Είναι δύσκολο να αγαπάς κάποιον όταν σου γκρινιάζει. Τίποτα δεν είναι πιο ενοχλητικό και αναποτελεσματικό. Παρ’ όλα αυτά, ακούμε πολύ συχνά ανθρώπους που γκρινιάζουν ο ένας στον άλλο να λένε ότι στην πραγματικότητα επικοινωνούν!
«Πόσες φορές πρέπει να στο πω;» κλαψουρίζουν.
«Θα τελειώσεις ποτέ μ’ αυτό το πράγμα;» ρωτάνε αναστενάζοντας.
«Το μισώ το ότι πρέπει να στο ξαναθυμίσω, αλλά…»
«Το πρόβλημα με σένα είναι…» δηλώνουν εμφατικά, λες και ξέρουν πραγματικά ποιο είναι το πρόβλημα.
Και ούτω καθεξής.
Το ποιο μπορεί να είναι το κέρδος από τέτοιου είδους δηλώσεις – πέρα από τις ενοχές, τη μνησικακία και την εχθρότητα – ειλικρινά μου διαφεύγει. Μοιάζει σχεδόν σαδιστικό το να επιπλήττουμε έτσι κάποιον στο όνομα της αγάπης. Η κοινωνία μας τιμωρεί αρκετά για τα λάθη μας, χρειάζεται να μας προσθέτουν κι άλλο άγχος εκείνοι από τους οποίους περιμένουμε υποστήριξη;
Ο ρόλος του αγαπημένου προσώπου είναι να επιδένει την πληγή με τρυφερότητα και φροντίδα, όχι να την ξανανοίγει με άσκοπη, ενοχλητική, εκνευριστική, εξοντωτική γκρίνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου