Ωρες Σιωπής... και Χάνομαι

Υπάρχουν στιγμές που αναζητώ την μοναξιά και την σιωπή. Στιγμές που έχω ανάγκη να αφήσω το μυαλό μου να τρέξει, σαν άλογο που βρήκε ξαφνικά την ελευθερία του. Τρέχει άναρχα σαν την ζωή που πάντα οραματιζόμουν, πίσω στις αναμνήσεις, σε δρόμους όμορφους, μεγάλους, που ακόμα κι οι λακκούβες κερδίζουν το βλέμμα του από σεβασμό. Κόπιασε η ζωή, σταγόνα σταγόνα ο ουρανός της, να σκάψει την γη... Υστερα πορεία αντίθετη, μπροστά στα μονοπάτια που φτιάχνουν τα δικά του πόδια τρέχοντας. Κάπου κάπου σταματάει κι ανασαίνει το τώρα, ίσα για να ξεκουραστεί και να πιεί απ΄το νερό της καρδιάς μου, που έχει ακόμα φρέσκο, ολόδροσο νερό να το ποτίσει.

Λένε πως εξιδανικεύουμε αυτούς που αγαπάμε. Πεισματικά ψάχνει ο νους να βρει κάτι να σου καταλογίσει. Βρίσκει μόνο αγάπη που εσύ μ΄έμαθες πως δεν μετριέται αλλά απλά υπάρχει ή δεν υπάρχει. Βρίσκει αισιοδοξία. Ήξερες πάντα να γελάς προκλητικά στις κακοτυχίες και να τις μετατρέπεις ακόμα κι εκείνες σε χαρά. Με υπομονή μου έμαθαν τα χρόνια κοντά σου, πως είναι πάντα επιλογή μας τα χρώματα που θα βάψουμε την κάθε στιγμή. Μου δίδαξες πως ζωή χωρίς φιλία είναι έρημος δίχως όαση. Πως τις πληγές μας η οικογένεια ξέρει να τις γιατρεύει. Κοντά σου έμαθα να εκτιμώ τις στιγμές, πως ζωή ευτυχισμένη είναι η ζωή που έχει να αθροίσει πολλές όμορφες μικρές στιγμές.

Αγάπησα την θάλασσα γιατί την λάτρευες. Αφηνόσουν στο χάδι της όπως το μωρό αφήνεται στην αγκαλιά της μάνας του. Ισως αυτό να ήταν για σένα. Η μητέρα που ο χρόνος δεν σε άφησε να χορτάσεις. Τις προσωπικές δοκιμασίες τις περνούσες με λεβεντιά, χωρίς θόρυβο, χωρίς δράματα. Προσπαθούσα να καταλάβω από που αντλούσες αυτή τη δύναμη. Ψάχνω κι άλλο, ακόμα πιο πεισματικά. Βρίσκω πάντα την στήριξή σου στις επιλογές μου, ακόμα και στις παράλογες. Σαν παιδί, σαν έφηβος, σαν ενήλικος. Χαμογελάω περήφανα και σταματάω την προσπάθεια.

Είσαι πάντα εδώ, σε νιώθω σε κάθε κύτταρο του κορμιού μου. Σε βλέπω μες την ματιά των παιδιών. Χαμογελώ που είχαν την τύχη να τα αγκαλιάσεις και να τα ποτίσεις κι αυτά μ΄αγάπη. Μου λείπει η καθημερινότητά μας. Όμως ξέρω ότι η ζωή έχει την συνέχειά της σε άλλες διαστάσεις. Μακριά απ΄αυτά που φτιάχτηκε να καταλαβαίνει το μυαλό μας.

Εύχομαι να έχει βολευτεί η ψυχή σου στο άπειρο...