Είναι πολύ ωραία η σκέψη να αποδέχεσαι την πραγματικότητα όπως είναι, να την αγκαλιάζεις και να την ευγνωμονείς.. Σε κάνει να νιώθεις χαρούμενος, ήρεμος, γαλήνιος γιατί απλά δέχεσαι, δεν κουράζεσαι να διαλέγεις ανάμεσα σε τούτο ή σε κείνο. Φτάνεις στην ευτυχία..
Είναι έτσι όμως; Το να δέχεσαι απλά είναι κάτι απλό;
Σκέψου πόσο δύσκολο είναι να τα βάλεις με τις σκέψεις σου. Πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να καταφέρεις απλά να δέχεσαι. Πρέπει να ξεπεράσεις την δύναμη του εγωιστικού εαυτού σου που πάντα θέλει να διαλέγει, που πάντα θέλει να έχει γνώμη, που πάντα θέλει να ξέρει, που πάντα θέλει να συμμετέχει στην ζωή…
Και γιατί να μη θέλει αλήθεια; Αφού ζει, νιώθει, αισθάνεται τα πάντα, καταλαβαίνει τα πάντα.. Θέλει να παρεμβαίνει, να συμμετέχει, θέλει να προσπαθεί συνέχεια. Θέλει, θέλει… Πως λοιπόν θα φιμώσεις αυτή τη δύναμη του εαυτού σου για να καταφέρεις τελικά απλά να δέχεσαι τα πράγματα όπως είναι;
Τι θα κάνεις λοιπόν; Θα αγνοήσεις τον εαυτό σου για να φτάσεις στην ευτυχία ή θα αγνοήσεις την ευτυχία για να υπερασπιστείς τον εαυτό σου;
Ίσως μια αρχή να είναι το ενδεχόμενο να αποδεχτείς και να αγκαλιάσεις τον εαυτό σου όπως είναι… Μια μεγάλη αρχή για να αρχίσεις να αποδέχεσαι και την πραγματικότητα όπως είναι. Και ίσως τότε και η ευτυχία να είναι κοντά..
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου