισορροπία; Είναι εφικτό να γίνει μέσα στη σχέση;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου