Όσο μπορώ να στηρίζομαι σε σένα, για να ικανοποιώ τις απαιτήσεις μου, σε αγαπώ

Η προσκόλληση στην ερωτική πράξη γίνεται σκλαβιά, (από τον νου),

* Γιατί απαιτεί τη συνέχισης της.

Και μετά θέλεις να ελευθερωθείς να μην γίνεις «σκλάβος» του σεξ.

Έτσι ο νους σου εφευρίσκει την ιδέα της αγνότητας, και της αγαμίας. (θρησκευτικές πεποιθήσεις).

Προσπαθείς με την καταπίεση να είσαι αγνός.

Η πράξη του έρωτα, αυτή καθ’ αυτή, δεν δημιουργεί πρόβλημα.

Η σκέψη για την πράξη δημιουργεί το πρόβλημα.

Την κάνεις πρόβλημα επειδή:

* Έρχεσαι σε (ψυχολογική) σύγκρουση με τους κανόνες της κοινωνίας.

* Νοιώθεις τύψεις γιατί έχεις κάνει, (για διάφορους λόγους, θρησκευτικούς, κοινωνικοί κλπ)

* Δεν έχεις τη δυνατότητα να κάνεις αρκετό έρωτα

Ο νους, (γιατί τον αφήνεις εσύ), ασχολείται, συνέχεια με το σεξ,

* Όταν (το σεξ) αποτελεί (για σένα) τον μόνο τρόπο διαφυγής και αυτολησμονιάς.

Ελευθερώνοντας το νου σου από τη σκλαβιά και την προσκόλληση στο σεξ,

* Ο έρωτας έχει τη δική του θέση στη ζωή,

* Αλλά δεν πρέπει να κυριαρχεί στα πάντα.

Είναι αγάπη η επιθυμία; Για τους περισσότερους αγάπη είναι,

* Επιθυμία με σεξουαλική, ή αισθησιακή ευχαρίστηση.

Σου έχει δώσει, το σώμα της, τα συναισθήματα της, ένα κάποιο είδος ασφάλειας και καλοπερασιάς.

Αλλά κάποτε φεύγει μακριά σου με κάποιον άλλο…

Τα πάντα γκρεμίζονται γύρω σου και μένει μόνο ζήλεια, θλίψη, πόνος, μίσος και βία.

Ήταν αγάπη αυτό που ζούσες, ή ένα συμφεροντολογικό πάρε δώσε που χάλασε;

Όταν σε εγκαταλείπουν, γιατί αισθάνεσαι ζήλεια, θλίψη, πόνο και μίσος;

Αυτό που σου συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι:

* Όσο μου ανήκεις σ’ αγαπώ, αλλά από τη στιγμή που δε μου ανήκεις σε μισώ.

Όσο μπορώ να στηρίζομαι σε σένα,

* Για να ικανοποιώ τις απαιτήσεις μου, σεξουαλικές, συναισθηματικές κλπ, σε αγαπώ.

Αν σταματήσεις να μου δίνεις αυτά που θέλω, σε μισώ και θέλω να σε εκδικηθώ.

Είναι δυνατόν να ήταν αγάπη αυτό που βίωνες;