Πολλές είναι οι στιγμές όπου κάτι μας κομπλάρει στο να αγαπήσουμε κάποιον ολοκληρωτικα αλλά και στην δυνατότητα να αντέξουμε να αγαπηθούμε.. αυτα τα δύο κατα την ταπεινή μου γνώμη, συνοδεύουν σαν πιστοί σύντροφοι, συχνά, το ένα το άλλο..Η εγγύτητα στις σχεσεις μας, μας κάνει συχνά να νιώθουμε ευάλωτοι, τρωτοί.. πράγμα που δεν μας αρέσει καθόλου καθώς νιώθουμε ότι κινδυνεύουμε να χάσουμε την υποτιθέμενη αυτοκυριαρχία μας, τον εαυτό μας και πολλά άλλα σημαντικά για εμάς πράγματα. Δυσκολα μετουσιώνεται το “εγώ” στο “εμείς”. Δυσκολα αφηνόμαστε ελεύθεροι να νιώσουμε...
Συνήθως αυτό που καραδοκεί είναι ο φόβος, φόβος απόρριψης, φόβος να μην πληγωθούμε αν αγαπήσουμε πολυ, και στην προσπάθεια μας να μας προστατεύσουμε, βάζουμε φρένο στην αγάπη μας προς τους άλλους αλλά και φρένο στην αγάπη των άλλων προς τα εμάς.
Μπαίνουμε σε έναν φαυλο κύκλο όπου επειδή φοβόμαστε τα δυνατά μας συναισθήματα, δεν τα εμπιστευόμαστε και τρεμουμε να αγαπηθούμε για να να μην πληγώσουμε εμείς μετα τον άλλον ή απο τύψεις, σαν να μην το αξίζουμε..επειδή και εμείς φοβόμαστε να δώσουμε.
Καταλήγουν όλα να γίνονται τόσο μπερδεμένα και να βιώνονται τόσο έντονα και αναλυτικα που στο τελος βλέπουμε το δεντρο και χάνουμε το δάσος. Ο φόβος του να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε ενίοτε κρύβει και πολύ δυσάρεστα βιώματα που αν δεν τα δουλέψουμε θα καθορίζουν πάντα τη ζωή μας και μάλιστα εν αγνοία μας.
Συγκεκριμένα μου έρχεται στο μυαλό ένα παράδειγμα..' ένας νεαρός δυσκολευόταν πολύ να συνδεθεί συναισθηματικα με την κοπέλα που αγαπούσε τόσο πολύ. Καθε φορα που την ένιωθε πολύ κοντά του και έπρεπε να εξελιχθεί η σχέση τους όλο αυτό το πέταγε και φωναζε, έκλαιγε και έλεγε δεν μπορω, δεν αντέχω, δεν ξέρω τι στο καλό μου φταίει τι έχω κλπ..
Ο ίδιος δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν αυτό που τον δυσκόλευε, πάντα διέλυε τις σχέσεις του ισχυριζόμενος τη μία ότι έκλεισε ο κύκλος, την άλλη ότι δεν ταιριάζανε, την άλλη οτι πιεζόταν αλλα ποτε δεν καταλάβαινε ότι το θέμα δεν ήταν 'έξω απο αυτόν αλλά εντός του. Τελικά αγανάκτησε, έπεσε, έκλαψε πόνεσε και μπήκε σε θεραπεία για να δει γιατι δεν προχωράει.
Κατέληξε ότι πενθούσε.. πενθούσε ακόμα την μητέρα του που την είχε χάσει εδω και 10 χρόνια. Ετρεμε να συνάψει στενη σχεση καθώς φοβόταν ασυνείδητα μην ξαναβιώσει πόνο και θλίψη. Τραυματικη εμπειρία που αν και του συνέβη σε μεγάλη ηλικία, δεν 'έδωσε χωρο και χρονο στον εαυτό του για να πενθίσει με αποτελεσμα να το κουβαλά πάντα και αυτό να του μπλοκάρει τη ζωη.
Ενίοτε ο φόβος του να αγαπήσω και να αγαπηθώ σχετίζεται και με ψυχοπαθολογικές καταστάσεις όπως διάφοροι τύποι διαταραχών στη δομή της προσωπικότητας, ωστόσο,. προσωποκεντρικά πάντα μιλώντας και με έμφαση στον άνθρωπο και όχι στην διαταραχη, αυτό που πολύ καθαρα μπορούμε να πούμε είναι ότι το άτομο που δεν μπορεί και φοβάται αυτα τα δυνατα συναισθήματα, θα ψάξει για βοήθεια και θα πάρει τη ζωή στα χέρια του μόνον όταν πέσουν οι άμυνές του, όταν μπορέσει να βιώσει την θλίψη και τον πόνο του..τότε μόνο θα μπορέσει να ξαναγεννηθεί, θα μπορέσει να δει βαθιά μέσα του πώς δεν αξίζει ο φόβος θανατου,απόρριψης,λύπης κλπ να με κρατα δέσμιο και να με αποτρέπει να ζήσω όπως λαχταρω. Γιατι κακα τα ψέματα όλοι θελουμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.
Αλλοι πάλι κουκουλώνουν τόσο καλα και με τόση μαεστρία τον φόβο του να αγαπηθούν που ισχυρίζονται ότι η αγάπη ζει ελεύθερη δεν φυλακίζεται κλπ… μιλούν για μια Θεική αγάπη αλλά ξεχνούν πώς οι ίδιοι είναι άνθρωποι. Επιδιώκουν συνήθως πολύ ελεύθερες σχέσεις, αυτοαποκαλούνται ταπεινοί διανοούμενοι της αγάπης και ισχυρίζονται ότι αγαπούν όλον τον κόσμο και μάλιστα ανευ όρων, ενω ταυτόχρονα τρομάζουν να δουν πόσο άδειοι και δυστυχισμένοι μπορεί να είναι κρυμμένοι πίσω απο τις θεωρίες αγάπης.... αυτα τα άτομα δύσκολα θα ταρακουνηθούν, δύσκολα θα μπορέσουν να βιώσουν την εσωτερικη τους μοναξιά. Θα προσπαθούν πάντα να φτάσουν αυτο το τελειο και ιδανικο συναίσθημα της αγάπης που ζει ελευθερο, δίχως να απαιτεί το παραμικρό, αγάπη δίχως όρια κλπ.
Όντως έτσι είναι η αγάπη...ας θυμόμαστε όμως πως είμαστε άνθρωποι..και ως ανθρωποι έχουμε ανάγκη και να αγαπάμε αλλά και να μας αγαπούν.. αν είναι να φιλοσοφείς τόσο την αγάπη και όλη τη μερα να την υμνείς ξεχνώντας να τη ζεις στην πράξη, καλύτερα αναρωτήσου τι είναι αυτό που σε τρομάζει να δεθείς και να γίνεις ενα με αυτην.. το θεμα εν κατακλείδι, δεν είναι το «να με αγαπούν» αλλα το θεμελιώδες ερώτημα.. αν το αντέχω…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου