Η έπαρση λοιπόν είναι μία κατάσταση στην οποία μπήκαμε όλοι μας μέσα της, άθελά μας. Οι λόγοι που μας οδήγησαν να μπούμε μέσα σε αυτή την δύνη ήταν ο ανταγωνισμός και η ανάγκη μας να αποδεικνύουμε συνεχώς την αξία μας.
Πάντα είχαμε και έχουμε μπροστά μας ένα «κοινό» από ανθρώπους που προσπαθούμε να τους πείσουμε για όλα όσα είμαστε.
Η έπαρση λοιπόν είναι σαν μία ύαινα, η οποία ανατροφοδοτείτε από «αίμα», αφού πάντα μας «ρουφάει» το δικό μας και μας φέρνει στα έσχατα της εξάντλησης. Κάθε προσπάθειά μας που κάνουμε μοιάζει να πέφτει στο κενό, αφού σχεδόν ποτέ κανένας από τους γύρω μας δεν είναι ευχαριστημένος ή ακόμη και να είναι, θα βρουν κάτι άλλο να μας ζητήσουν για να δώσουμε.
Οπότε η έπαρση είναι στη ζωή μας σχεδόν από την αρχή μας. Είναι μία «συντροφιά» που αποκτήσαμε οικειότητα μαζί της. Η έπαρση δε, κάποιες φορές κρύβεται πίσω από την χαμηλή αυτοεκτίμηση, η οποία μας οδηγεί να νιώθουμε πάντα κατώτεροι, λιγότεροι από κάποιους άλλους.
Έτσι αναζητάμε επιβεβαίωση από παντού για κάθε μας σκέψη ή κίνηση. Η έπαρση λοιπόν και η χαμηλή αυτοεκτίμηση είναι αδερφούλες και η μία στηρίζει την άλλη.
Με οδηγό την έπαρση λοιπόν στόχος μας είναι να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον των άλλων ανθρώπων γύρω μας με οδηγό την ύλη και το χρήμα. Θεωρούμε ότι αυτά τα δύο ύλη και χρήμα, θα μας δώσουν την επιβεβαίωση που χρειαζόμαστε. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση και η έπαρση συνεργάζονται και μας οδηγούν στην απομόνωση από τους ανθρώπους μας. Δηλαδή στην μη ουσιαστική σχέση με τους ανθρώπους μας. Περνάμε δηλαδή στον δρόμο της επιφάνειας.
Εστιάζουμε στο «σίγουρο» μονοπάτι τροφής και ανατροφοδότησης της έπαρσης και της χαμηλής αυτοεκτίμησης, στο υλικό υπόβαθρο. Γινόμαστε Λαθοκυνηγοί = λάθος κυνηγοί, αφού έχουμε λάθος στόχο.
Απόμακροι καθώς γινόμαστε μέσα από όλο αυτό το μονοπάτι, αρχίζουμε να βιώνουμε και να υιοθετούμε την απάθεια. Την απάθεια προς την ουσία μας, την ουσία των ανθρώπων μας αλλά και την ουσία των σχέσεων μας. Η απάθεια δημιουργεί αποστάσεις και χάσματα τόσο μεγάλα που φτάνουμε μία μέρα να μιλάμε «άλλη γλώσσα».
Ώσπου έρχεται και το τελικό στάδιο της αδιαφορίας.
Βιώνουμε την αδιαφορία από το περιβάλλον μας σε κάθε τομέα. Δηλαδή αδιαφορία από τους οικείους μας, από τους φίλους μας, από τους συνεργάτες μας, αλλά και από την ίδια τη ζωή. Η ζωή μας αποκτά έναν αδιάφορο χαρακτήρα και εμείς ψάχνουμε πώς είναι δυνατόν να βιώνουμε όλο αυτό, αφού κάναμε τόσα και τόσα για τους ανθρώπους αλλά και για τη ζωή.
Μα όλο αυτό το βιώνουμε γιατί όλα ξεκίνησαν με λάθος βάσεις. Με βάσεις που ετοίμασαν το οικοδόμημά μας με το υλικό υπόβαθρο ανάμεσα σε μας και σε όλους τους ανθρώπους. Βάλαμε δηλαδή τον «λύκο» - ύλη/ χρήμα να φυλάει τα «πρόβατα»- σχέσεις. Ο λύκος δεν χόρταινε ποτέ του και έτσι έφαγε κάθε μας σχέση.
Αν το στοιχείο που συνθέτει το σήμερά μας είναι η αδιαφορία, ας αναζητήσουμε την έπαρσή μας. Καλό είναι να θυμόμαστε ότι δεν είχαμε άλλη επιλογή. Πως όλο μας το περιβάλλον ήταν έτσι στημένο από το κατεστημένο για να καταφέρουμε εμείς να πέσουμε σε αυτή τη δύνη- έπαρση. Οπότε ο δρόμος είναι η ενθύμηση και όχι ο θυμός. Γιατί ο θυμός θα μας ρίξει περισσότερο μέσα στα δίχτυα του πόνου. Η αναγνώριση είναι ο δρόμος. Να φτάσω να δω και να επιλέξω να αλλάξω τα στάτους που είχα ή έχω για τη ζωή. Να βάλω προτεραιότητα τις σχέσεις μου και να βάλω την ύλη στη θέση που της αναλογεί. Να καταλάβω ότι οι άνθρωποί μου είναι πολύ πιο σημαντικοί από κάθε τι υλικό που έχω δίπλα μου. Η αγκαλιά είναι αυτή που δίνει την ουσιαστική διαδρομή στις σχέσεις και όχι η ωραιότερη ύλη.
Βελτιώνοντας τον τρόπο που βλέπουμε εμείς τα πράγματα και βάζοντας το κάθε τι στη «θέση» του, τότε το τοπίο στη ζωή μας ως αδιαφορία, θα αλλάξει και θα μετατραπεί σε ευλογία.
Μέσα από αυτή την διαδρομή έρευνας και αναζήτησης καλό είναι να θυμάμαι, πως μετά την αναγνώριση, το επόμενο σπουδαίο βήμα, είναι η συγνώμη. Η συγνώμη που χρωστάω σε μένα και σε όλους τους ανθρώπους μου. Η διαδρομή της συγνώμης δημιουργείται με ένα τετράδιο και στυλό, όπου ασχολούμαι σταδιακά και μέσω γραφής με κάθε άνθρωπό μου, αλλά και με τον εαυτό μου.
Συγνώμη σου ζητώ εαυτέ μου για τα τόσα χρόνια που σε είχα εξαναγκάσει να έχεις λάθος κίνητρο και λάθος στόχους για τη ζωή. Αυτό για να περάσει από το λεκτικό στο πρακτικό μπορεί να μας πάρει καιρό. Μέχρι να αρχίσουμε να το νιώθουμε και να το βιώνουμε. Όμως όσο εργαζόμαστε με τη συγνώμη, τόσο θα απομακρύνεται από μας αυτό το πακέτο και εμείς θα συναντάμε το πακέτο ευημερία, ευτυχία, αρμονία.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου