Χρέος μας είναι να παραμένουμε ερευνητές. Για κανένα λόγο δεν πρέπει να χαρίζουμε τη δύναμή μας σε κανέναν και σε τίποτα έξω από Εμάς. Η διάκριση πρέπει να καλλιεργηθεί, η ικανότητα του διαχωρισμού του αληθινού από το ψεύτικο, πρέπει να εξασκηθεί. Είναι το μόνο απαραίτητο.
Συμπεριφερόμαστε στους άλλους και σε ό,τι συναντάμε στον κόσμο μας, όπως συμπεριφερόμαστε και στον εαυτό μας. Σπάνια επιτρέπουμε τη διαδικασία της εξέλιξης, έχοντας μάθει πολύ καλά να είμαστε κριτές. Μπροστά σε ένα γεγονός, μια πραγματικότητα, βιαζόμαστε να κρίνουμε, να αποδεχτούμε ή να απορρίψουμε, για να αισθανόμαστε ασφαλείς στην άγνοιά μας. Ναι, η πρακτική είναι σημάδι άγνοιας!
Η συμφωνία ή η διαφωνία, μας κρατάει όλους σε μια στάσιμη κατάσταση ψεύτικης ενότητας, χωρίς να εντοπίζουμε το κενό που κρύβεται κάτω από αυτή τη φαινομενική ένωση. Χρειάζεται σε αυτή τη φάση που βρισκόμαστε ως ανθρωπότητα, να προχωρήσουμε σε άλλες, ανώτερες, πιο «άγνωστες» λειτουργίες, που θα μας βγάλουν από τα προσωπικά αλλά και τα συλλογικά μας αδιέξοδα.
Κατανοώ τις δυσκολίες, και αυτός είναι ο λόγος που συνεχίζω να εστιάζομαι σε αυτές, και όχι επιφανειακά στις άπειρες πληροφορίες που κυκλοφορούν. Η πληροφορία, όπως έχω γράψει πολλές φορές στο παρελθόν, είναι απλά πληροφορία. Εσύ, εγώ, εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τον τρόπο που την περνάμε μέσα μας, τι κρατάμε, τι πετάμε και πώς στεκόμαστε απέναντί της. Τίποτα δεν μας απειλεί αν δεν επιτρέψουμε εμείς την ταύτιση του Εαυτού μας με αυτό.
Η διάκριση όμως – ένας όρος που κακομεταχειριζόμαστε, εξευτελίζουμε στο βωμό της επιφανειακής σκέψης μας – είναι αδύνατον να υπάρξει, ενόσω κρατιόμαστε από δομές ανεξερεύνητες μέσα μας. Πεποιθήσεις που δεν τολμάμε να αμφισβητήσουμε, ορισμούς που δεν τολμάμε να αλλάξουμε, συγκεκριμένες θεάσεις που φοβόμαστε να εγκαταλείψουμε.
Η διάκριση απαιτεί αγνότητα, μια συνειδητή αγνότητα και όχι την ασυνείδητη αγνότητα ενός παιδιού. Απαιτείται μια διάθεση συνεχούς μετατόπισης σε άγνωστα πεδία που δεν εξερευνήσαμε. Η αφοσίωση στην αλήθεια θέλει βαθιά εμπιστοσύνη στον Εαυτό μας, που διασφαλίζει τα θεμέλια της θαρραλέας πορείας προς το άγνωστο. Πώς λοιπόν μιλάμε για διάκριση, όταν οι περισσότεροι άνθρωποι εξακολουθούν να φοβούνται το άγνωστο, όταν κρατιούνται ασφυκτικά από τις δομημένες θεωρίες τους, όταν δεν ζητούν να μάθουν κανένα άλλο τρόπο σκέψης από τον συλλογικά αποδεκτό που βολεύει θύτες και θύματα παράλληλα;
Η διάκριση αφορά τη σύνθετη συμμετοχή νου - καρδιάς, αριστερού - δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου, θηλυκού - αρσενικού, ψυχής - πνεύματος, σε μια αρμονία αλληλοτροφοδότησης που η όλη εκπαίδευσή μας δεν μας διδάσκει σε κανένα στάδιο της φυσικής μας εξέλιξης. Οι λόγοι δεν μας ενδιαφέρουν (για να μην παραμένουμε κριτές). Μας ενδιαφέρει όμως το γιατί εμείς συντηρούμε τον εαυτό μας σε χαμηλότερα επίπεδα σκέψης, λειτουργίας και ύπαρξης.
Μπροστά στη «Νέα ημέρα» που έρχεται, τολμήστε να αναρωτηθείτε: Ποιον βολεύει η υποτιθέμενη «αλλαγή του χρόνου μας»; Πότε ακριβώς «αλλάζει ο χρόνος μας» αφού ανάλογα με το μέρος που βρίσκεσαι το ρολόι δείχνει και άλλη ώρα; Τι θα αλλάξει αύριο δηλαδή που δεν υπάρχει σήμερα; Γιατί εστιάζεσαι τόσο πολύ στο μέλλον με ευχές, υποτιθέμενη καλή διάθεση που ξεφουσκώνει σε δυο μέρες; Γιατί έχεις τόση ανάγκη να μοιάζεις, να μιμείσαι και να αναλώνεσαι;
Η οποιαδήποτε αλλαγή απαιτεί μια σύνθεση λειτουργιών που αν δεν υπάρχουν ΟΛΕΣ ταυτόχρονα, δεν μπορεί να υφίσταται αλλαγή. Η διάκριση όμως πρέπει να συντροφεύει το κάθε μας βήμα, την κάθε μας σκέψη και την κάθε ανταπόκρισή μας στη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου