Ο Frank Miller για τον πατριωτισμό και την σημαία

Ο Φρανκ Μίλλερ είναι ο Αμερικάνος δημιουργός κόμικς (σχεδιαστής και συγγραφέας) και σκηνοθέτης, που έγινε περισσότερο γνωστός από το κόμικ «300», (1999, εμπνευσμένο από την Μάχη των Θερμοπυλών) το οποίο μεταφέρθηκε και στις οθόνες του κινηματογράφου (2007) με τεράστια επιτυχία.

 

Άλλα γνωστά του έργα είναι το «Batman: The Dark Knight Returns» και το «Sin City». Τα έργα του είναι εμπνευσμένα από το κίνημα του «φιλμ νουάρ».

Ήμουν ένα συνηθισμένο αγόρι στη δεκαετία του 1960. Η εφηβεία μου δεν μπλέχτηκε με τον αγώνα για τα πολιτικά δικαιώματα ή την σεξουαλική επανάσταση ή τον πόλεμο του Βιετνάμ, αλλά με τις συνέπειές τους.
Οι καθηγητές μου στο λύκειο ήταν πρώην χίπις και βετεράνοι του Βιετνάμ. Άνθρωποι, που διαμαρτυρήθηκαν για τον πόλεμο και άνθρωποι που υπηρέτησαν ως στρατιώτες. Με δίδαξαν περισσότερα για τον John Lennon παρά για τον Thomas Jefferson.
Και οι δύο γονείς μου ήταν βετεράνοι του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Πατριώτες της εποχής του Ρούσβελτ. Και ήμουν ακριβώς στην ηλικία για να επαναστατήσω εναντίον τους.
Όλα ταιριάζουν μεταξύ τους μάλλον τακτοποιημένα. Ποτέ δεν μπορούσα να καταπιώ τις ανοησίες των παιδιών των λουλουδιών του πλήθους της δεκαετίας του ’60 και ήμουν έτοιμος να πιστεύσω ότι η σημαία μας ήταν απλά ένα παλιό κομμάτι ύφασμα και ότι ο πατριωτισμός ήταν απλά μόνο κάποιο λείψανο, που καλύτερα να το αφήναμε πίσω μας.
Για μένα, όλα ήταν για τις ιδέες. Μελέτησα μόνος μου τα γραπτά του Μάντισον και του Franklin και του Adams και του Jefferson. Αγάπησα αυτές τις ευγενείς, άφθαρτες ιδέες. Ήταν ιδέες, στο δικό μου νεανικό μυαλό, εξέγερσης και ανεξαρτησίας, όχι ειδωλολατρίας.
Αλλά όχι αυτό το κομμάτι παλιού υφάσματος. Για μένα, αυτό εκπροσωπούσε έναν απερίσκεπτο πατριωτισμό. Αυτό σήμαινε για μένα, περίπου όσα το ανούσιο σύμβολο ειρήνης, που ήταν παντού: απλώς άλλο ένα σύμβολο της συναισθηματικότητας μιας γενιάς, της ναρκισσιστικής λατρείας του ένδοξου παρελθόντος.
Ύστερα ήρθε εκείνο το ηλιόλουστο πρωί του Σεπτεμβρίου, όταν τα αεροπλάνα συνετρίβησαν στους δίδυμους πύργους πολύ λίγα μίλια από το σπίτι μου και χιλιάδες από τους γείτονές μου, αποτεφρώθηκαν ανελέητα. Τώρα, εγώ γράφω και ζωγραφίζω κόμικς. Η δουλειά μου περιλαμβάνει να κάνω κακούς. Να φαντάζομαι την ανθρώπινη φαυλότητα σε όλες τις μορφές της. Τώρα, η πραγματικότητα (και όχι η φαντασία) είχε φανεί. Η πραγματικότητα δολοφόνησε τους γείτονές μου. Στην πόλη μου. Στη χώρα μου. Αναπνέοντας αυτήν την απαίσια, αλευρώδη σκόνη που γέμισε τα πνευμόνια του κάθε Νεοϋορκέζου, έβηχα συνεχώς, μην ξέροντας τι έβγαζα με το βήχα.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου, ξέρω πώς αισθάνεσαι όταν αντιμετωπίζεις μια υπαρξιακή απειλή. Θέλουν να πεθάνουμε. Ξαφνικά συνειδητοποιώ για τί πράγμα οι γονείς μου μιλούσαν όλα αυτά τα χρόνια.

Ο πατριωτισμός, πιστεύω τώρα, δεν είναι κάποια συναισθηματική, παλιά έπαρση. Είναι αυτοσυντήρηση. Πιστεύω ότι ο πατριωτισμός είναι κεντρικής σημασίας για την επιβίωση ενός έθνους. Ο Βενιαμίν Φρανκλίνος είπε: Αν δεν κρεμαστούμε ο ένας από τον άλλον, θα κρεμαστούμε χωριστά. Όπως πρέπει να αγωνιστείς για να προστατεύσεις τους φίλους και την οικογένειά σου θα πρέπει να μπορείς να βασίζεσαι σε αυτούς ότι θα σε προσέχουν.
Θα πρέπει κάνεις ότι μπορείς για να βοηθήσεις τη χώρα σου να επιβιώσει. Εάν βέβαια νομίζεις ότι η χώρα σου αξίζει κάτι.

Έτσι τώρα μάλλον είμαι λάτρης αυτού του παλιού κομματιού από ύφασμα. Τώρα, όταν το κοιτάω, βλέπω κάτι πολύτιμο. Βλέπω κάτι φθαρτό.