Ανανέωση και εσωτερική αναδόμηση

Χρόνια υπέφερα από έλλειψη ξεκούρασης, ενέργειας και οι διακοπές φάνταζαν ένα ευχάριστο διάλειμμα, μια ανάπαυλα από τα καθημερινά άγχη και τους προγραμματισμούς. Υπήρχαν φορές που έπιανα τον εαυτό μου να ζει για τα σαββατοκύριακα που οι ρυθμοί ήταν πιο χαλαροί και το καθημερινό πρόγραμμα άλλαζε σημαντικά. Σαν άνθρωπος που ήθελα να τα έχω τα πάντα υπό έλεγχο, αγχωνόμουν πολύ και είχα ανάγκη να έχουν όλα μια σειρά, ένα πρόγραμμα και να γίνονται με ένα τρόπο που να μην χρειάζεται να σκεφτώ και να πράξω κάτι παραπάνω ή διαφορετικά. Το αποτέλεσμα ήταν να βγαίνουν πολλά αναπάντεχα στην πορεία και φυσικά να εξαντλούμαι στην προσπάθεια μου, να τα προγραμματίσω όλα εξ αρχής για να κερδίσω και πάλι τον έλεγχο.

Ήταν τότε, μετά από μια ανελέητη μάχη με την κούραση και την εξάντληση, που πήρα την απόφαση να αφήσω την ανάγκη μου να τα έχω όλα υπό έλεγχο. Όταν δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις κάτι μέσα από την εμπειρία, έρχεται η ασθένεια και σε οδηγεί βάρβαρα να πάρεις το μάθημα που επιμένεις να αγνοείς. Οι δικαιολογίες πολλές για να συνεχίσεις να κάνεις αυτό που κάνεις και να μην θες να αλλάξεις τίποτα. Όμως πέρα από τις δικαιολογίες υπήρχε ο φόβος, ο φόβος να βαδίσεις πιο ελεύθερα, ο φόβος να αφεθείς να ζήσεις και να αφήσεις την ζωή να σου ξεδιπλώσει το μυστήριο της αβεβαιότητας της.

Όσο μεταθέτουμε την αίσθηση της ξεκούρασης, της ανανέωσης, το να ζήσουμε με ουσία την κάθε στιγμή για κάποια άλλη στιγμή, σε μια ιδανική κατάσταση, ιδανικές συνθήκες όπου θα μπορούμε να κάνουμε όλα αυτά που επιθυμούμε, τότε κατά ένα πολύ περίεργο και οδυνηρό τρόπο, αυτή η στιγμή όλο και ξεμακραίνει, όλο και ξεγλιστράει από το προγραμματισμό μας και η πικρία και η απογοήτευση μας σαρώνει ξανά και ξανά.

Έτσι λοιπόν με τον καιρό και μέσα από αλλεπάλληλες καταστροφές προγραμμάτων πήρα την απόφαση, ότι δεν υπάρχει άλλη στιγμή παρά μόνο αυτή εδώ που ζούμε. Όλα όσα έχω προγραμματίσει μπορεί να συμβούν, μπορεί και όχι, δεν εξαρτάται από εμένα και τελικά δεν μπορώ να έχω τον έλεγχο αν θα υλοποιηθούν ή όχι. Δεν λέω ότι σταμάτησα να προγραμματίζω, λέω ότι παραιτήθηκα από την ανάγκη μου να έρθουν οι καταστάσεις όπως τις έχω προγραμματίσει για να μπορέσω να ευχαριστηθώ την ζωή.

Άρχισα να κοιτάω περισσότερο στο Τώρα μου, τι μπορώ να κάνω για να είμαι καλά, να έχω ενέργεια και να μπορώ να λειτουργώ με χαρά. Γιατί αν δεν μπορώ να είμαι γεμάτη και πλήρης στο τώρα μου, ακόμα και αν έρθουν οι ιδανικές συνθήκες που επιθυμώ, πάλι δεν θα μπορώ να αισθανθώ γεμάτη και ας κάνω όλα όσα επιθυμώ και καρτερούσα από καιρό.

Θέλω να πω ότι η ανάγκη για ξεκούραση και η χαλάρωση σε κάποια άλλη στιγμή είναι μια κατάσταση του νου, μια ακόμα επιθυμία που μεταθέτει για κάποια άλλη στιγμή αυτό που το σώμα χρειάζεται στο εδώ και τώρα. Και οι δικαιολογίες, δεν μπορώ, γιατί πρέπει να κάνω αυτό, πρέπει να κάνω εκείνο δίνουν σαφή επιχειρήματα, ότι τώρα δεν μπορώ να ξεκουραστώ, γιατί οι συνθήκες δεν μου το επιτρέπουν.

Και ρωτάω; Αν τώρα αρρώσταινα, οι συνθήκες θα μου επέτρεπαν να συνεχίσω την ρουτίνα μου με τον ίδιο ρυθμό, θα μου επέτρεπαν να ολοκληρώσω το προγραμματισμό των υποχρεώσεων και των καθηκόντων μου; Προφανώς όχι. Αλλά τότε θα είχα ένα άλλοθι σωστά; Έτσι θα μου ήταν πιο εύκολο να το πάρω απόφαση και να αφήσω κάποια πράγματα από την ρουτίνα μου. Γιατί όμως να χρειάζεται να γίνει έτσι; Γιατί να οδηγούμαι αναπόφευκτα στην ασθένεια σαν εσωτερική, ασυνείδητη ανάγκη να φροντίσω τον εαυτό μου, να επαναφορτιστώ και να κόψω λίγο ρυθμό;

Όταν το συνειδητοποιώ αυτό κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου να έχει πιαστεί στον ιστό της πίεσης και της ρουτίνας, αρχίζω να κατεβάζω ρολά και να αφήνω πράγματα, να κλείνομαι και να αποτραβιέμαι από τις πολλές δραστηριότητες για να καταφέρω να μαζέψω ξανά την ενέργεια μου. Και τότε είναι που συνειδητοποιώ ότι αισθάνομαι λες και πήγα διακοπές και ανανεώθηκα.
Είναι απλό να κόψεις ρυθμό, αρκεί να καταλάβει ο νους την χρησιμότητα του. Όμως είναι δύσκολο να το πράξεις, όταν έχεις πάρει φόρα και θές οπωσδήποτε όλα να γίνουν όπως τα έχεις σκεφτεί. Και τότε δυστυχώς δεν μπορείς να σκεφτείς εναλλακτικές μετάθεσης υποχρεώσεων και τότε το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κάνεις μετάθεση της ξεκούρασης και επαναφόρτισης σου για κάποια άλλη στιγμή.

Όμως όταν καταφέρνεις με συνειδητότητα να κόβεις ρυθμό, συμβαίνει κάτι μαγικό. Οι υποχρεώσεις και οι προγραμματισμοί σου εκπληρώνονται με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Εμφανίζονται εναλλακτικές και λύσεις από το πουθενά που ενισχύουν την απόφαση σου για ξεκούραση και τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα και πιο απλά, κάτι που δεν μπορούσες να φανταστείς πριν πάρεις αυτή την απόφαση. Τότε συνειδητοποιείς ότι όταν σταματήσεις να λειτουργείς σαν καλοκουρδισμένη μηχανή και αρχίσεις να σέβεσαι τον εαυτό σου και τις αντοχές σου, έρχονται άνθρωποι και καταστάσεις που θα σε βοηθήσουν να τηρήσεις αυτή την υπόσχεση που έχεις δώσει σε εσένα. Οι ανάγκες σου θα φροντιστούν με το καλύτερο τρόπο. Μια δοκιμή θα σε πείσει.

Αλλά να είναι μια δοκιμή που θα πηγάζει από σεβασμό για τον εαυτό να πάρει το χρόνο του και να κόψει ρυθμό και όχι μια επιπολαιότητα να ξεφύγεις από τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντα σου. Αυτό που λέω είναι βρές χρόνο για εσένα. Βρες ένα τόπο για εσένα. Μπορεί να είναι ένας εσωτερικός τόπος και ένας εσωτερικός χρόνος στον οποίο εσύ είσαι με τον εαυτό σου, μπορεί να είναι και ένας φυσικός τόπος που μπορεί να αποτελεί ένα τόπο απομόνωσης και ξεκούρασης, ότι και αν είναι ας πηγάζει από τη πρόθεση σου να φροντιστείς και να είσαι σίγουρος ότι το σύμπαν να φροντίσει όλα τα υπόλοιπα. Με αυτό τον τρόπο η ζωή μπορεί να συμβαίνει στο εδώ και τώρα και όταν θα έρθουν οι ιδανικές στιγμές ξεκούρασης και χαλάρωσης, θα μπορέσεις και αυτές να τις απολαύσεις στο έπακρο.

Νομίζω ότι ο καθένας μας είναι πολύ κουρασμένος για να συνεχίσει να σκέφτεται και να λειτουργεί μηχανικά. Και οι μηχανές ακόμα έχουν όριο λειτουργίας δεν μπορείς να τις χρησιμοποιείς full time, ας σεβαστούμε αυτό το όριο λειτουργίας και στους εαυτούς μας.

Με ΕΡΕΒΟΚΤΟΝΟ φώς, αγάπη και θέληση για να πάμε πέρα από τους φυσικούς και νοητικούς περιορισμούς.