Τα δύο «κλουβιά» της από-γνωσης

Σωστό – λάθος. Δύο «κλουβιά» δέσμευσης, αποξένωσης που μας οδηγούν να φοράμε «λουριά» τα οποία μας καθοδηγούν. Λες και έχουμε όρια για το που και πως θα περπατήσουμε.

Σωστό και λάθος δύο αδερφές έννοιες που ανάλογα σε ποιο σημείο είμαι θα κάνει την εμφάνισή της και η ανάλογη έννοια.

Όλα μας τα χρόνια γίναμε κυνηγοί του σωστού και μαχητές του λάθους. Όλη αυτή η μάχη ήρθε σήμερα να μας δείξει ότι αυτό που μαχόμασταν όλα αυτά τα χρόνια έρχεται με τον τρόπο του μπροστά μας να το βιώσουμε. Όχι γιατί θέλαμε το σωστό, αλλά γιατί δίναμε μάχη για το λάθος.

Η ανάλογη ένταση, που θα δώσουμε ως προς το κάθε λάθος, είναι και η βασική αιτία που το «κρατά ζωντανό». Κανένα λάθος δεν θα υπήρχε αν το αφήναμε να προσπεράσει, να χαθεί και να φύγει. Όχι όμως εμείς ενώ θέλουμε το σωστό, θα συζητάμε ξανά και ξανά για το λάθος.

Ακόμη και στις σχέσεις μας, αν ένας άνθρωπός μας κάνει σχεδόν τα πάντα σωστά, το λάθος που θα κάνει θα το βρίσκει συνέχεια μπροστά του, από τη δική μας προθυμία να του το φέρνουμε μπροστά του και να του το θυμίζουμε. Είτε έμμεσα είτε άμεσα, μέσα από φράσεις και συμπεριφορές μας.

Έτσι έχουμε μπει σε δύο κλουβιά, με τα λουριά να έχουν αρχίσει να μας πιέζουν και να μας πνίγουν για έναν και μοναδικό λόγο. Έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε άνθρωποι και έχουμε ανάλογες πιθανότητες είτε προς το σωστό, είτε προς το λάθος.

Όταν μας απαλλάξουμε και από τα δύο κλουβιά, θα δούμε ότι θα λειτουργούμε με περισσότερη αρμονία σε όλους τους τομείς. Γιατί ένας άνθρωπος που βιώνει τον φόβο του λάθους, αυτόματα είναι σαν να θεωρεί τον εαυτό του ως ένα σημείο άχρηστο. Αυτό το άχρηστο έρχεται να το βιώσει σε πολλούς τομείς. Για να του δείξει η ζωή πως για κάθε σου λάθος δεν είσαι πάντα υπεύθυνος εσύ, αλλά ακόμη και να είσαι, να θυμάσαι ότι είσαι άνθρωπος.

Ένας άνθρωπος που γεννήθηκες για να μαθαίνεις κάθε μέρα, κάθε λεπτό. Οπότε αυτό σε απαλλάσσει αυτόματα και από το άλλο κλουβί και λουρί του σωστού.

Γιατί ο άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του σωστό και εξαναγκάζει τον εαυτό του σε αυτό το κλουβί, είναι απόλυτα ευάλωτος και βιώνει καταστάσεις λαθών, από αυτή του την άρνηση να δεχτεί τη φυσική του υπόσταση. Έτσι σκληραίνει τον εαυτό του, γίνεται δύσκαμπτος και όσο περνά ο καιρός απόμακρος. Απομακρύνεται κάθε τόσο από διάφορους ανθρώπους και καταστάσεις και τελικά απομακρύνεται και από τον ίδιο του τον εαυτό.

Τελικά ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος; Και τα δύο είναι εξίσου σωστά και εξίσου λάθος. Είτε στο ένα κλουβί μπούμε, είτε στο άλλο, αναγκάζουμε τους εαυτούς μας να ζουν αποσπασματικά και όχι αυθεντικά και αρμονικά.