Οδός Εξόδου

Όταν κάποιος επιθυμεί να βρει την Αλήθεια, να Φωτισθεί, ή να Πραγματοποιήσει κάτι, σημαίνει (αφού το δηλώνει έμμεσα) ότι δεν κατέχει την Αλήθεια, ότι είναι σε άγνοια, ότι είναι ελλιπής. Όταν κάποιος αποφασίζει να ακολουθήσει (κάποια) θρησκευτική ζωή, να διαλογιστεί, να προσευχηθεί, να ασκήσει κάποια πρακτική, ή να εκτελέσει κάποια δραστηριότητα, πρακτικά ομολογεί ήδη ότι έχει την αντίληψη ότι είναι διαχωρισμένος, ότι ζει στην δυαδικότητα, την οποία επιθυμεί να υπερβεί. Όταν κάποιος αντιλαμβάνεται ότι είναι σε ένα μονοπάτι εξέλιξης, στην πραγματικότητα παραδέχεται ότι ζει στην σκέψη, στην φαντασία, ότι ονειρεύεται… Γιατί, τελικά, όλες αυτές οι δραστηριότητες εκτυλίσσονται στο επίπεδο της σκέψης.

Τελικά, τι είναι Αλήθεια; Είναι Κάτι που πρέπει να Βιώσουμε, μια Κατάσταση Ελεύθερης κι Αντικειμενικής Αντίληψης; Ή είναι μια γνώση, μια πληροφορία στο επίπεδο της σκέψης; Κάτι που μπορούμε να πραγματοποιήσουμε στο επίπεδο της σκέψης, με την σκέψη; Ποιος είναι αυτός που θέλει να αφυπνισθεί; Ποιος διαλογίζεται; Ποιος πορεύεται στο πνευματικό μονοπάτι; Το «εγώ (η αντίληψη του εαυτού) είναι δημιούργημα της σκέψης, σκέψη, κι όλες οι προσπάθειες που κάνει να επιτύχει κάτι είναι σκέψη.

Η ίδια η αντίληψη ενός εαυτού που Μέσα στο Ενοποιημένο Πεδίο Επίγνωσης, απομονώνει μια ξεχωριστεί ύπαρξη είναι μια κατασκευή της σκέψης, κι είναι μια φαντασίωση. Όταν όλα Είναι Ενοποιημένα, Σχετίζονται, Αλληλοεπηρεάζονται, πιστεύουμε, ψευδώς, σε ξεχωριστή ουσία, σε ανεξάρτητη οντότητα, αληθινό εαυτό σε ανεξάρτητη πορεία. Ψευδώς πιστεύουμε σε «εαυτό», ψευδώς είμαστε αποχωρισμένοι, ψευδώς επιδιώκουμε την αφύπνιση, την επάνοδο στην Ενότητα της Ύπαρξης, και ψευδώς πραγματοποιούμε ό,τι πραγματοποιούμε (αν πραγματοποιούμε κάτι). Όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στην εσφαλμένη αντίληψη που έχουμε για την ύπαρξη… Και τελικά είναι άχρηστα, δεν οδηγούν πουθενά.

Αυτό πρέπει να το Κατανοήσουμε καλά. Η ίδια η αντίληψη ενός εαυτού απομονωμένου, αφώτιστου, σε εξέλιξη, είναι μια απατηλή ιδέα. Κι όλες οι επιθυμίες για φώτιση, όλες οι πρακτικές, εκδηλώνονται στο επίπεδο της σκέψης, της φαντασίας… Αλλά εδώ είμαστε σε επικίνδυνα μονοπάτια και πρέπει να αποφύγουμε μια παρεξήγηση… Απατηλά είναι όλα, κι η ύπαρξη εαυτού και το όποιο περιεχόμενο δίνουμε… Δεν μπορούμε δηλαδή να απορρίψουμε το περιεχόμενο, τις ιδέες, να νομίσουμε ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα και να μείνουμε στην κατάσταση που είμαστε, γιατί θα μείνουμε στην κατάσταση ενός ανόητου «άδειου» εγώ, και θα το θεωρούμε αυτό φώτιση… ένα τέτοιο «φωτισμένο» εγώ παραμένει πάντα εγώ…

Η Οδός της Εξόδου είναι άλλη. Τελείως απλή και εντελώς φυσική. Είναι να Δούμε αυτό που συμβαίνει (Εδώ, Τώρα, σε πραγματικό χρόνο), να Κατανοήσουμε το ψεύδος όλων των κατασκευών της σκέψης, και να τα εγκαταλείψουμε όλα. Και τον εαυτό. Τότε μόνο μέσα σε Αυτή την Σιωπή, Βιώνουμε την Αλήθεια, την Φώτιση που δεν έχει εγώ κι είναι μόνο Φως, την Ελευθερία από όλες τις παραμορφωτικές δραστηριότητες της σκέψης, την Απεριόριστη Άχρονη Αντίληψη. Άλλη Οδός Εξόδου δεν υπάρχει.